Στη σκηνή δεν υπάρχει τίποτα. Οι δυο γέροι έχουν παραισθήσεις, τα αόρατα πρόσωπα είναι ανύπαρκτα. Αυτοί οι αόρατοι καλεσμένοι είναι οι αγωνίες τους, η ανεκπλήρωτη εκδίκηση, η ταπείνωση, η ήττα των γέρων…
Μπροστά στην προσωπική του συνείδηση, λοιπόν, ο καθένας ελπίζει ότι...
θα δικαιωθεί. Αλλά οι αμείλικτες τύψεις, που συμβολίζουν οι κενές καρέκλες, μεγαλώνουν, εξαπλώνονται, γεμίζουν τη σκηνή, κολλάνε τους γέρους στον τοίχο, τους σκοτώνουν…
Ο κόσμος, ορισμένες στιγμές, έχω την αίσθηση ότι δεν έχει νόημα, και η πραγματικότητα, σα μη πραγματική. Αυτήν την αίσθηση του μη πραγματικού, την αναζήτηση της όντος πραγματικότητας, λησμονημένης, ακατανόμαστης -έξω από την οποία δεν αισθάνομαι ότι υπάρχω- θέλησα να εκφράσω μέσα από τα πρόσωπα του έργου που πλανιούνται μέσα στην ασυναρτησία, χωρίς τίποτα προσωπικό εκτός από τις αγωνίες, τις τύψεις, τις αποτυχίες, το κενό της ζωής τους. Όντα πνιγμένα μέσα στην απουσία του νοήματος δεν μπορούν παρά να είναι γκροτέσκα, ο πόνος τους δεν μπορεί παρά να είναι μέχρι γελοιότητας τραγικός.
(Ευγένιος ΙΟΝΕΣΚΟ)
Αυτό το έργο διηγείται το ασήμαντο της ύπαρξης, την τραγωδία της, την απουσία κάθε νοήματος, το εφήμερο των γεγονότων που περνούν για να επιστρέψουν στο τέλος στο τίποτα. Μας μένουν μόνο υλικά αδρανή, στερούμενα σημασίας. Επίσης, μιλάει για τη ματαιότητα, όχι αυτήν των πραγμάτων, αλλά τη δική μας. Έχουμε μια άποψη για τον κόσμο, συχνά πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντική. Μόνο η δική μας άποψη μετράει, και όχι του διπλανού μας. Μερικοί μάλιστα πιστεύουν ότι έχουν ένα μήνυμα να μεταδώσουν, και μετά έρχεται θάνατος και δεν μένει τίποτα ή δεν θυμόμαστε τίποτα. Θα μπορούσε να είναι απελπιστικό, αλλά το βλέμμα του Ιονέσκο μάς δείχνει το κωμικό αυτής της παράλογης ζωής, και μας κάνει να καταλάβουμε ότι μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει από το μηδέν. Όπως έλεγε ο ίδιος: "Δεν υπάρχουν στον κόσμο παρά μόνο δύο ουσιώδεις έννοιες: ο έρωτας και ο θάνατος. Αυτό σημαίνει ότι ο έρωτας μπορεί να καταργήσει τον θάνατο". Για όλους αυτούς τους λόγους είναι σημαντικό να ανεβεί και πάλι αυτό το έργο.
(Ζαν - Πωλ ΝΤΕΝΙΖΟΝ)
Ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Ζαν - Πωλ Ντενιζόν
Μετάφραση: Ελένη Παπαχριστοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Μπέτυ Λυρίτη
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μαζαράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού
Διάρκεια: 1 ώρα και 25 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
