Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ στην Ελευθεροτυπία
Η διπλή κρίση -οικονομική και δημοκρατική- που μαστίζει την Ελλάδα και την Ευρώπη έχει πάρει μια πολύ ανησυχητική κατεύθυνση: ήταν μια κρίση δημόσιου χρέους που έσπρωξε τις χώρες της Ενωσης να σώσουν τις υπερχρεωμένες τράπεζές τους.
Και για να το πετύχουν αυτό έθεσαν τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις αυτών των χωρών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, προς το παρόν) υπό την απόλυτη κηδεμονία διεθνών οργανισμών, οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με κανενός είδους δημοκρατική νομιμοποίηση (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ), που αποφασίζουν τα πάντα για τη ζωή (οικονομική, επαγγελματική, εκπαιδευτική κ.λπ.) των πολιτών τους, οι οποίοι έγιναν, από τη μια μέρα στην άλλη, πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ευρωζώνη.
Και όλα αυτά με την ψήφο των πατέρων (και μητέρων) του έθνους, των βουλευτών, που διαμαρτύρονται τώρα διότι προπηλακίζονται καθημερινά από αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι τους κατηγορούν διότι έδωσαν την ψήφο τους για την υποδούλωσή τους, όχι ελεύθερα και δημοκρατικά, αλλά με το περίστροφο (της διαγραφής τους από το κόμμα τους) στον κρόταφο.
Βάζοντας και την Ελλάδα μέσα, η κρίση χρέους μεταξύ 2007-2009 έφτασε στο ποσό των ενός τρισεκατομμυρίου 200 δισ. ευρώ. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες δάνεισαν αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα επειδή απέδιδαν μεγαλύτερα κέρδη, της τάξης των 160 δισ. ευρώ. Σήμερα προσπαθούν με τη βοήθεια της ΕΚΤ ν' απαλλαγούν από αυτά τα τοξικά ελληνικά ομόλογα που τους τα αγοράζει η ΕΚΤ, η οποία φυσικά κάποια στιγμή θα στραφεί στους Ευρωπαίους φορολογουμένους για να της τα πληρώσουν.
Για το λόγο αυτό οι εταίροι μας εφαρμόζουν πρωτοφανούς αγριότητας «διαρθρωτικά» προγράμματα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες. Με άλλα λόγια, πίνουν το αίμα των εύκολων θηραμάτων τους, των μισθωτών, των συνταξιούχων κ.λπ., μειώνοντας συντάξεις, μισθούς, αυξάνοντας έμμεσους φόρους και ώρες εργασίας. Η επιλογή τους είναι μία και μοναδική: αν είναι να σώσουν κάποιον, αυτό θα είναι το κεφάλαιο και όχι η εργασία. Η κυβέρνηση, παρά τα γιαουρτώματα, τα φτυσίματα και τις βρισιές που δέχονται τα μέλη της, είναι κατ' όνομα κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ακούει και να εφαρμόζει τις διαταγές της τρόικας. Και όλα αυτά μέσα σ' ένα πλήθος προβοκατσιών, όπως λ.χ. ο διορισμός στη θέση του προέδρου της ΕΚΤ του Ιταλού Μάριο Ντράγκι, που είχε αναμειχθεί ενεργά ως αντιπρόεδρος της Goldman Sachs, όταν αυτή συμβούλευε την ελληνική κυβέρνηση πώς θα μακιγιάρει τους λογαριασμούς της για να μπει στο ευρώ. Από τον Οκτώβριο ο κ. Ντράγκι ως πρόεδρος της ΕΚΤ, στη θέση του απερχόμενου Ζαν-Κλοντ Τρισέ, θα μας δίνει μαθήματα λιτότητας και δημοσιονομικής εντιμότητας.
Είδαμε όμως πού οδηγεί η αγανάκτηση των πολιτών δύο και πλέον μήνες τώρα: η πλατεία Συντάγματος ευπρεπίζεται, οι αγανακτισμένοι γυρίζουν στα σπίτια τους αφοπλισμένοι, αγνοώντας οι περισσότεροι πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της εισοδηματικής αποψίλωσής τους. Μη διαθέτοντας τις οργανώσεις εκείνες που θα πιέσουν στη διαγραφή ενός τμήματος του χρέους, το οποίο είναι παράνομο, ζητώντας την κρατικοποίηση ενός τμήματος των τραπεζών κ.λπ. Δεν υπάρχουν ούτε στη χώρα μας οι πολιτικοί μηχανισμοί που θα πάρουν τη σκυτάλη της έμπρακτης και αποτελεσματικής διαμαρτυρίας.
Τι μας απομένει; Η καθημερινή προσωπική πρακτική, ίσως και συλλογική διαμαρτυρία μας σ' ένα κράτος - βιαστή μας. Η διαρκής πολιτική ανυπακοή μας. Θυμηθείτε το κίνημα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...». Κάτι τέτοιο σε ευρύτατη κλίμακα. Όπου μπορούμε να υπονομεύσουμε αυτό το ανήθικο κράτος, οφείλουμε να το κάνουμε· η αντίσταση πρέπει να είναι μια μόνιμη συμπεριφορά μας, που να ξεπερνά συνεχώς την ανυπακοή μας σε νόμους που έχουν ψηφιστεί εναντίον μας. Οτιδήποτε κρίνουμε ότι μας υποδουλώνει πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να το εξουδετερώνουμε. Είναι ο μοναδικός ηθικός κανόνας μέχρι να φτιάξουμε νέες οργανώσεις και κόμματα.
