Πηγή Γκούμα
Η αναγκαιότητα τήρησης του νόμου ή όχι, με αφορμή πρωτίστως το «κίνημα των διοδίων», προκάλεσε τον τελευταίο καιρό έντονη συζήτηση, με τους «νομοταγείς» να έχουν σύμμαχο –λόγω χρονικής σύμπλευσης– τις εικόνες χάους στην Τυνησία. Το ερώτημα βέβαια είναι ακαδημαϊκό, αφού η απάντηση είναι «ναι, ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται απαρεγκλίτως». Η ουσία του προβλήματος όμως είναι αλλού.
Τι είναι αυτό που έκανε τους κατοίκους στην Πελοπόννησο και τη Στυλίδα για τα διόδια ή στην Κερατέα για τη δημιουργία χωματερής στην περιοχή τους να ξεσηκωθούν; Αποφάσισαν ξαφνικά ότι είναι πολίτες υπεράνω του νόμου; Η εύκολη απάντηση είναι ότι πίσω από το απονενοημένο διάβημα βρίσκεται η κρίση και το ένστικτο επιβίωσης που αυτή ενεργοποιεί. Εν μέρει ίσως είναι και αυτό. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με αφορμή την κρίση άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Η λέξη «νόμος» παραπέμπει στην έννοια «κράτος». Και εμείς στην Ελλάδα ζούμε την εποχή που –στα λόγια μέχρι στιγμής– αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του κράτους. Ενα κράτος όπου βασιλεύουν η διαφθορά, το ίδιον όφελος, η αδιαφορία για το κοινό συμφέρον και, πάνω απ'Α όλα, η ατιμωρησία.
«Παιδί» αυτού του κράτους είναι οι συμβάσεις έργου με την εταιρία που εισπράττει τα διόδια. Πόσο εύκολο είναι ο πολίτης να εμπιστευθεί τη διαδικασία ανάθεσης του έργου και τα παράγωγά της;
«Παιδί» αυτού του κράτους είναι και η χωροθέτηση ΧΥΤΑ σε δύο περιοχές της Αττικής (στο Γραμματικό και την Κερατέα) παρά τις αρνητικές μελέτες και τις προτάσεις για άλλες λύσεις στο πρόβλημα των απορριμμάτων της Αττικής. Πόσο εύκολο είναι ο πολίτης να εμπιστευθεί αυτή την απόφαση, ξέροντας ότι η περιοχή του καταδικάζεται με περιβαλλοντική καταστροφή, αν και υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις;
Μπορεί και στις δύο αυτές περιπτώσεις οι αποφάσεις να είναι σωστές και αναγκαίες. Είναι όμως αποφάσεις αυτού του κράτους και συναντούν μεγάλη αντίδραση. Δεν θα έπρεπε να μελετηθούν λίγο προσεκτικότερα; Αντ'Α αυτού, αποφασίστηκε νέα αύξηση των διοδίων, ενώ στην Κερατέα συνεχίζεται ο «πόλεμος» με τα ΜΑΤ, με ορατό τον κίνδυνο να συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός.
Η διαφάνεια και ο διάλογος είναι δύο θεμελιώδη συστατικά της δημοκρατίας, ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Είναι όμως και το μοναδικό «αντίβαρο» στη ροπή προς το… «αποφασίζομεν» που αναπτύσσεται ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Η διαχείριση ενός τόσο σοβαρού κινδύνου μπορεί να δώσει στους ιθύνοντες λανθασμένη εντύπωση για τον ρόλο τους και να τους κάνει να περιορίζουν τον διάλογο στο στενό πλαίσιο του γραφείου ή των συνεργατών τους, κωφεύοντας στα μηνύματα που διατρέχουν τον κοινωνικό ιστό. Αλλωστε αυτό ήταν και το θέμα που απασχόλησε πρόσφατα την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος: η έλλειψη συμμετοχής στις αποφάσεις.
Πολιτεία και κοινωνία πρέπει να είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αν διακοπεί η ροή της «επικοινωνίας», υπάρχει πρόβλημα.
Ναι, η μη τήρηση του νόμου από τους πολίτες είναι ανησυχητική. Oμως η αντίληψη ότι το κράτος δεν λογοδοτεί είναι τρομακτική. Οι εικόνες της Τυνησίας και της Αλβανίας συνηγορούν σε αυτό.
