Στέκομαι εδώ κι από μακριά παρακολουθώ τις εξελίξεις –ευτυχώς– από μακριά. Ακούω γνωστούς και φίλους στην Ελλάδα φοβισμένους, ένα βήμα πριν το «Ναι» να διερευνούν στα σκοτεινά τις δυνατότητες για μια ακόμα δικαιολογία μπροστά από τον καθρέφτη. Νιώθω λιγάκι θλιμμένος ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Όχι για εκείνο που γίνεται τώρα, ούτε για αυτό που θα συμβεί αλλά, κυρίως, για όσα έχουν συμβεί γύρω μας, στις καρδιές και στα μυαλά μας.
Χρωστάμε κάποιες απαντήσεις σε όλους όσους φοβούνται το τι θα γίνει μετά το δημοψήφισμα και, κυρίως, το πώς θα γλυτώσουν τα χρήματα τους.
Χρωστάμε κάποιες απαντήσεις σε αυτούς που έχουν την εντύπωση πως κρύβοντας ξανά την κεφάλα τους μέσα στην άμμο θα αλλάξουν όλα και
θα γίνουν όπως πριν.
Χρωστάμε κάποιες απαντήσεις σε όλα τα «μετριοπαθή» στελέχη (τύπου Δραγασάκη, Βαρουφάκη, Κούλογλου, κλπ) και διανοούμενους (πχ Τσουκαλάς) του ΣΥΡΙΖΑ που καλούν σε επανέναρξη του διαλόγου και σε συμφωνία ει δυνατόν πριν την Κυριακή που θα γίνει το δημοψήφισμα.
Χρωστάμε κάποιες απαντήσεις σε όλους όσοι ετοιμάζονται να πανηγυρίσουν με το «Ναι».
Χρωστάμε κάποιες απαντήσεις ακόμα και σε όλα αυτά τα καθάρματα που στρογγυλοκάθονται στην ΓΣΕΕ.
Χρωστάμε φυσικά ορισμένες απαντήσεις και στους εαυτούς μας που ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε δαγκωτό το «Όχι».
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν το έχουμε πάρει χαμπάρι ότι μετά την Κυριακή τα πάντα θα είναι εντελώς διαφορετικά. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Η οικονομία της χώρας και το τραπεζικό της σύστημα έχει καταρρεύσει.
Δεν πρόκειται φυσικά να ανακάμψει ούτε με το «Ναι» ούτε με το «Όχι».
Οι τράπεζες θα παραμείνουν σε κάθε περίπτωση κλειστές και τα ημερήσια διαθέσιμα θα μειωθούν.
Οι μεγάλες καταθέσεις έχουν ήδη χαθεί κι όποιος είναι αρκετά ηλίθιος για να το σιγουρέψει στέκεται στις ουρές των ΑΤΜ ώρες ολόκληρες και κάθε μέρα.
Επιχειρήσεις θα κλείσουν και η ανεργία θα εκτοξευτεί.
Η ονομαστική ή πραγματική αξία των μισθών και των συντάξεων θα πέσει κατακόρυφα.
Πολλοί ίσως μένουν με το στόμα ανοιχτό και απορούν γιατί θα συμβούν όλες αυτές οι καταστροφές, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της Κυριακής.
Ο λόγος είναι απλός, πολύ απλός. Η ζωή –και η ιστορία– είναι μια μεγάλη πόρνη.
Η ζωή είναι πουτάνα. Και καμιά πουτάνα δεν ξεχνά. Κυρίως τα μεγάλα γεγονότα.
Θυμάται ότι η χώρα αυτή έχει χρεοκοπήσει ήδη και δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει τις επόμενες ημέρες.
Οι αριθμοί ούτε έβγαιναν, ούτε βγαίνουν, ούτε μπορεί να βγουν στο μέλλον.
Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε με το «Ναι», ούτε με το «Όχι».
Διαβάζοντας τα παραπάνω, πιθανότατα το στόμα σου ανοίγει διάπλατα.
