«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» : ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ;
Αθήνα 29.4.2011
Τον τελευταίο καιρό, πολύ κουβέντα γίνεται στις συνελεύσεις και στα μπλογκ του κινήματος, σχετικά με το περιεχόμενο, τις αρχές λειτουργίας του, τη σχέση του με τα κόμματα και τις άλλες πολιτικές συλλογικότητες. Κάποιες φορές αυτή η συζήτηση ξέφυγε από τα πλαίσια του γόνιμου διαλόγου και μετατράπηκε σε πολεμική μεταξύ των διαφωνούντων. Παρ’ ότι δεν συμμεριζόμαστε καθόλου τις πολεμικές, θεωρούμε ότι η συζήτηση αυτή είναι γέννημα της ωρίμανσης ενός κινήματος που διευρύνεται και ριζώνει κοινωνικά, αλλά και βαθαίνει πολιτικά, και γι’ αυτό πρέπει αυτή η συζήτηση να ανοίξει σε όλες τις συνελεύσεις και με τη συμμετοχή όλων των συναγωνιστών.
Από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μάχη, οι επιτροπές αγώνα αποτελούν τα οχήματα μέσα από τα οποία, καθημερινοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, κάνουν πολιτική. Διεκδικούν μαζικά το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι είτε για πλευρές της ζωής τους (όπως τα κοινωνικά αγαθά) είτε για ολόκληρη τη ζωή τους (όπως το δεν πληρώνουμε την κρίση τους). Οι επιτροπές αγώνα, καθημερινά αποσπούν την πολιτική από τα χέρια των επαγγελματιών πολιτικάντιδων που μας κυβερνούν, και τη φέρνουν στη βάση της κοινωνίας, στα χέρια μας. Η συνελευσιακή, αμεσοδημοκρατική λειτουργία τους, είναι το εργαλείο για αυτήν την άσκηση πολιτικής. Αποτελούν με λίγα λόγια τις νέες συλλογικότητες των «κάτω» μέσα από τις οποίες οργανώνουμε και διεκδικούμε την απελευθέρωσή μας.
Οι επιτροπές αγώνα ρίχνουν τους βωμούς του εμπορεύματος και του κέρδους και στη θέση τους εγκαθιστούν τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Η πρώτη διαχωριστική γραμμή προβάλει σχεδόν αυθόρμητα: κοινωνικά δικαιώματα ενάντια στο εμπόρευμα και το κέρδος.
Αυτόματα η σκέψη οδηγείται στους υπερασπιστές των μεν και των δε. Από τη μια πλευρά, οι εταιρίες εκμετάλλευσης των κοινωνικών αγαθών (ανάμεσά τους και κάμποσες κρατικές), το κράτος που στοργικά τις προστατεύει, η κυβέρνηση (και οι διεθνείς σύμμαχοί της), τα κόμματα εξουσίας με τις παραφυάδες τους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ), που εξασφαλίζουν την πολιτική διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Από την άλλη πλευρά, οι χιλιάδες αγωνιστές του «δεν πληρώνω», οι αγωνιστές της Κερατέας, οι αγωνιζόμενοι για δωρεάν υγεία γιατροί, οι απεργοί εργαζόμενοι, οι απεργοί πείνας μετανάστες, όλοι αυτοί που με δεκάδες τρόπους υπερασπίζονται κοινωνικά αγαθά, ανάγκες και δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Να και η δεύτερη διαχωριστική γραμμή. Με μια κουβέντα, οι εκμεταλλευόμενοι ενάντια σ’ αυτούς που κερδίζουν από την εκμετάλλευση. Αυτοί που αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στους καταπιεστές.
Αυτές τις διαχωριστικές γραμμές έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα το κίνημα και με βάση αυτές πρέπει να τοποθετούμαστε στα ερωτήματα.
