Με το μετρό ντε, σε
κοντινή παραλία θα σε πάω!
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ....
Τι εννοείς που βρισκόμαστε; Μα στη Νέα Υόρκη (δεν με παρακολουθείς και ανησυχώ)! Ναι, μην περιμένεις γαλάζια σημαία, αιγαιοπελαγίτικο ακρογιάλι, τη Χρονοπούλου και το Λάκη Κομνηνό σε παραλήρημα. Εδώ το κόνσεπτ "παραλία" είναι αρκετά διαφορετικό. Καλωσήρθες στο Coney Island!
Οι φανταχτερές αφίσες που σε υποδέχονται ήδη στο σταθμό, σε προϊδεάζουν
για το τι περίπου σε περιμένει εδώ. Το Coney Island είναι ένας τεράστιος
παραθαλάσσιος παιχνιδότοπος.
Κι αν νομίζεις ότι τα όσα βλέπεις στις ταινίες και τις σειρές, με τις αμερικάνικες οικογένειες να πηγαίνουν καταχαρούμενες ημερήσια εκδρομή στο λούνα παρκ, είναι υπερβολές, μία επίσκεψη σε ετούτο εδώ το μέρος, θα σε πείσει περί του αντιθέτου. Ένα θα σου πω: το μπιγκ ιβέντ που όλοι περιμένουμε εδώ -και με μεγάλο ηλεκτρονικό κάουντ ντάουν- είναι ο διαγωνισμός για το ποιος θα φάει τα περισσότερα hot dogs. Ρεύτηκε κανείς;
Επίσης -κρατήσου- κάθε Παρασκευή, έχει δωρεάν πυροτεχνήματα! Δηλαδής γουάου, θα πεθάνω από την πλήξη!
Κάθε τρεις και λίγο, περνάει ένα βαγονέτο με αμερικάνες που στριγγλίζουν καθώς πέφτουν με φόρα στις κατηφοριές και χτυπιούνται στις απότομες στροφές και ανακατεύονται τα πόδια με τα μαλλιά τους.
Παρακολουθώ με κάποια θλίψη το θέαμα. Δεν έχει μέσα του χαρά. Μήτε κάποια πρωτοτυπία. Η αισθητική του είναι παλιακή και άσχημη.
Οικογένειες με κακομαθημένα παιδιά, χοντρές μαμάδες και κοιλαράδες μπαμπάδες με τζόκεϊ καπέλα και κοντά σορτς, επιβεβαιώνουν την πιο στερεοτυπική εικόνα που έχεις για την Αμερική.
Μπροστά από τα λούνα παρκς υπάρχει μία μικρή σειρά από φαγάδικα και ένας τεράστιος περίπατος με ντεκ που τρίζει καθώς το περπατάς.
Εδώ θα συναντήσεις αρκετό λαϊκό κόσμο να σουλατσάρει και να απολαμβάνει τη ζέστη -ιδίως τα σαββατοκύριακα και τα απογεύματα.
Ανάμεσά τους, αρκετοί έγχρωμοι, λατίνοι και βεβαίως ρώσοι από τις παρακείμενες γειτονιές του νότιου Λονγκ Άιλαντ.
Λίγο πριν σε φθάσω στη θάλασσα, ας σταθούμε λιγουλάκι στις προειδοποιητικές πινακίδες. Το να με παίρνανε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύμματα, εδώ χάμω δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστο. Να σου υπενθυμίσω ότι στην τελευταία καταστροφή με τον τυφώνα, είχε γίνει στο Κόνι Άιλαντ, της κακομοίρας. Είχανε βρεθεί οι χοντρές μαύρες αγκαλιά με τα σκυλόψαρα και τα χταπόδια απάνου στο ρόλερ κόστερ.
Βεβαίως σήμερα, τα πράματα είναι ήρεμα. Περπατάω πάνω στην άμμο με κατεύθυνση προς τη θάλασσα.
Η άμμος δεν έχει την αίσθηση της Ελλάδας. Μοιάζει περισσότερο με χώμα. Δεν πολυθέλεις να την περπατήσεις ξυπόλητος.
Υπάρχει διάσπαρτος κόσμος. Κάποιες μαμάδες που έχουν φέρει τα παιδιά τους για να παίξουν, κάποιοι ηλικιωμένοι που περπατάνε πάνω-κάτω κατόπιν εντολής του γιατρού προφανώς (ή από κάποια νεύρωση), κάποιοι "λουόμενοι" που κάμουν ηλιοθεραπεία.
