Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τη στιγμή που η είδηση πως δυο γονείς στη Λέρο κακοποιούσαν τα παιδιά τους, ηλικίας 10,14, 20 και 25 ετών. Δύο από τα παιδιά, το μικρότερο και...
το μεγαλύτερο αγόρι της οικογένειας αντιμετώπιζαν νοητική αναπηρία, ενώ το παιδί ηλικίας 20 ετών είχε καταφέρει να φύγει από το σπίτι κολαστήριο.
Η ιστορία βρήκε το φως της δημοσιότητας όταν το 14χρονο κορίτσι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού με ακατάσχετη αιμορραγία. Εκεί εξεταζόμενη από παιδίατρο και γυναικολόγο διαπιστώθηκε πως είχε πέσει θύμα βιασμού. Συνομιλώντας με την ψυχολόγο και κοινωνική λειτουργό, άρχισε να εξιστορεί το τι περνούσε όλα αυτά τα χρόνια μέσα τους τοίχους ενός σπιτιού στην περιοχή Πλάκα της Λέρου. Οι γονείς συνελήφθησαν και έπειτα από ανάκριση ο 52χρονος πατέρας, υπάλληλος του Ψυχιατρείου Λέρου, ομολόγησε ότι εκείνος και η γυναίκα του κακοποιούσαν σχεδόν καθημερινά τα παιδιά τους, τόσο σεξουαλικά, όσο σωματικά και ψυχολογικά.
Την Τρίτη 30/5, οι γονείς οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα στην Κω και έλαβαν προθεσμία για να απολογηθούν τις επόμενες ημέρες. Η υπόθεση προκάλεσε την παρέμβαση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, η οποία χθες το απόγευμα έδωσε εντολή στην εισαγγελία στην Κω να εξεταστούν τα παιδιά από ειδικούς παιδοψυχιάτρους, να φύγουν από τη Λέρο και να μεταφερθούν σε άλλη δομή ώστε να λάβουν την απαραίτητη φροντίδα και να διερευνηθεί εάν ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας είχε πέσει και εκείνος θύμα κατά το παρελθόν.
Το Χαμόγελο του Παιδιού, είχε επίσης δεχτεί καταγγελία για τους συγκεκριμένους γονείς ήδη από τον Μάιο του 2017, έναν χρόνο πριν δηλαδή, μέσω της ειδικής γραμμής που διαθέτει.
Ο Δήμαρχος της Λέρου δήλωσε χθες πως «είναι πρωτόγνωρο το περιστατικό για τα δεδομένα του νησιού και όχι μόνο. Προκαλεί φρίκη, οργή και αποτροπιασμό σε όλους μας. Είναι πράξεις που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Από εδώ και πέρα βέβαια προέχει η υποστήριξη των παιδιών». Παράλληλα όμως παραδέχτηκε πως στο νησί ήταν γνωστό το μαρτύριο των παιδιών: «Η μία και μοναδική καταγγελία ήταν της μικρής πριν ένα χρόνο περίπου, ότι την κλείδωναν οι γονείς στο ίδιο δωμάτιο που κοιμόντουσαν μάλλον για να βλέπει αυτά που γινόντουσαν. Οι αρμόδιες υπηρεσίες παρέπεμψαν το παιδί στην Αθήνα, σε ειδικούς οι οποίοι εξέτασαν και το παιδί και τους γονείς απ’ όσο γνωρίζω και αργότερα επέστρεψαν στο νησί» είπε.
Άλλη μια κάτοικος του νησιού, επίσης σε δηλώσεις της σε δελτίο ειδήσεων, είπε κατά λέξη: «Το παιδί δεν έτρωγε, δεν έπινε για μια εβδομάδα, ούτε μιλούσε και επειδή ήταν έτοιμο να λιποθυμήσει, οι ίδιοι οι γονείς το πήγαν στο νοσοκομείο. Το παιδί είχε μεταφερθεί στην Αθήνα πέρυσι -τουλάχιστον δυόμιση μήνες- και το παρακολουθούσαν. Θεώρησαν ότι είναι εντάξει το περιβάλλον για να γυρίσουν στο σπίτι τους. Είναι χρόνια αυτή η κατάσταση. Ξύλο, φωνές, ξύλο. Στέρηση από πολλά και υλικά και συναισθηματικά. Όλοι απ’ τη γειτονιά φοβούνταν να μιλήσουν για να μην τους κάνει κακό ο πατέρας».