Μπορούν λοιπόν μέλη κομμάτων να συμμετέχουν στις επιτροπές αγώνα του κινήματος; Με την εξαίρεση των φασιστικών κομμάτων (που αποτελούν θέμα μιας ξεχωριστής συζήτησης), θεωρούμε πως η απάντηση είναι ανενδοίαστα καταφατική. Οι συνελεύσεις των επιτροπών, εκτός των άλλων, αποτελούν χώρους ελεύθερης έκφρασης, διακίνησης ιδεών, και αντιπαράθεσης πολιτικών απόψεων και ρευμάτων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή στη συνέλευση και τους αγώνες ανθρώπων που είναι ταυτόχρονα οργανωμένοι σε κόμματα, οργανώσεις ή άλλες πολιτικές συλλογικότητες, δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητα ελεύθερη, αλλά και δημιουργική, στο βαθμό που δεν συμμετέχουν ως φορείς-οργανώσεις κλπ, αλλά ως απλά μέλη της συνέλευσης. Η αντιπαράθεση πολιτικών απόψεων αποτελεί πλούτο για τις συνελεύσεις και στο βαθμό που το συλλογικό κεκτημένο προκύπτει από τη ζωντανή λειτουργία και δράση τους, δεν κινδυνεύουν από χειραγωγήσεις. Αντιθέτως, μια αντίληψη που καταλήγει ότι οι επιτροπές είναι η μοναδική αποδεκτή οργάνωση του αγώνα και κάθε άλλη (πολιτική ή κόμμα) είναι εχθρική και ξένη, παραπέμπει περισσότερο σε αυταρχικά μοντέλα κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και όχι στην ελευθερία για την οποία παλεύουν οι επιτροπές.
Άλλωστε, για να είμαστε ακριβείς, το κόμμα είναι μια μορφή πολιτικής οργάνωσης. Άλλο πράγμα είναι το περιεχόμενο δηλ. τα κοινωνικά συμφέροντα που προσπαθεί να εκφράσει. Εκτός από τα κόμματα εξουσίας και το Λαος, που κατά τον καλύτερο τρόπο εκφράζουν τα συμφέροντα των εταιριών και κάθε είδους εκμεταλλευτών, υπάρχουν κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που προσπαθούν να συνεισφέρουν στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, και τα μέλη τους δίνουν το παρόν σε όλα τα αγωνιστικά γεγονότα. Θεωρούμε ότι το ΕΕΚ (του οποίου ουδέποτε υπήρξαμε μέλη) αποτελεί μια τέτοια οργάνωση. Ας μην ξεχνάμε ότι τα μέλη του συμμετέχουν από την αρχή στο «Δεν πληρώνω», χωρίς μέχρι σήμερα, να προβάλλεται αυτή η ένταξή τους, προς εκλογική εκμετάλλευση. Και σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί εκμετάλλευση, πολλώ δε μάλλον να απαγορευτεί, το αυτονόητο δικαίωμα μιας πολιτικής οργάνωσης να υπερασπιστεί τα μέλη της απέναντι στην αστυνομική καταστολή. Εν ολίγοις, δεν αφορά τις επιτροπές το ότι το ΕΕΚ εξέδωσε ανακοίνωση αλληλεγγύης στον διωκόμενο Λ. Παπαδόπουλο, αντιθέτως, μας αφορά, η δίωξη τόσο του ιδίου όσο και άλλων μελών του κινήματος και γι’ αυτό δεκάδες ήταν τα μέλη του κινήματος που προσέτρεξαν για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, όπως και σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή.
