Από το δημοτικό μου μάθαιναν ότι στο κράτος που ζούμε (αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι) κυριαρχεί μια αξιοκρατία, μια νομιμότητα και πάνω από όλα μια αστυνομία που είναι δίπλα στον κάθε πολίτη, που τον προστατεύει και τον βοηθάει οπότε αυτό είναι απαραίτητο.
Όταν φτάνω στα 18 μου χρόνια συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά είναι ψέματα και ότι όχι μόνο αξιοκρατία και νομιμότητα δεν υπάρχει αλλά η αστυνομία είναι απέναντι στο λαό και τον σφυροκοπά ανελέητα.
Όλα τα παραπάνω έχουν διαμορφωθεί κυρίως από τις προσωπικές μου εμπειρίες μέσα από το κίνημα « ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ». Όπου 18 μήνες τώρα έχουμε έναν πόλεμο με τις εταιρίες και τους εργολάβους και φυσικά με τους συμμάχους τους το Ελληνικό κράτος και την αστυνομία.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να σας διηγηθώ την χθεσινή μου εμπειρία. Όπως όλοι γνωρίζεται χθες έγινε το δικαστήριο στην πάτρα στο οποίο αντίδικοι ήταν ο δικηγορικός σύλλογος Πατρών και η Ολυμπία οδός. Οι πρώτοι μήνυσαν την Ολυμπία και ζητούν την διακοπή της είσπραξης των διοδίων στην εθνική ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ οδό Κορίνθου-Πατρών. Όπως ήταν φυσικό το κίνημα μας δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τόσο σημαντικό γεγονός και έτσι στις 6.30 η ώρα το πρωί αναχώρησε από Αθήνα το πούλμαν του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Με ψυχολογία στο ζενίθ όλοι οι συναγωνιστές ήταν έτοιμοι για ένα ταξίδι γεμάτο προκλήσεις. Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο η πρώτη πρόκληση ήταν τα διόδια της Ελευσίνας όπου στις 7.30 τα καταλάβαμε για 20 λεπτά περίπου. Στο πούλμαν μέσα κατά τη διάρκεια του ταξιδίου υπήρχε ένα ευχάριστο «πολεμικό» κλίμα καθώς από το ένα διόδιο στο άλλο που συναντούσαμε παίρναμε όλοι στα χέρια τα «όπλα» μας (τις σημαίες δηλαδή) και κατεβαίναμε και σηκώναμε τις μπάρες. Μετά από αρκετή ώρα τελικά φτάσαμε στα δικαστήρια Πατρών όπου και μείναμε για αρκετή ώρα. Η είσοδος του δικαστηρίου είχε κατακλυστεί από τα μέλη του κινήματος από σημαίες πανό και πλακάτ. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ένας συναγωνιστής κατάφερε να κουμπώσει την μεγάλη σημαία σε κάτι σίδερα με αποτέλεσμα το κτήριο να μοιάζει κατηλειμενο από το κίνημα. Στην συνέχεια αφού μάθαμε ότι η δίκη διεκόπη λόγο μη αρκετού χρόνου ( εγώ πιστεύω ότι μας φοβήθηκαν αρκετά έως πολύ) τα μαζέψαμε και πήγαμε να ανοίξουμε τα διόδια της γέφυρας του Ρίου-Αντίρριου. Εκεί πραγματικά έμεινα άναυδος καθώς είχα πλημμυριστεί από 10δες συναισθήματα εκείνη την στιγμή ,όπως οργή από την πανάκριβη τιμή, ενθουσιασμό από το άνοιγμα, εκστασιασμό από το τοπίο κλπ κλπ. Πραγματικά το πιστεύω ότι δεν υπάρχει καλύτερο ναρκωτικό από αυτό. Σου προκαλεί έναν εθισμό ο οποίος σε κάνει να θέλεις να είσαι συνέχεια εκεί και να ανοίγεις τα διόδια.
Μετά από το άνοιγμα της γέφυρας πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Παρόλο που ήμασταν αρκετά κουρασμένοι όλοι πήραμε απόφαση να ανοίξουμε όλα τα διόδια του γυρισμού που θα συναντούσαμε. Έτσι και έγινε, και ανοίξαμε με τη σειρά τα διόδια του Ρίου, του Ζευγολατιου,της Κορίνθου και τέλος της αττικής οδού στο Ρουπάκι.
Τέλος θέλω να τονίσω πως για μένα καθώς ήμουν ο μικρότερος ηλικιακά από τους υπόλοιπους συναγωνιστές ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, μια εμπειρία που θα την λέω και στα εγγόνια μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί στης 27 του μήνα και το συστήνω σε όλα τα μέλη του κινήματος να είναι εκεί, κάνει καλό και στην υγεία εκτός από όλα τα ’λλα. Επίσης θέλω να πιστεύω πως κι άλλοι συνομήλικοι μου θα πλαισιώσουν το κίνημα γιατί όπως ξέρουμε όλοι και από το ποδόσφαιρο μια ομάδα που τρέχει πολύ αποτελείται από μικρούς παίχτες και από «μεγαλους» οι οποίοι βάζουν την εμπειρία τους.
Ευχαριστώ και πάλι για την εμπειρία ζωής που εισέπραξα και που θα εισπράττω για πάντα.
Μάνος Μεγαγιάννης μέλος της επιτροπής αγώνα Εύβοιας-μέλος του πανελλαδικού συντονιστικού
