Το ευρώ υποτίθεται ότι είναι κοινό νόμισμα των 17 χωρών-μελών της ευρωζώνης. Και λέμε υποτίθεται, διότι η συμπεριφορά των ιθυνόντων της ευρωζώνης τον τελευταίο καιρό και η χρησιμοποίηση του ευρώ ως «φόβητρου» για να καμφθούν οι αντιδράσεις για τα σκληρά μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, δείχνει ότι αυτοί που αμφισβητούν τη βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, είναι πρώτοι και καλύτεροι οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακές του.
Πώς αλλιώς να εκλάβει κανείς την περιβόητη δήλωση της επιτρόπου Μ. Δαμανάκη, περί διλήμματος «ευρώ ή δραχμή», κατά το αμίμητο «Καραμανλής ή τανκς», σε μια καταφανή προσπάθεια τρομοκράτησης του ελληνικού λαού ότι θα πάθει πολύ χειρότερα... αν συνεχίσει να αντιδρά στην πολιτική της «τρόικας»;
Το ευρώ δεν είναι «κατάκτηση» μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλη την ευρωζώνη. Σε άρθρο τους, οι «Financial Times» (09/06) τονίζουν ότι χωρίς το ευρώ και τη συμμετοχή των Νοτίων σε αυτό, το μάρκο θα ήταν ακριβότερο και επιζήμιο για τις γερμανικές εξαγωγές.
Το κοινό νόμισμα υποτίθεται, άλλωστε, ότι θα σφυρηλατούσε μια κοινή ταυτότητα για τους Ευρωπαίους, βάζοντας οριστικά τέλος στην ιστορική διαίρεση Ανατολής-Δύσης που είχε δημιουργήσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Αυτό στα λόγια. Γιατί, στην πράξη, το χάσμα Βορρά-Νότου διευρύνθηκε όχι μόνο μεταξύ των οικονομιών της ευρωζώνης, αλλά ακόμη και μέσα στο εσωτερικό ισχυρών οικονομιών όπως η Γερμανία.
Με αφορμή δημοσίευμα του γράφοντος στο οικονομικό ένθετο της «Κ.Ε.» (08/05), το οποίο αναφερόταν στη δημιουργία μιας γενιάς Γερμανών εργαζομένων των 400 ευρώ και στην αύξηση του φαινομένου της κακοπληρωμένης απασχόλησης στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, αναγνώστης, προς επίρρωση των όσων έγραφα, μου έστειλε λεπτομερή επιστολή με παραπομπές σε δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου, προσθέτοντας κι άλλα στοιχεία για την άλλη όψη του «γερμανικού θαύματος».
Στη Γερμανία εργάζονται περί τα 4,2 εκατ. συνήθως κακοπληρωμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα και κανενός είδους εργασιακή ασφάλιση, π.χ. επίδομα ανεργίας. Υπάρχουν ακόμη περί το ένα εκατ. δανεικοί εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης, οι οποίοι έχουν σύμβαση με ιδιωτικές εταιρείες εύρεσης εργασίας, των οποίων οι απολαβές είναι μόλις 50% του μισθού ενός συμβασιούχου πλήρους απασχόλησης.
Περί τα δύο εκατ. φοιτητές εργάζονται, η εργασία των οποίων εκπίπτει της κοινωνικής ασφάλισης, άρα είναι φθηνότεροι ενός «κανονικού» υπαλλήλου. Εκτός αυτών, στη Γερμανία το 2010 πραγματοποιήθηκαν 2,5 δισ. υπερωρίες, οι οποίες αντιστοιχούν σε 1,5 εκατ. θέσεις εργασίας, εκ των οποίων το 1,4 δισ. παραμένουν απλήρωτες. Η Γερμανία είναι από τις ελάχιστες χώρες της Ε.Ε. όπου δεν υπάρχει θεσμοθετημένο κατώτατο όριο μισθού, ενώ ταυτόχρονα τα τελευταία 15 χρόνια παραμένουν 150.000 θέσεις επιστημονικού προσωπικού, απολύτως απαραίτητες για τη βιομηχανία της χώρας, κενές. Η Γερμανία αποδεικνύεται απολύτως ανίκανη να προσελκύσει το αντίστοιχο εργατικό δυναμικό. Να λοιπόν ποιοι είναι οι Γερμανοί φορολογούμενοι, που «και καλά» χρηματοδοτούν την ασωτία των Ελλήνων...
Πέρυσι μας τρομοκρατούσαν με τη χρεοκοπία, την οποία για να αποφύγουμε έπρεπε να μειωθούν μισθοί και συντάξεις στο Δημόσιο. Αίφνης... το πρόβλημα του δημόσιου τομέα έγινε και του ιδιωτικού, με τους εργαζομένους να καλούνται να γίνουν ανταγωνιστικοί με πρότυπο όχι την άλλοτε Γερμανία του κοινωνικού κράτους, αλλά τη Γερμανία της απορρύθμισης... Φέτος μας τρομοκρατούν με το ευρώ...
Την απάντηση δίνει ο κόσμος στις πλατείες, ο οποίος νικά το φόβο που σπέρνουν αυτοί που ευνοήθηκαν περισσότερο. Και από το πελατειακό κράτος και από τη φούσκα του ευρώ.
απο Ελευθεροτυπια Του Μ. ΛΙΤΣΗ