Τότε γιατί λες, ρε φίλε, ότι το «Ναι» καταστρέφει την χώρα, ενώ το «Όχι» δεν το κάνει;
Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή:
Δεν παίζεται τίποτα περισσότερο αυτή την Κυριακή από την προσωπική αξιοπρέπεια του καθενός.
Ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή
. Η ιστορία άλλωστε δεν γράφεται με την στιγμή, αλλά με την αλληλουχία γεγονότων και την βαθιά αλλαγή των συνειδήσεων.
Θα δώσω ένα παράδειγμα για το καταλάβουν όλοι.
Στις Θερμοπύλες, ο Λεωνίδας, οι 300 Σπαρτιάτες και οι 700 Θεσπιείς -που συνήθως τους ξεχνάμε- βρέθηκαν απέναντι στις στρατιές του Ξέρξη.
Ήξεραν πως οι Μήδοι θα διαβούν αλλά εκείνοι έμειναν στην θέση τους να πεθάνουν, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Φαντάζεται κανείς τους ανθρώπους αυτούς να ψήφιζαν για τις επιλογές που είχαν μπροστά τους και να αποφάσιζαν το φευγιό.
Οι Μήδοι θυμίζω ότι τελικά πέρασαν.
Πιστεύει όμως κανείς ότι η ιστορία θα ήταν η ίδια, αν εγκατέλειπαν την θέση τους;
Προφανώς και όχι.
Γιατί εκείνο που χαρακτηρίζει τον ελεύθερο και σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι η φωνή που μέσα του ψιθυρίζει «Να μην προδώσεις».
Να μην προδώσεις τον εαυτό σου.
Να μην προδώσεις την γενιά που θα γεννηθεί τα επόμενα χρόνια.
Την γενιά που δεν θα πρέπει να ντρέπεται για τους προγόνους της και για την ιστορία του τόπου της.
Ακόμα κι αν οι Μήδοι περάσουν.
Κλείνω με μια αφιέρωση, τους στίχους από ένα τραγούδι-ύμνο του Αγγέλακα.
«Άπλωνες στα σύννεφα την τσόχα και με μιας / έναν αιώνα κέρδιζες ποντάροντας μια ώρα / Τώρα θυμώνεις, ξεφυσάς κι όλο ρωτάς / που σταματά αυτή η άγρια κατηφόρα / Μην δίνεις σημασία που όλα γίναν βιαστικά / κι αν δεν πρόλαβες να πεις δυο-τρία λόγια / Το ξέρεις πως είναι κερδισμένος τελικά / όποιος χαμογελά μπροστά στην καρμανιόλα / Δεν πειράζει που δεν σου ήρθε η ζαριά / τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα / το λέει κι ένα τραγούδι που μάθαιναν παλιά / ο χαμένος τα παίρνει όλα»
Την Κυριακή όλοι μαζί στην γιορτή να πούμε «ΟΧΙ» σε πέντε χρόνια προσωπικού εξευτελισμού με τον τρόπο που ο καθένας από μας μπορεί να το ορίσει όλο αυτό.
Να πούμε «ΟΧΙ» για την πάρτη μας και την προσωπική μας αξιοπρέπεια.
Χαμογελώντας, γιατί δεν ξεχνάμε πως η ζωή είναι πουτάνα.
Μια όμορφη και μεγάλη πουτάνα.
Και δεν υπάρχει πουτάνα που θα πάει μαζί σου στο τζάμπα. Θα πληρώσεις μάγκα μου! Θα πληρώσεις, αν θες να πηδήξεις.
Θα πληρώσεις το τίμημα.
Αγωνιστικά και αδερφικά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Ερχόμαστε!!!
(Αγαπητέ Ηλία, τα είπες όλα. Η πόλη πέφτει πάντα από μέσα. Πριν πέσει η πόλη, έχει πέσει ο πολιτισμός της. Να είσαι καλά.)
http://pitsirikos.net/