Στο βάθος φαίνονται πολυκατοικίες της δεκαετίας του 50 και 60. Κάποτες το μέρος αυτό έζησε μεγάλες δόξες. Το μετρό έφθασε εδώ το 1920 και η προσθήκη της αποβάθρας εξασφάλισε δημοτικότητα -ιδίως ανάμεσα στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.
Ακόμα και σήμερα, τη βλέπεις τη φτώχεια και την κακομοιριά σε αυτό το μέρος. Κάποιοι από αυτούς που έχουν ξαπλώσει, δεν κάμουν ηλιοθεραπεία. Είναι απλώς άστεγοι που κοιμούνται πάνω σε λινάτσες.
Η μεγάλη κοροϊδία είναι ο Μπέιγουοτς-ναυαγοσώστης. Περιμένεις κι εσύ μία Πάμελα, έναν Χέισελχοφ, και συναντάς τον κυρ Νέιθαν με την κοιλούμπα. Που να πνίγεται κάποιος, θα τον απαρατήσουμε στον πνιγμό για να πάμε να βοηθήσουμε τον κυρ Νέιθαν να κατέβει τη σκαλωσιά του.
Μεταξύ μας, δεν υπάρχει και μεγάλος κίνδυνος πνιγμού. Όχι γιατί δεν είναι επικίνδυνα τα νερά, μήτε γιατί ξεύρουν καλό μπάνιο οι "λουόμενοι". Αλλά διότι σπανίως μπαίνει κάποιος στη θάλασσα. Μονάχα κάποια παιδιά που πλατσουρίζουν έξω-έξω.
Εδώ είναι Ατλαντικός, αγαπημένε αναγνώστα. Μαύρα είναι τα νερά. Δεν σε προδιαθέτουν να μπεις με την καμία. Που να έχει ανέβει η θερμοκρασία στους 44 βαθμούς Κελσίου (που ναι, ανεβαίνει), προτιμάς το ντουζ στο σπίτι σου, παρά αυτό το μαύρο πράμα.
Η βόλτα πάνω στην αποβάθρα, είναι μία εικόνα της Αμερικής που πρέπει να ιδείς.
Σε κάποια παγκάκια, κοιμούνται άστεγοι.
Μοναχικές κοπελίτσες, ηλικιωμένοι, χοντρές κυρίες. Παρατηρείς ότι στη
συντρειπτική τους πλειονότητα είναι μαύροι ή ρώσοι ή ισπανόφωνοι.
Τα σνακς είναι από οκτακόσιες θερμίδες και πάνω. Χοτ ντογκς, χάμπουργκερ με πλαστική κέτσαπ, πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα, συσκευασμένα γλυκά. Όλα προπαρασκευασμένα. Σου τα ζεσταίνουν στο μάικρο-γουέιβ και σου τα σερβίρουν.
Θα με ρωτήξεις (και εύλογα) για ποιο λόγο σε έφερα ως εδώ. Άλλα είχες στο μυαλό σου, όταν σου είπα ότι θα πάμε παραλία.
Εδώ ήρθαμε για να σου δείξω μία εικόνα πραγματικής Αμερικής. Πέραν από τα τουριστικά ατράξιονς του Μανχάταν. Πέραν από τα Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκς και τα Σέντραλ Πάρκς. Πέραν από τα Σόχο και τα Μουσεία.
Είναι απέραντη αυτή η χώρα.
Και είναι δύσκολη.
Έχει μεγάλη μοναξιά. Και ανοησία. Και έλλειψη πολλών πραγμάτων που
θεωρείς εσύ δεδομένα στην Ευρώπη. Ακόμα και στην συμφοριασμένη Ελλάδα
της κρίσης.
Και δεν ομιλώ μόνο για την επικοινωνία, την πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, την απόκτηση στοιχειώδους εκπαίδευσης, τη σκεπτόμενη και πολλές φορές αντιδραστική προσέγγιση που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
Σου μιλώ για τη δυνατότητά μας να αφεθούμε τουλάχιστον σε αυτό. Στη
θάλασσα και στον ήλιο μας. Στην εξαγνιστική μας νιρβάνα. Σε έφερα ως εδώ
για να σου πω πόσο πολύ σπουδαίο είναι αυτό το κεκτημένο.
Το κείμενο και τις φωτο μας τις έστειλε ο Πιγκουίνος
