Ένας τέτοιος ήταν ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο λιμενικός που...
έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 44 ετών, από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας πίσω την οικογένειά του, μια σύζυγο και δύο μικρά παιδιά. Ήταν γόνος προσφυγικής οικογένειας, μεγαλωμένος σε μια φτωχή γειτονιά. Δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και έδινε με τη σειρά του κάθε πιθανή βοήθεια στους πρόσφυγες που περνούσαν απελπισμένοι με βάρκες το Αιγαίο, πραγματοποιώντας σε καθημερινή βάση τουλάχιστον 1-2 διασώσεις, κατά την περίοδο 2015-6 και φτάνοντας συνολικά τους 5.οοο διασωθέντες πρόσφυγες.
Πολλά ΜΜΕ μεταφέρουν ένα περιστατικό από την επίσκεψη του Αυστριακού καγκελάριου στην Ελλάδα και το μεταξύ τους διάλογο.
Όταν ο Βέρνερ Φάιμαν είχε επισκεφτεί τη Μυτιλήνη μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, είχε ρωτήσει τον Κυριάκο Παπαδόπουλο: «Πόσους ανθρώπους έχετε σώσει;» «Περισσότερους από πέντε χιλιάδες» του απάντησε ο Έλληνας αξιωματικός. Δεν άκουσε καλά ο τότε Αυστριακός καγκελάριος και του είπε πως «πέντε ζωές είναι κάτι πολύ σημαντικό». Τον διόρθωσαν και του είπαν πως πρόκειται για πέντε χιλιάδες ζωές… «Είσαστε πραγματικός ήρωας», του είχε πει έκπληκτος ο Φάιμαν.
Αυτό που ξέχασαν να σχολιάσουν βέβαια είναι τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για τη Μόρια και τη ρατσιστική, ξενοφοβική στάση της Αυστριακής κυβέρνησης, που εκπροσωπούν τον ακριβώς αντίθετο πόλο από τις αξίες που πρέσβευε ο Κ. Παπαδόπουλος.
Ο Κ. Παπαδόπουλος ήταν και ο βασικός “πρωταγωνιστής” στο ντοκιμαντέρ της Δάφνης Ματζιαράκη “4,1 miles” που κυκλοφόρησε στην ιστοσελίδα των New York Times και έφτασε να είναι υποψήφιο για βραβείο Όσκαρ.
Αξίζει να σταχυολογήσουμε κάποιες ενδεικτικές δηλώσεις του Κ. Παπαδόπουλου από μια προ διετίας συνέντευξή του.
– Έχετε μπει σε διαδικασία να μετρήσετε περιστατικά, διασώσεις, απώλειες;
«Όχι είναι αμέτρητα, δεν μετριούνται. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν σωθεί. Οι απώλειες που ήμουν μάρτυρας είναι για εμάς ένας εφιάλτης αλλά μέχρι εκεί. Δεν σκεφτόμαστε αν είχαμε 5 θανάτους ή 106, απλά μένουν κάποιες εικόνες άσχημες στο μυαλό κι έρχονται στη μνήμη».
«Η θάλασσα είναι άγνωστο περιβάλλον για αυτούς: άλλοι νομίζουν ότι είναι μέσα σε ποταμό, άλλοι νομίζουν ότι είναι σε λίμνη, δεν γνωρίζει κανένας τους κολύμπι. Προέρχονται από χώρες όπου δεν έχουν ξαναδεί θάλασσα, είτε είναι από το Αφγανιστάν, είτε από το Πακιστάν είτε από τη Συρία και μαζί τους μεταφέρουν σκηνές πολέμου. Αυτή η ένταση υπάρχει όταν πάμε κοντά τους, ένας πανικός. Προσπαθούμε πρώτα από όλα να τους καθησυχάσουμε με το μεγάφωνο, με τα χέρια με τη φωνή… τους λέμε ποιοι είμαστε, ότι είμαστε Έλληνες. Προσπαθούμε να τους καθησυχάσουμε όσο είναι μες τη λέμβο και αφού τα καταφέρουμε τότε τους δίνουμε τα σκοινιά να τους τραβήξουμε δίπλα μας. Μέσα σε λίγα λεπτά προσπαθούμε 50-60 άτομα να επιβιβαστούν στο σκάφος την ίδια ώρα όλοι».
