Κάθομαι απλά και τα κοιτάζω καθώς κοντευω στα τελευταία. Πάει, δεν λειτουργω πλέον.
Μέσα στις θηκες είναι και ο γιος μου, θύμα της ομηριας μου. Δεν έχει άλλη επιλογή, βλέπετε όταν είσαι ο μοναδικός εν ζωή γονιος δεν σε πονάει για σενα αλλά για το παιδί σου.
Το οτι είναι αυτός ορφανός και εγω χήρα δεν υπολογίζεται πουθενά. Είναι μια κατάσταση που ίσως σαν θεατής σου φαίνεται εύκολη αλλά μόνο αν περάσει από το μυαλό σου οτι μπορεί να σου συμβεί πανικοβαλεσαι.
Εχω άγχος που θα αλλάξει σχολείο, σπίτι, φίλους. Έχει αρχίσει πλέον να αντιδρά σε αυτή την αρρωστη και αδικη κατάσταση. Αλλά μόνο μέσω αυτής μπορώ να τον ζήσω. Πέρασε ενα καλοκαίρι κλεισμενος μέσα και ζητώντας τους φίλους του, εκεί που ήταν.
Τώρα ξανα αλλού, ξανα απο την αρχή.
Που είναι το κράτος πρόνοιας γι αυτό το παιδί; δεν είναι άραγε πράξη αδικίας να τοποθετουμαι σαν εγγαμη; δεν είναι πράξη αδικίας το παιδί μου να αντιμετωπιζεται σαν να έχει δύο γονείς; δεν είναι πράξη αδικίας να μην έχει σταθερότητα; είμαι μια μαμά με παιδί, χήρα.
Είμαι σαν τις ελεύθερες συναδέλφους που θέλουν να κάνουν οικογένεια αλλά με τις ευθύνες μιας μητέρας και ενός πατέρα μαζί. Στενοχωριεμαι για το παιδί μου που η ζωή συνεχίζει να του φέρεται άδικα.
Του ζητώ να με καταλάβει, να με βοηθήσει, μα μαμα μου λεει, είμαι μόνο ένα παιδί. Εδω δεν καταλαβαίνουν οι μεγάλοι. Πόσο δίκιο έχει κ πόσο άδικα του φέρεται η ζωή.
Αντε τώρα σηκω κ συνέχισε, άλλωστε ακόμα είναι αρχή. Καινούριο σχολείο, σπίτι, φιλοι(;). 9 χρόνια τώρα, απο τότε που ορφανεψε."
alfavita
