Μας συστήθηκε να επισκεφτούμε ειδικό προγενετιστή για εξειδικευμένες εξετάσεις.
Ο προγενετιστής, διαπίστωσε αυξημένη αυχενική διαφάνεια (7.5mm) χωρίς όμως περαιτέρω ευρήματα.
Έκτοτε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας.
Έγινε λήψη τροφοβλάστη την ίδια μέρα και μετά από δύο εβδομάδες πήραμε τα αποτελέσματα του μοριακού καρυότυπου (ανάλυση DNA) ο οποίος δεν έδειξε κάποιο εύρημα. Το έμβρυο δεν...
εμφάνισε κάποια τρισωμία ούτε κάποια άλλη δομική χρωμοσωμική μετάλλαξη. Συνεχίσαμε την κύηση κάνοντας εξειδικευμένους υπερήχους καρδιάς, μαγνητικές εγκεφάλου του εμβρύου και πολλά, πολλά άλλα. Η διαδικασία εκτός από ψυχοφθόρος ήταν και τρομερά δαπανηρή (σύνολο 5.000 ευρώ από τα οποία το ταμείο δεν καλύπτει ούτε μισό ευρώ) καθώς όλες οι εξετάσεις έγιναν σε ιδιώτες γιατί το δημόσιο νοσοκομείο δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει, είτε τεχνικά είτε χρονικά, και για μας κάθε μέρα που περνούσε είχε τεράστια σημασία.
Ο καιρός περνούσε και το έμβρυο πέρα από την ένδειξη του τριμήνου που είχε πλέον υποχωρήσει δεν εμφάνιζε κάποιο άλλο εύρημα-ένδειξη ότι δεν ήταν καλά στην υγεία του. Φτάσαμε στον έβδομο μήνα και όλα πήγαιναν καλά. Μια μέρα όμως η σύντροφός μου σταμάτησε να αισθάνεται το μωρό. Επισκεφτήκαμε άμεσα το γιατρό μας, ο οποίος διαπίστωσε αιφνίδιο θάνατο από ανακοπή καρδιάς. Έγινε άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» και ξεκίνησε μία τρομερά επίπονη διαδικασία με ορούς και χάπια για να προκληθεί φυσιολογικός τοκετός μιας και το έμβρυο ήταν αρκετά μεγάλο. Μετά από μίαμιση ημέρα το μωρό «γεννήθηκε». Πέρα από σοβαρές ελλείψεις σε αναλώσιμα(κουβέρτες, σεντόνια, πάνες κλπ..) δεν είχαμε κάποιο παράπονο από το προσωπικό του νοσοκομείου. Άπαντες(γιατροι-νοσηλευτες) έκαναν ό, τι μπορούσαν -σε ένα πραγματικά διαλυμένο σύστημα υγείας- και τους ευγνωμονούμε.
Μέχρι που συνέβη το εξής.
Το έμβρυο κατόπιν συνεννόησης με τους γιατρούς μας, αποφασίστηκε να δοθεί για ειδικές εξετάσεις στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών, για να διαπιστωθεί αν τελικά έπασχε από κάποιο σπάνιο γενετικό σύνδρομο, πράγμα που θα καθοδηγούσε εμάς -ιατρικά-για την επόμενη εγκυμοσύνη. (Σημείωση 2: Το κόστος της συγκεκριμένης εξέτασης είναι 400ευρώ που ούτε πάλι το ταμείο καλύπτει ούτε μισό ευρώ.)
Κατόπιν παρότρυνσης του ιατρού μας, απευθύνθηκα στο νοσοκομείο για τη μεταφορά του εμβρύου και υπέγραψα τα απαραίτητα χαρτιά. Πήγα στο ληξιαρχείο του νοσοκομείου για τις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως και θανάτου όπως ορίζει ο νόμος λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης. Από κει με ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσα να κάνω μόνος μου τη μεταφορά και ότι θα έπρεπε να με συνοδεύσει μέχρι το Πανεπιστήμιο στο Γουδί(υπόθεση πραγματικά μισής ώρας!) κάποιος υπεύθυνος νοσοκόμος. Μου είπαν ότι δε γίνεται την ίδια μέρα και με διαβεβαίωσαν ότι το έμβρυο θα φυλαχτεί κατάλληλα χωρίς να αλλοιωθεί και ότι θα με ειδοποιούσαν για τη μεταφορά του.
