Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Ο αγωνιστής παπα- Χρήστος Ζαρκαδούλας, μάρτυρας υπεράσπισης σε δίκη του Κινήματος Δεν Πληρώνω, στη Λαμία
 
«Ο ίδιος ο Χριστός λέει "ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ' ίνα σώσω τον κόσμον" (Ιωάν. ιβ' 47). Οι φωνές μίσους δεν συνάδουν με το Ευαγγέλιο. Το μίσος είναι η καταδίκη του συνανθρώπου, ενώ ο λόγος του Ναζωραίου είναι λόγος αγάπης και χαράς και οφείλουμε να εναρμονιστούμε μαζί του. Το πρόβλημα, όμως, κατά την άποψή μου, δεν είναι μόνο αυτές καθ’ αυτές οι απόψεις, αλλά και η υπέρμετρη προβολή τους. Γι’ αυτό φέρουν τεράστια ευθύνη τα...
ΜΜΕ που τις προβάλουν. Το κάνουν, επειδή τους συμφέρει. Αυτό που δεν τους συμφέρει, είναι η προβολή της ανόθευτης διδασκαλίας του Χριστού, επειδή αντιτίθεται στο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που υπηρετούν.
»Η Εκκλησία, βέβαια, είναι κοινωνία προσώπων, άλλως δεν είναι Εκκλησία και σε μια κοινωνία πρέπει όλοι να μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα. Για μένα είχε ζητήσει εγγράφως εκπρόσωπος πολιτικού κόμματος, που αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιό, από τον επιχώριο μητροπολίτη να μου απαγορεύσει τον λόγο στα ΜΜΕ. Δεν νομίζω πως πρέπει να τον αντιγράψουμε. Ωστόσο, κάθε κοινωνία έχει κανόνες λειτουργίας, το Σύνταγμά της. Το Σύνταγμα της Εκκλησίας, κατά κάποιον τρόπο, είναι το Ευαγγέλιο της αγάπης. Έτσι ο λόγος όλων μας πρέπει να είναι λόγος αγάπης. Δεν ταυτίζονται με το Ευαγγέλιο αντιλήψεις εκδικητικές, ρατσιστικές, ξενοφοβικές, φυλετικές, εθνικιστικές, σεξιστικές, που αντιτίθενται στην ισοτιμία των ανθρώπων, ούτε απόψεις που αντιλαμβάνονται το φυσικό περιβάλλον υπό το πρίσμα της εξουσίας του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι διαιρετικά και απομακρύνουν από το θέλημα του Χριστού που θυσιάστηκε για να γίνουμε όλοι ένα. Έχουμε υποχρέωση, λοιπόν, να ελέγχουμε τον λόγο όλων μας με τη λυδία λίθο του Ευαγγελίου και όπου αυτός ο λόγος αποδεικνύεται σκάρτος να καταγγέλλεται ως τέτοιος και να ενημερώνονται οι πιστοί γι’ αυτό. Προκύπτει, όμως, ένα δομικό ζήτημα δημοκρατίας στην Εκκλησία: Δημοκρατία υπήρχε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, σήμερα δεν υφίσταται. Εκτός των μητροπολιτών, ουδείς έχει αποφασιστικό λόγο. Μέσα σε μια κατάσταση πλήρους απουσίας δημοκρατίας και ανεξέλεγκτης εξουσίας κάποιων, είναι αναμενόμενο λίγοι εκ των πρεσβυτέρων και διακόνων να υψώνουν ανάστημα διαμαρτυρίας, αλλά η πρόσβασή τους στην πληροφόρηση είναι περιορισμένη.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας απαιτείται να συστρατευτούμε στον αγώνα συνειδητοποίησης ότι είμαστε μέρος του περιβάλλοντος, διάκονοί του και όχι κυρίαρχοί του.
 
»Σε συνθήκες όπως αυτή της πυρκαγιάς ή παλιότερα της προσφυγικής κρίσης και της φτώχιας, χρειάζεται η αλληλεγγύη ως παροχή πρώτων βοηθειών προς τους πάσχοντες. Ο άνθρωπος έχει, όμως, δικαίωμα στη ζωή, όχι στην ελεημοσύνη, οπότε η Εκκλησία πρέπει να του δείχνει την πορεία προς τη ζωή. Πρέπει να καταδεικνύει την αιτία της φτώχειας, της ανέχειας, της οικολογικής καταστροφής. Δεν θέλουμε η Εκκλησία να λειτουργεί σαν εργαλείο του συστήματος, σαν ΜΚΟ, σαν φιλανθρωπική οργάνωση. Το κάλεσμά της πρέπει να είναι ανατρεπτικό, κάλεσμα σε επανάσταση για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Στην κοινωνία των πρώτων χριστιανών, ουδείς υπήρχε ενδεής, επειδή είχαν τα πάντα κοινά και εκ των κοινών έπαιρνε ο καθένας ό,τι είχε ανάγκη. Αυτή είναι η κοινωνικοοικονομική πρόταση της Εκκλησίας, η οποία εγκληματικά αποκρύπτεται. Αυτή έχουν καθήκον να διακονούν και να προβάλουν, αλλά και να αγωνίζονται για την επικράτησή της οι χριστιανοί.Όσοι θέλουν πραγματικά να είναι χριστιανοί και όχι να φέρουν ψευδεπίγραφα τον τίτλο, δεν δικαιούνται να στηρίζουν κοινωνικοοικονομικά συστήματα που βασίζονται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στη λεηλασία της φύσης, συστήματα που έχουν στη ρίζα τους τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο και την κοινωνική ανισότητα. Ένα τέτοιο απάνθρωπο σύστημα σκοταδισμού, κανιβαλισμού και βαρβαρότητας είναι ο καπιταλισμός. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και οι τραγωδίες, όπως αυτή της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική και των πλημμύρων παλιότερα στη Μάνδρα, είναι έκφανση της ίδιας βαρβαρότητας. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας απαιτείται να συστρατευτούμε στον αγώνα συνειδητοποίησης ότι είμαστε μέρος του περιβάλλοντος, διάκονοί του και όχι κυρίαρχοί του».

Πατήρ Χρήστος Ζαρκαδούλας , Καραβόμυλος Φθιώτιδος

από το Vice
  • Blogroll

  • Blog Archive