Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ (Ελευθεροτυπία)
Αμφιβάλλω αν έχει ποτέ επιμετρηθεί η συμβολή των δημοσίων έργων -κόστος, χρησιμότητα, ποιότητα- στο σημερινό τέλμα· είτε στο δημόσιο χρέος αποδοθεί αυτό, είτε στις «διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας», στις οποίες... χρέωσε πρόσφατα το «ελληνικό πρόβλημα» ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, Πολ Τόμσεν.
Και γίνηκε χαμός και ταραχή, και μπήκε... αυτεπαγγέλτως στην πυρά το Μνημόνιο. Και κάναμε μια τρύπα στο νερό και σκίσαμε την τρίχα στα δυο, λέω εγώ.
Γιατί από παιδί άκουγα και μεγαλώνοντας έβλεπα ότι στα δημόσια έργα και στα «εθνικά εργοτάξια» κρυβόταν η «μαρμίτα» της νεότερης «εθνικής εταιρείας» πολιτικών - εργολάβων (κατοπινότερα και τραπεζιτών) και συντροφίας. Που όσο είχε μέλι το κιούπι, έχωνε τη χερούκλα, κι όταν το μέλι σωνόταν, έβαζε τις μέλισσες να δουλεύουν διπλό μεροκάματο με μισή αμοιβή και να δίνουν κι απ' το περίσσευμα που είχαν στην άκρη για ώρα ανάγκης. Αυτή η νεότερη «εθνική εταιρεία» (η παλαιότερη ήταν που μας οδήγησε στον επαίσχυντο πόλεμο του 1897) ήταν η μεγάλη διαρθρωτική δύναμη (την είπανε και «ατμομηχανή»!) που γέννησε (επόμενο με τέτοια... εγκυμοσύνη) τις μεγάλες διαρθρωτικές αδυναμίες, τις οποίες ο Πολ Τόμσεν όρισε ως το «ελληνικό πρόβλημα».
Και δεν είναι αυτή η διαρθρωτική δύναμη -η «εθνική εταιρεία» (πολιτικοί - εργολάβοι - τραπεζίτες και σία), άθικτη πάντα κι άφθαρτη- που έφερε τις διαρθρωτικές αδυναμίες, που φούσκωσαν το δημόσιο χρέος, που «ξεβράκωσε» το ελληνικό πρόβλημα! Διότι, με καταριέμαι να με... αγαπήσει ο έφορος, αν βρεθεί επιχείρημα που να πείθει ότι δεν έχει ανάμιξη η «εθνική εταιρεία» στη «μανιφατούρα»: το δευτερεύον εθνικό δίκτυο (10.000 χιλιόμετρα) που επί χρόνια εξασφάλιζε κονδύλια συντήρησης (100 εκατ. ευρώ ετησίως) από τις εισπράξεις διοδίων, τώρα («Ε» 21/9) να εξασφαλίζει... δάνεια συντήρησης από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων! Είπαμε, η οικονομική κρίση δεν είναι γενικό «συχωροχάρτι».