Οι μέρες περνούσαν. Μου έκλεισαν ραντεβού για την περασμένη Παρασκευή,το οποίο όμως ξανα ακύρωσαν επινοώντας νέες δικαιολογίες. Τελικά με πήραν τηλέφωνο να πάω τη Δευτέρα, έπειτα από 12 ολόκληρες και βασανιστικές ημέρες! 12 μέρες!!! Πήγα πράγματι με τη σύντροφό μου να παραλάβουμε το έμβρυο. Σημείωση ότι το έμβρυο στα τέλη του έβδομου μήνα, είναι ολόκληρο μωρό. Δε θα σταθώ στο γεγονός ότι ο νοσοκόμος είχε τυλιγμένο το έμβρυο σε μία πράσινη σακούλα σκουπιδιών για τη μεταφορά του. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για «αισθηματίες». Πήγαμε πράγματι με το ιδιωτικό μας αυτοκίνητό,εγώ η σύντροφός μου και ο νοσοκόμος με τη σακούλα στα χέρια, στο Πανεπιστήμιο στο Γουδί. Όταν ήρθε ο υπεύθυνος Πανεπιστημιακός γιατρός να παραλάβει το έμβρυο μας ρώτησε έκπληκτος γιατί το έμβρυο είχε καταψυχθεί και γιατί δεν τους το παραδώσαμε την προηγούμενη εβδομάδα όπως και περίμεναν. Μας ενημέρωσε ότι επ ουδενί δεν έπρεπε να καταψυχθεί γιατί αλλοιώνεται ο εγκέφαλος και βασικοί ιστοί γεγονός που επηρεάζει κατά πολύ το αποτέλεσμα της εξέτασης όπως επίσης και η τραγική καθυστέρηση με την οποία παραλαμβάνουν το έμβρυο. Ο νοσοκόμος ψέλλισε κάτι δικαιολογίες του στυλ «έλα μωρέ εσείς θα βγάλετε άκρη, τα όργανα δεν παθαίνουν τίποτα στην κατάψυξη» για να δεχθεί την άμεση επίπληξη του γιατρού.
Εγω με τη σύντροφό μου κοιτάζαμε άναυδοι ο ένας τον άλλον.
Σήμερα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την υπεύθυνη Πανεπιστημιακή γιατρό που εξειδικεύεται στη συγκεκριμένη εξέταση για να μου πει ότι ήταν μέγα σφάλμα του νοσοκομείου η ψύξη του εμβρύου και η καθυστέρηση της μεταφοράς του. Επι λέξη μου είπε: «Έπρεπε να παραλάβουμε νωπό.Το περιμέναμε τη προηγούμενη εβδομάδα. Δυστυχώς αντιμετωπίζουμε συνεχώς τέτοια προβλήματα από το «Αλεξάνδρα», θα επικοινωνήσω κιεγώ μαζί τους για να τους επιπλήξω.»
Εν τω μεταξύ η σύντροφός μου επισκέφτηκε το ΙΚΑ για να κάνει τα χαρτιά της για την άδεια Λοχείας την οποία και δικαιούται βάσει νόμου για να αναρρώσει από την σωματικά και ψυχικά επίπονη διαδικασία. Από εκεί την ενημέρωσαν ότι χρειάζεται ληξιαρχική πράξη θανάτου, που όμως δε μπορούν να εκδώσουν κιας έχει δηλωθεί στο ληξιαρχείο του νοσοκομείου(!!!), γιατί μας ενημέρωσαν ότι θα πρέπει να γίνει πρώτα ή ταφή και μετά το πιστοποιητικό, κάτι που φυσικά θα αργήσει τουλάχιστον 1μιση μήνα μέχρι να ολοκληρωθεί η εξέταση. Όλοι φυσικά στις υπηρεσίες μας φέρονται σα να μην έγινε και τίποτα.
Δεν κατηγορούμε κανέναν. Θύματα της γραφειοκρατίας και του ωχαδερφισμού πέσαμε. Όλοι τη δουλειά τους κάνουν. Μόνο που τελικά αυτό είναι το πρόβλημα. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Τώρα ζει ο άλλος, παθαίνει…εμείς τη δουλίτσα μας.
Δεν ξέρουμε ποιος φταίει, ούτε κι εχει καμία σημασία πλέον. Φταίμε κι εμείς όσο και οι υπόλοιποι για την κατάντια της κοινωνίας μας.Κάποιοι περισσότερο κάποιοι λιγότερο. Ξέρουμε μονάχα ότι το θάνατο κάποτε οι κοινωνίες τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό. Τώρα τον έχουν συνηθίσει.
Χάρης-Έφη στην Αθήνα της βαθιάς κρίσης.