πηγή: ΕΞΠΡΕΣ
Η αναγκαιότητα τήρησης του νόμου ή όχι, με αφορμή πρωτίστως το «κίνημα των διοδίων», προκάλεσε τον τελευταίο καιρό έντονη συζήτηση, με τους «νομοταγείς» να έχουν σύμμαχο –λόγω χρονικής σύμπλευσης– τις εικόνες χάους στην Τυνησία. Το ερώτημα βέβαια είναι ακαδημαϊκό, αφού η απάντηση είναι «ναι, ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται απαρεγκλίτως». Η ουσία του προβλήματος όμως είναι αλλού.
Τι είναι αυτό που έκανε τους κατοίκους στην Πελοπόννησο και τη Στυλίδα για τα διόδια ή στην Κερατέα για τη δημιουργία χωματερής στην περιοχή τους να ξεσηκωθούν; Αποφάσισαν ξαφνικά ότι είναι πολίτες υπεράνω του νόμου; Η εύκολη απάντηση είναι ότι πίσω από το απονενοημένο διάβημα βρίσκεται η κρίση και το ένστικτο επιβίωσης που αυτή ενεργοποιεί. Εν μέρει ίσως είναι και αυτό. Το σίγουρο πάντως είναι ότι με αφορμή την κρίση άνοιξε ο ασκός του Αιόλου.
Η λέξη «νόμος» παραπέμπει στην έννοια «κράτος». Και εμείς στην Ελλάδα ζούμε την εποχή που –στα λόγια μέχρι στιγμής– αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο του κράτους. Ενα κράτος όπου βασιλεύουν η διαφθορά, το ίδιον όφελος, η αδιαφορία για το κοινό συμφέρον και, πάνω απ'Α όλα, η ατιμωρησία.
«Παιδί» αυτού του κράτους είναι οι συμβάσεις έργου με την εταιρία που εισπράττει τα διόδια. Πόσο εύκολο είναι ο πολίτης να εμπιστευθεί τη διαδικασία ανάθεσης του έργου και τα παράγωγά της;
«Παιδί» αυτού του κράτους είναι και η χωροθέτηση ΧΥΤΑ σε δύο περιοχές της Αττικής (στο Γραμματικό και την Κερατέα) παρά τις αρνητικές μελέτες και τις προτάσεις για άλλες λύσεις στο πρόβλημα των απορριμμάτων της Αττικής. Πόσο εύκολο είναι ο πολίτης να εμπιστευθεί αυτή την απόφαση, ξέροντας ότι η περιοχή του καταδικάζεται με περιβαλλοντική καταστροφή, αν και υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις;
Μπορεί και στις δύο αυτές περιπτώσεις οι αποφάσεις να είναι σωστές και αναγκαίες. Είναι όμως αποφάσεις αυτού του κράτους και συναντούν μεγάλη αντίδραση. Δεν θα έπρεπε να μελετηθούν λίγο προσεκτικότερα; Αντ'Α αυτού, αποφασίστηκε νέα αύξηση των διοδίων, ενώ στην Κερατέα συνεχίζεται ο «πόλεμος» με τα ΜΑΤ, με ορατό τον κίνδυνο να συμβεί κάποιο τραγικό γεγονός.
Η διαφάνεια και ο διάλογος είναι δύο θεμελιώδη συστατικά της δημοκρατίας, ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Είναι όμως και το μοναδικό «αντίβαρο» στη ροπή προς το… «αποφασίζομεν» που αναπτύσσεται ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Η διαχείριση ενός τόσο σοβαρού κινδύνου μπορεί να δώσει στους ιθύνοντες λανθασμένη εντύπωση για τον ρόλο τους και να τους κάνει να περιορίζουν τον διάλογο στο στενό πλαίσιο του γραφείου ή των συνεργατών τους, κωφεύοντας στα μηνύματα που διατρέχουν τον κοινωνικό ιστό. Αλλωστε αυτό ήταν και το θέμα που απασχόλησε πρόσφατα την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κυβερνώντος κόμματος: η έλλειψη συμμετοχής στις αποφάσεις.
Πολιτεία και κοινωνία πρέπει να είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Αν διακοπεί η ροή της «επικοινωνίας», υπάρχει πρόβλημα.
Ναι, η μη τήρηση του νόμου από τους πολίτες είναι ανησυχητική. Oμως η αντίληψη ότι το κράτος δεν λογοδοτεί είναι τρομακτική. Οι εικόνες της Τυνησίας και της Αλβανίας συνηγορούν σε αυτό.
πηγή: ΕΞΠΡΕΣ