Τέλειώνοντας, το «δεν πληρώνω» είναι ένα κίνημα που έρχεται από το μέλλον. Κάθε μέλος του έχει το καθήκον αλλά και την εξουσία, να συμβάλει στην μετατροπή κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης σε γόνιμο προβληματισμό, εμβάθυνση και εξέλιξη των συνελεύσεων και του κινήματος συνολικά. Ας προχωρήσουμε…
Αντωνία Λεγάκη
Κώστας Φωτάκης
Αθήνα 29.4.2011
Τον τελευταίο καιρό, πολύ κουβέντα γίνεται στις συνελεύσεις και στα μπλογκ του κινήματος, σχετικά με το περιεχόμενο, τις αρχές λειτουργίας του, τη σχέση του με τα κόμματα και τις άλλες πολιτικές συλλογικότητες. Κάποιες φορές αυτή η συζήτηση ξέφυγε από τα πλαίσια του γόνιμου διαλόγου και μετατράπηκε σε πολεμική μεταξύ των διαφωνούντων. Παρ’ ότι δεν συμμεριζόμαστε καθόλου τις πολεμικές, θεωρούμε ότι η συζήτηση αυτή είναι γέννημα της ωρίμανσης ενός κινήματος που διευρύνεται και ριζώνει κοινωνικά, αλλά και βαθαίνει πολιτικά, και γι’ αυτό πρέπει αυτή η συζήτηση να ανοίξει σε όλες τις συνελεύσεις και με τη συμμετοχή όλων των συναγωνιστών.
Από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη μάχη, οι επιτροπές αγώνα αποτελούν τα οχήματα μέσα από τα οποία, καθημερινοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, κάνουν πολιτική. Διεκδικούν μαζικά το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι είτε για πλευρές της ζωής τους (όπως τα κοινωνικά αγαθά) είτε για ολόκληρη τη ζωή τους (όπως το δεν πληρώνουμε την κρίση τους). Οι επιτροπές αγώνα, καθημερινά αποσπούν την πολιτική από τα χέρια των επαγγελματιών πολιτικάντιδων που μας κυβερνούν, και τη φέρνουν στη βάση της κοινωνίας, στα χέρια μας. Η συνελευσιακή, αμεσοδημοκρατική λειτουργία τους, είναι το εργαλείο για αυτήν την άσκηση πολιτικής. Αποτελούν με λίγα λόγια τις νέες συλλογικότητες των «κάτω» μέσα από τις οποίες οργανώνουμε και διεκδικούμε την απελευθέρωσή μας.
Οι επιτροπές αγώνα ρίχνουν τους βωμούς του εμπορεύματος και του κέρδους και στη θέση τους εγκαθιστούν τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας. Η πρώτη διαχωριστική γραμμή προβάλει σχεδόν αυθόρμητα: κοινωνικά δικαιώματα ενάντια στο εμπόρευμα και το κέρδος.
Αυτόματα η σκέψη οδηγείται στους υπερασπιστές των μεν και των δε. Από τη μια πλευρά, οι εταιρίες εκμετάλλευσης των κοινωνικών αγαθών (ανάμεσά τους και κάμποσες κρατικές), το κράτος που στοργικά τις προστατεύει, η κυβέρνηση (και οι διεθνείς σύμμαχοί της), τα κόμματα εξουσίας με τις παραφυάδες τους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ), που εξασφαλίζουν την πολιτική διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Από την άλλη πλευρά, οι χιλιάδες αγωνιστές του «δεν πληρώνω», οι αγωνιστές της Κερατέας, οι αγωνιζόμενοι για δωρεάν υγεία γιατροί, οι απεργοί εργαζόμενοι, οι απεργοί πείνας μετανάστες, όλοι αυτοί που με δεκάδες τρόπους υπερασπίζονται κοινωνικά αγαθά, ανάγκες και δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Να και η δεύτερη διαχωριστική γραμμή. Με μια κουβέντα, οι εκμεταλλευόμενοι ενάντια σ’ αυτούς που κερδίζουν από την εκμετάλλευση. Αυτοί που αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στους καταπιεστές.
Αυτές τις διαχωριστικές γραμμές έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα το κίνημα και με βάση αυτές πρέπει να τοποθετούμαστε στα ερωτήματα.