Η διπλή κρίση -οικονομική και δημοκρατική- που μαστίζει την Ελλάδα και την Ευρώπη έχει πάρει μια πολύ ανησυχητική κατεύθυνση: ήταν μια κρίση δημόσιου χρέους που έσπρωξε τις χώρες της Ενωσης να σώσουν τις υπερχρεωμένες τράπεζές τους.
Και όλα αυτά με την ψήφο των πατέρων (και μητέρων) του έθνους, των βουλευτών, που διαμαρτύρονται τώρα διότι προπηλακίζονται καθημερινά από αγανακτισμένους πολίτες, οι οποίοι τους κατηγορούν διότι έδωσαν την ψήφο τους για την υποδούλωσή τους, όχι ελεύθερα και δημοκρατικά, αλλά με το περίστροφο (της διαγραφής τους από το κόμμα τους) στον κρόταφο.
Βάζοντας και την Ελλάδα μέσα, η κρίση χρέους μεταξύ 2007-2009 έφτασε στο ποσό των ενός τρισεκατομμυρίου 200 δισ. ευρώ. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες δάνεισαν αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα επειδή απέδιδαν μεγαλύτερα κέρδη, της τάξης των 160 δισ. ευρώ. Σήμερα προσπαθούν με τη βοήθεια της ΕΚΤ ν' απαλλαγούν από αυτά τα τοξικά ελληνικά ομόλογα που τους τα αγοράζει η ΕΚΤ, η οποία φυσικά κάποια στιγμή θα στραφεί στους Ευρωπαίους φορολογουμένους για να της τα πληρώσουν.
Για το λόγο αυτό οι εταίροι μας εφαρμόζουν πρωτοφανούς αγριότητας «διαρθρωτικά» προγράμματα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες. Με άλλα λόγια, πίνουν το αίμα των εύκολων θηραμάτων τους, των μισθωτών, των συνταξιούχων κ.λπ., μειώνοντας συντάξεις, μισθούς, αυξάνοντας έμμεσους φόρους και ώρες εργασίας. Η επιλογή τους είναι μία και μοναδική: αν είναι να σώσουν κάποιον, αυτό θα είναι το κεφάλαιο και όχι η εργασία. Η κυβέρνηση, παρά τα γιαουρτώματα, τα φτυσίματα και τις βρισιές που δέχονται τα μέλη της, είναι κατ' όνομα κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ακούει και να εφαρμόζει τις διαταγές της τρόικας. Και όλα αυτά μέσα σ' ένα πλήθος προβοκατσιών, όπως λ.χ. ο διορισμός στη θέση του προέδρου της ΕΚΤ του Ιταλού Μάριο Ντράγκι, που είχε αναμειχθεί ενεργά ως αντιπρόεδρος της Goldman Sachs, όταν αυτή συμβούλευε την ελληνική κυβέρνηση πώς θα μακιγιάρει τους λογαριασμούς της για να μπει στο ευρώ. Από τον Οκτώβριο ο κ. Ντράγκι ως πρόεδρος της ΕΚΤ, στη θέση του απερχόμενου Ζαν-Κλοντ Τρισέ, θα μας δίνει μαθήματα λιτότητας και δημοσιονομικής εντιμότητας.
Είδαμε όμως πού οδηγεί η αγανάκτηση των πολιτών δύο και πλέον μήνες τώρα: η πλατεία Συντάγματος ευπρεπίζεται, οι αγανακτισμένοι γυρίζουν στα σπίτια τους αφοπλισμένοι, αγνοώντας οι περισσότεροι πώς λειτουργούν οι μηχανισμοί της εισοδηματικής αποψίλωσής τους. Μη διαθέτοντας τις οργανώσεις εκείνες που θα πιέσουν στη διαγραφή ενός τμήματος του χρέους, το οποίο είναι παράνομο, ζητώντας την κρατικοποίηση ενός τμήματος των τραπεζών κ.λπ. Δεν υπάρχουν ούτε στη χώρα μας οι πολιτικοί μηχανισμοί που θα πάρουν τη σκυτάλη της έμπρακτης και αποτελεσματικής διαμαρτυρίας.
Τι μας απομένει; Η καθημερινή προσωπική πρακτική, ίσως και συλλογική διαμαρτυρία μας σ' ένα κράτος - βιαστή μας. Η διαρκής πολιτική ανυπακοή μας. Θυμηθείτε το κίνημα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω...». Κάτι τέτοιο σε ευρύτατη κλίμακα. Όπου μπορούμε να υπονομεύσουμε αυτό το ανήθικο κράτος, οφείλουμε να το κάνουμε· η αντίσταση πρέπει να είναι μια μόνιμη συμπεριφορά μας, που να ξεπερνά συνεχώς την ανυπακοή μας σε νόμους που έχουν ψηφιστεί εναντίον μας. Οτιδήποτε κρίνουμε ότι μας υποδουλώνει πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να το εξουδετερώνουμε. Είναι ο μοναδικός ηθικός κανόνας μέχρι να φτιάξουμε νέες οργανώσεις και κόμματα.
