Για σένα, που πιο σημαντικό θεωρείς το να πληρώσει πρόστιμο επειδή δεν έκοψε εισιτήριο, και όχι το ότι οι ελεγκτές προβαίνουν σε παράνομη κράτηση και ασκούν προφανέστατη λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία.
Για σένα, που ....
μπροστά σε ένα κεφαλοκλείδωμα από έναν άγνωστο σε μια κοπέλα λες “ναι, εντάξει, όχι κι έτσι, αλλά εμείς που πληρώνουμε εισιτήριο είμαστε κορόιδα;”, και για σένα, που αντί για τη βία των ελεγκτών, προτιμάς να κατακρίνεις τη “χαζομάρα” κάποιας πανικόβλητης γυναίκας που πάει να βγει από το παράθυρο του λεωφορείου.
Και βέβαια, για σένα, που ταυτίστηκες με τον άλλο ελεγκτή όταν, σαν παλιός γυμνασιάρχης, τη ρωτάει φωνάζοντας αν μιλάει έτσι στον πατέρα της, κουνώντας απειλητικά την παλάμη του.
Σου έχω νέα, μικρέ μου ανθρωποφάγε. Τα έχεις μπερδέψει λίγο. Και αυτό από μόνο του δεν θα ήταν και τόσο κακό, αν δεν μου δημιουργούσε τη φριχτή υποψία ότι θα φερθείς ανάλογα -χωρίς δηλαδή καμία αναλογικότητα ανάμεσα στη δράση του άλλου και στη δική σου αντίδραση- και ο ίδιος ή η ίδια αν, έχοντας μια οποιαδήποτε μεγάλη ή μικρή “εξουσία”, βρεθείς σε μια παρόμοια κατάσταση• με την προϋπόθεση ότι θα σε παίρνει βέβαια, αφού δεν είναι καιροί να τα βάζουμε με ανθρώπους στους οποίους το να επιβληθούμε δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένο (σκέψου μόνο τι θα έκαναν οι αγαπημένοι σου ελεγκτές αν στη θέση της νεαρής βρισκόταν γυμνασμένος άντρας ύψους 1,90).
Επειδή ακριβώς λοιπόν το “μπέρδεμά” σου είναι κοινωνικά προβληματικό, ή μάλλον αντικοινωνικό αν θέλουμε να ακριβολογούμε, θα σου προτείνω κάτι• πάρε εκείνη την παλιά ζυγαριά την οποία είμαι σίγουρος ότι χρησιμοποιείς για να κρίνεις κάθε πράξη των άλλων (ξέρεις μωρέ ποια λέω, εκείνη που είναι σαν το σύμβολο του ζωδιακού Ζυγού και στη μια της μεριά βάζεις πάντα κάτι που μετριέται με λεφτά), και βάλε στη μια μεριά το απλήρωτο εισιτήριο του ενός ευρώ. Στην άλλη βάλε το άδειασμα του λεωφορείου από τους άλλους επιβάτες, το κλείσιμο των θυρών του λεωφορείου, την παράνομη κράτηση πολίτη, τον όγκο του ενός ελεγκτή πάνω από μια καταφανώς πιο μικρόσωμη γυναίκα, το κεφαλοκλείδωμά του, τις φωνές των ελεγκτών, την επίκληση της τυχόν συμπεριφοράς της κοπέλας προς τον πατέρα της (αλήθεια, αν η κοπέλα δεν είχε πατέρα, αν είχε πεθάνει, αν ήταν κατάκοιτος και χίλια δυο άλλα, πώς θα ένιωθε ο ελεγκτής;), το τράβηγμα των ποδιών της από τον ελεγκτή όταν εκείνη πάει να βγει από το παράθυρο, το “Ας πέσει, αν είναι τόσο χαζή” χωρίς καμία προσπάθεια να ηρεμήσει ένα άτομο που βρίσκεται σε πανικό.
Εντάξει, τα έβαλες; Τι λέει, πόσο βαραίνει εκείνο το εισιτήριο;