Το Χαμόγελο του Παιδιού, είχε επίσης δεχτεί καταγγελία για τους συγκεκριμένους γονείς ήδη από τον Μάιο του 2017, έναν χρόνο πριν δηλαδή, μέσω της ειδικής γραμμής που διαθέτει. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύλλογος:
Τον Μάιο του 2017, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είχε λάβει καταγγελία στην «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά SOS 1056» σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένοι γονείς ασκούσαν έντονη σωματική κακοποίηση στα ανήλικα παιδιά τους, τα παραμελούσαν και υπήρχαν υπόνοιες για σεξουαλική παρενόχληση της ανήλικης κόρης (13 ετών). Άμεσα, όπως γίνεται για κάθε ανάλογη καταγγελία, ενημερώθηκε η αρμόδια Εισαγγελία Ανηλίκων ώστε να προχωρήσουν στις απαραίτητες ενέργειες.
Τον Ιούλιο του 2017, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έλαβε κλήση από συγγενικό πρόσωπο της οικογένειας όπου ανέφερε ότι το 13χρονο κορίτσι, καθώς και ο 8χρονος αδερφός της βρίσκονταν σε Νοσοκομείο Παίδων κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Το συγκεκριμένο άτομο ενημέρωσε ότι το 13χρονο κορίτσι έφυγε μόνο του από το νοσοκομείο, καθώς φοβόταν ότι θα γυρίσει πίσω στο οικογενειακό της περιβάλλον, ωστόσο εντοπίστηκε άμεσα κι επέστρεψε ξανά.
Το Χαμόγελο ενημερώνει ότι «αρμόδιοι για κάθε περιστατικό κακοποίησης ενός παιδιού είναι οι Εισαγγελικές Αρχές και οι Κοινωνικές Υπηρεσίες που οφείλουν να ερευνήσουν την κάθε υπόθεση».
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού», Κώστας Γιαννόπουλος, μίλησε σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, λέγοντας πως «Εμείς κάναμε γραπτά την καταγγελία, απ’ ό,τι φαίνεται άρχισαν να διερευνούν την υπόθεση. Ήρθαν τα παιδιά στην Αθήνα με τη μητέρα τους κι εμείς ενημερωθήκαμε άτυπα από συγγενείς. Μια παιδοψυχιατρική εκτίμηση είναι αρκετή για να φανεί όλο το πρόβλημα που έχει ένα παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση. Το παιδί εξαφανίστηκε ένα διάστημα από το νοσοκομείο, έλεγαν στους ανθρώπους του νοσοκομείου ότι δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω γιατί φοβούνται. Το κορίτσι το έσκασε από το Νοσοκομείο και εντοπίστηκε άμεσα από την Αστυνομία. Στη συνέχεια όμως γύρισαν πίσω και τα παιδιά έπαψαν να μιλάνε. επέτρεψαν στη μητέρα τους να τα πάρει πίσω στη Λέρο. Το κορίτσι δέχτηκε ότι δεν υπάρχει καμιά λύση γι’ αυτό και συνέχισε να ανέχεται τη φρίκη που ζούσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Ξέρετε, επειδή ζούμε και μεγαλώνουμε παιδιά που έχουν περάσει απ’ αυτή τη διαδικασία γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή τα παιδιά παύουν να μιλάνε γιατί έτσι νομίζουν ότι θα προστατεύσουν τον εαυτό τους».