Μπορούν λοιπόν μέλη κομμάτων να συμμετέχουν στις επιτροπές αγώνα του κινήματος; Με την εξαίρεση των φασιστικών κομμάτων (που αποτελούν θέμα μιας ξεχωριστής συζήτησης), θεωρούμε πως η απάντηση είναι ανενδοίαστα καταφατική. Οι συνελεύσεις των επιτροπών, εκτός των άλλων, αποτελούν χώρους ελεύθερης έκφρασης, διακίνησης ιδεών, και αντιπαράθεσης πολιτικών απόψεων και ρευμάτων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή στη συνέλευση και τους αγώνες ανθρώπων που είναι ταυτόχρονα οργανωμένοι σε κόμματα, οργανώσεις ή άλλες πολιτικές συλλογικότητες, δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητα ελεύθερη, αλλά και δημιουργική, στο βαθμό που δεν συμμετέχουν ως φορείς-οργανώσεις κλπ, αλλά ως απλά μέλη της συνέλευσης. Η αντιπαράθεση πολιτικών απόψεων αποτελεί πλούτο για τις συνελεύσεις και στο βαθμό που το συλλογικό κεκτημένο προκύπτει από τη ζωντανή λειτουργία και δράση τους, δεν κινδυνεύουν από χειραγωγήσεις. Αντιθέτως, μια αντίληψη που καταλήγει ότι οι επιτροπές είναι η μοναδική αποδεκτή οργάνωση του αγώνα και κάθε άλλη (πολιτική ή κόμμα) είναι εχθρική και ξένη, παραπέμπει περισσότερο σε αυταρχικά μοντέλα κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και όχι στην ελευθερία για την οποία παλεύουν οι επιτροπές.
Άλλωστε, για να είμαστε ακριβείς, το κόμμα είναι μια μορφή πολιτικής οργάνωσης. Άλλο πράγμα είναι το περιεχόμενο δηλ. τα κοινωνικά συμφέροντα που προσπαθεί να εκφράσει. Εκτός από τα κόμματα εξουσίας και το Λαος, που κατά τον καλύτερο τρόπο εκφράζουν τα συμφέροντα των εταιριών και κάθε είδους εκμεταλλευτών, υπάρχουν κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που προσπαθούν να συνεισφέρουν στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, και τα μέλη τους δίνουν το παρόν σε όλα τα αγωνιστικά γεγονότα. Θεωρούμε ότι το ΕΕΚ (του οποίου ουδέποτε υπήρξαμε μέλη) αποτελεί μια τέτοια οργάνωση. Ας μην ξεχνάμε ότι τα μέλη του συμμετέχουν από την αρχή στο «Δεν πληρώνω», χωρίς μέχρι σήμερα, να προβάλλεται αυτή η ένταξή τους, προς εκλογική εκμετάλλευση. Και σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί εκμετάλλευση, πολλώ δε μάλλον να απαγορευτεί, το αυτονόητο δικαίωμα μιας πολιτικής οργάνωσης να υπερασπιστεί τα μέλη της απέναντι στην αστυνομική καταστολή. Εν ολίγοις, δεν αφορά τις επιτροπές το ότι το ΕΕΚ εξέδωσε ανακοίνωση αλληλεγγύης στον διωκόμενο Λ. Παπαδόπουλο, αντιθέτως, μας αφορά, η δίωξη τόσο του ιδίου όσο και άλλων μελών του κινήματος και γι’ αυτό δεκάδες ήταν τα μέλη του κινήματος που προσέτρεξαν για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, όπως και σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή.
Τέλειώνοντας, το «δεν πληρώνω» είναι ένα κίνημα που έρχεται από το μέλλον. Κάθε μέλος του έχει το καθήκον αλλά και την εξουσία, να συμβάλει στην μετατροπή κάθε πολιτικής αντιπαράθεσης σε γόνιμο προβληματισμό, εμβάθυνση και εξέλιξη των συνελεύσεων και του κινήματος συνολικά. Ας προχωρήσουμε…
Αντωνία Λεγάκη
Κώστας Φωτάκης