– Κάθε μέρα και διάσωση;
«Ναι, κάθε μέρα μία με δύο διασώσεις. Από 22 Μαρτίου που έγινε η συμφωνία μεταξύ Ευρώπης -Τουρκίας από εκεί που έρχονταν στο νησί μας 4.000-5.000 κόσμος, από αυτή τη μέρα και μετά η ροή έπεσε σε μοναδικά ποσοστά της τάξης του 50-100 άτομα τη μέρα. Μέσο όρο έχουμε 60-70 άτομα κάθε μέρα δηλαδή 1-2 λέμβοι».
«Καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε σε ένα περιστατικό με 60-70 άτομα με πάρα πολλά βρέφη με άτομα με ειδικές ανάγκες, με ανάπηρους… έρχονται από πόλεμο με κομμένα πόδια, κομμένα χέρια, με πατερίτσες. Έχουμε δει ακόμα και ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια μέσα σε λέμβους. Έχουμε δει πάνω στον πανικό για να μπουν στο σκάφος μας να καταπατάνε παιδάκια, βρέφη για να ανέβουν αυτοί πρώτοι από όλους τους άλλους και αυτές τις ώρες του απόλυτου πανικού καλούμαστε να τους καθησυχάσουμε».
«Η οικογένειά μου, οι συγγενείς μου αγωνιούν εάν όλα πάνε καλά στην δουλειά μου και κυρίως αν είμαι εγώ καλά. Γιατί πολλές φορές, τα περισσότερα τραγικά συμβάντα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, έχουν γίνει σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Όπως και να έχει οι οικογένειές μας ανησυχούν. Τόσο εγώ όσο και τα όλα μέλη του πληρώματος προσπαθούμε να μην μεταφέρουμε εμπειρίες και ό,τι γίνεται στο σπίτι και στις οικογένειές μας. Φανταστείτε ότι οι δικοί μου, η οικογένειά μου και οι συγγενείς μάθανε τι γίνεται πάνω στο σκάφος από αυτό το ντοκιμαντέρ και μετά. Μιλάμε για 16 χρόνια μετά. Τους θυμάμαι να κλαίνε βλέποντας αυτές τις εικόνες».
– Σκέφτηκε άραγε ποτέ πως μπορεί να φέρετε μια αρρώστια στο σπίτι. Μας απαντάει:
«Εγώ και όσοι συνάδελφοι γνωρίζω και κυρίως αυτοί που έχω συνεργαστεί και συνεργάζομαι έχουμε κάνει ό,τι εμβόλιο χρειάζεται και φυσικά ό,τι εμβόλιο μάς πει ο γιατρός εδώ ότι πρέπει να κάνουμε, το κάνουμε . Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι δεν μπαίνουμε σε κίνδυνο από θέμα ιών ή από αρρώστιες. Όταν κινδυνεύουν άνθρωποι δεν το σκεφτόμαστε αυτό. Ερχόμαστε σε επαφή χέρια με χέρια, σώμα με σώμα, έχουμε δώσει το φιλί της ζωής πάρα πολλές φορές ιδίως σε παιδιά. Όχι μόνο εγώ όλα τα μέλη του πληρώματος. Όταν βλέπεις ότι χάνεται μία ζωή μπροστά σου δεν έχεις το δικαίωμα να το σκεφτείς ότι ίσως αρρωστήσω κι εγώ.
Προτιμώ να φέρω στη ζωή αυτόν τον άνθρωπο που χάνεται μπροστά μου εκείνη την ώρα, παρά να τον αφήσω να πεθάνει μπροστά μου αβοήθητος από εμένα ενώ μπορώ να τον βοηθήσω. Κι αν ποτέ κολλήσω ένα μικρόβιο προτιμώ να πάρω αγωγή παρά να αφήσω να πεθάνει. Αυτό θα το σκεφτούμε όταν το μυαλό μας είναι ήρεμο όταν βρισκόμαστε στο συμβάν δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε μήπως αρρωστήσουμε κι εμείς».
«Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, όλοι οι συνάδελφοι που υπηρετούν στα πλωτά σκάφη κάνουν το ίδιο έργο με μένα. Δεν κάνω κάτι παραπάνω εγώ. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες δεν μπορείς να επιβιώσεις ψυχολογικά, δεν μπορείς να παλέψεις αυτό που γίνεται εάν δεν το αγαπάς. Ξεπερνάμε το καθήκον και τον επαγγελματισμό και βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωής μας για να προσφέρουμε ασφάλεια σε όσους κινδυνεύουν».
katiousa