Οι αρχές της Λέρου λοιπόν γνώριζαν, η γειτονιά γνώριζε, το Χαμόγελο του Παιδιού γνώριζε, η Εισαγγελία ανηλίκων γνώριζε. Όλοι ήξεραν, όλοι είχαν τις πληροφορίες τους, όλοι είχαν τη γνώση εκείνη που σου επιτρέπει να γνωρίζεις τη συμπεριφορά ενός κακοποιημένου παιδιού. Όλοι τώρα είναι σοκαρισμένοι, όπως συνέβη και με τόσες άλλες περιπτώσεις που ο νόμος της σιωπής, αυτή η ομερτά που καλύπτει τους θύτες και αφήνει απροστάτευτους μέχρι και ανήλικους, ξεχνώντας πως δεν υπάρχουν σοκαρισμένες κοινωνίες. Υπάρχουν κοινωνίες που γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα, φορείς που είχαν ενημερωθεί και αδιαφόρησαν, Εισαγγελείς που σύμφωνα με τις καταγγελίες, δεν αξιοποίησαν τα στοιχεία που έφτασαν στα χέρια τους με τον τρόπο που έπρεπε.
Η πόρτα εκείνου του σπιτιού δεν ήταν εντελώς κλειστή. Ήταν μισάνοιχτη και όλοι οι παραπάνω είχαν ρίξει μια ματιά στην κακοποίηση και τη φρίκη.
Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία, αν δεν σταματήσει να υπάρχει πρωτίστως αυτός ο νόμος της σιωπής που καλλιεργείται στις συνειδήσεις των μικρών, αλλά και των μεγαλύτερων κοινωνιών. Το ίδιο έγινε και με την υπόθεση του Άλεξ Μεσχισβίλι από τη Βέροια που μας δίδαξε εκτός από το τι είναι το bullying και το πώς μια κοινωνία δεν έδινε καμιά πληροφορία στις Αρχές για τον τρόπο που συμπεριφέρονταν τα παιδιά της περιοχής στον τότε 11χρονο μαθητή. Συνέβη όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μια κοινωνία, εκείνη του Πανεπιστημίου που φοιτούσε, γνώριζε για «την παρέα των Κρητικών», αλλά και πάλι, κανείς δεν μιλούσε. Συνέβη με την υπόθεση της Έλενας από την Κύπρο. Στο μικρό χωριό που ζούσε η Έλενα όλοι γνώριζαν την υπόθεση της, αλλά στράφηκαν εναντίον της που ήθελε να κινηθεί νομικά εναντίον του ιερέα που την κακοποιούσε. Στράφηκαν εναντίον της επειδή δεν σιώπησε κι εκείνη, όπως είχαν μάθει να κάνουν. Το πρώτο βήμα για να προφυλάξουμε τις κοινωνίες από τέτοια φαινόμενα είναι να μιλάμε, να καταγγέλουμε, να φωνάζουμε αν χρειαστεί πως αυτό που συμβαίνει είναι άδικο. Να μην κοιτάμε «τη δουλίτσα μας».
Υπάρχουν σ' αυτήν την τρομακτική υπόθεση δυο γονείς που δύσκολα μπορείς να βρεις λόγια για να τους χαρακτηρίσεις. Υπάρχουν όμως και άλλοι με μερίδιο ευθύνης -και μάλιστα μεγάλο-, εκείνοι που συμμετείχαν σε μια αλυσίδα ανευθυνότητας χωρίς καν να προσπαθήσουν να σπάσουν ελάχιστα έναν απ' τους κρίκους της. Δάσκαλοι που δεν παρατήρησαν, γείτονες που κοιμούνταν ήρεμοι ενώ άκουγαν φωνές, φασαρία και ξύλο, αρμόδιες Αρχές του νησιού που ήταν ενήμεροι για τις καταγγελίες, το Χαμόγελο του Παιδιού που έλαβε την αρχική πληροφορία και ότι τα παιδιά γύρισαν στη Λέρο, η εισαγγελία ανηλίκων, οι γιατροί που παρακολούθησαν τα παιδιά και εκείνος που επέτρεψε στη μητέρα να τα πάρει πίσω στο νησί. Η πόρτα εκείνου του σπιτιού δεν ήταν εντελώς κλειστή. Ήταν μισάνοιχτη και όλοι οι παραπάνω είχαν ρίξει μια ματιά στην κακοποίηση και τη φρίκη. Εκείνοι που σήμερα παραδέχονται πως ήξεραν, αλλά δεν έκαναν τίποτα όταν έπρεπε σε ποια ηθική κλίμακα εμπίπτουν τελικά;
vice
