πηγή:http://www.badarts.gr ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Με μεγάλη χαρά μαθαίνω ότι ολοένα και περισσότεροι οδηγοί αρνούνται να καταβάλουν τον φόρο υποτέλειας των διοδίων – ναι, πρόκειται περί φόρου υποτέλειας στη μετακίνηση, ένας τρόπος αρπαγής του κοινωνικού πλούτου που εμφανίστηκε στις ποιμενικές κοινωνίες και διαιωνίστηκε και στις δουλοκτητικές, φεουδαρχικές και καπιταλιστικές κοινωνίες. Εάν η τάση αυτή συνεχιστεί, εάν η πρακτική αυτή κλιμακωθεί και συντοντιστεί, σύντομα αυτός ο φόρος υποτέλειας θα καταργηθεί. Ναι, είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι μπορούμε να τον καταργήσουμε. Και είμαι βέβαιος διότι ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η μάχη αυτή του κοινωνικού πολέμου συνιστά μια εφαρμογή των βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου – νικάμε χωρίς να πολεμάμε και πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.
Είμαι βέβαιος ακόμα ότι από αυτήν την εμπειρία, από αυτή τη μάχη, μάθαμε πολλά και θα μάθουμε ακόμα περισσότερα. Η απόπειρα κατάργησης του φόρου υποτέλειας των διοδίων είναι ένα συμβάν που θα καθορίσει πολλές εξελίξεις του μέλλοντος – θα μας βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλές αντιλήψεις, ιδέες, αξίες, συμπεριφορές, γνώσεις, βεβαιότητες και αυτονόητα. Θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, θα γονιμοποιήσει τη σκέψη μας, θα γεννήσει νέα ερωτήματα – στα οποία οφείλουμε να διατυπώσουμε κάποιες απαντήσεις.
Θα μας παροτρύνει να μελετήσουμε την προέλευση και την ιστορία του φόρου υποτέλειας και τη σχέση του με την Κυριαρχία, την αρπαγή και καταστροφή του κοινωνικού πλούτου.
Θα μας παρακινήσει να αναρωτηθούμε εάν υπάρχουν άλλοι φόροι υποτέλειας και πως μπορούν να καταργηθούν.
Θα μας παρακινήσει να επανεξετάσουμε τους τρόπους αντιμετώπισης και επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων – των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα απευθυνόμενοι στον Κύριο διατυπώνοντας ένα αίτημα είτε ειρηνικά, προσερχόμενοι δηλαδή ως ικέτες, είτε δυναμικά, μαχητικά, αγωνιστικά, ασκώντας πίεση στον Κύριο με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις – όσο πιο πολλοί είμαστε και όσο πιο δυνατά κραυγάζουμε τόσο πιο πολύ θα φοβηθεί ο Κύριος και θα υποχωρήσει. Υπήρχε κι ένας άλλος τρόπος: να μας υποσχθεί ένα κόμμα ότι θα λύσει αυτό το πρόβλημα όταν θα αναλάβει τον συντονισμό του Κράτους, όταν θα γίνει δηλαδή κυβέρνηση. Η γνώμη μου είναι ότι οι δυο αυτοί τρόποι επίλυσης των προβλημάτων μας ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Οι υποτελείς Παραγωγοί, ολοένα και περισσότεροι, γυρίζουν τη πλάτη σε αυτούς τους τρόπους (το αίτημα και την υπόσχεση) κι αυτό είναι ένα γεγονός αναμφισσβήτητο. Πολιτικά, φαίνεται με την αύξηση του ποσοστού αποχής από τις εκλογές. Ο τρόπος με τον οποίο αποπειρόμαστε να καταργήσουμε τον φόρο υποτέλειας των διοδίων δεν είναι καινοφανής αλλά απωθημένος. Έρχεται στην πολιτική σκηνή εξ αιτίας της χρεοκοπίας των δυο προηγούμενων τρόπων – μια χρεοκοπία που σχετίζεται άμεσα με την χρεοκοπία της ιστορικής Αριστεράς και την ταχεία αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο. Τον τρόπο αυτόν τον αποκαλώ πέρασμα στη πράξη. Τον όρο αυτόν τον έχω δανειστεί από την εγκληματολογία – αφορά το ερώτημα γιατί κάποιος γίνεται ζητιάνος και κάποιος άλλος κλέφτης, γιατί ο δεύτερος περνάει στην (εγκληματική, κατά τους εγκληματολόγους) πράξη. Η αποτελεσματικότητα του τρόπου αυτού εξαρτάται κυρίως από τον αριθμό των συμμετεχόντων – όσο πιο πολλοί τόσο πιο αποτελεσματικός.
Θα μας παροτρύνει να ταξινομήσουμε τα κοινωνικά προβλήματα με κριτήριο τον τρόπο επίλυσής τους. Να τα διακρίνουμε σε αυτά που επιλύονται με το πέρασμα στη πράξη και σε αυτά που δεν επιλύονται με αυτόν τον τρόπο. Ποια είναι τα πρώτα και ποια τα δεύτερα; Ποιος, ποιοι άλλοι τρόποι υπάρχουν; Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες κοινωνικών προβλημάτων (κάθε κοινωνικό πρόβλημα είναι ένα πεδίο μάχης): η πρώτη περιλαμβάνει αυτά που επιλύονται με το πέρασμα στην πράξη, η δεύτερη αυτά που επιλύονται με τη στάση, το σταμάτημα (αποχή, απεργία, στάση πληρωμών, καταναλωτική στάση) και η τρίτη, αυτά που επιλύονται με την Πολιτική, με την επέμβαση στην Ιστορία. Τα πρώτα είναι οι φόροι υποτέλειας, οι συμπεριφορές και οι αξίες που επιβάλλει ο Κύριος (παθητική και ενεργητική απόσυρση, κατάλυση της Κυριαρχίας), οι εναλλακτικές μορφές εργασίας, συμβίωσης, αυτομόρφωσης (διεύρυνση κομμουνισμού). Τα δεύτερα αφορούν τον χρόνο εργασίας, την κατανάλωση και τον μισθό. Τα τρίτα την κοινωνική διαχείριση του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου (οι δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την έρευνα, κλπ) .
Θα μας παρακινήσει να μελετήσουμε τα φαινόμενα της τάσης, της κλιμάκωσης και του συντονισμού της συλλογικής πρακτικής. Πως γίνεται να εξαπλώνεται και να γενικεύεται μια συμπεριφορά, μια πρακτική που αρχίζει μια μικρή ομάδα; Αυτή η μικρή ομάδα είναι πρωτοπορία; Ζητά απο τους άλλους να την ακολουθήσουν; Εγκαθιδρύουν μια σχέση Κυριαρχίας, διαταγής-εκτέλεσης; ΟΧΙ! Δεν είναι πρωτοπορία. Είναι καταλύτες. Δεν προβάλλουν αξιώσεις Κυριαρχίας. Πως κλιμακώνεται αυτή η πρακτική; Πως συντονίζεται, γιατί είναι τόσο σημαντικός παράγοντας η κλιμάκωση και ο συντονισμός;
