Η ασυδοσία και η εκμετάλλευση δεν έχει γεωγραφικά όρια και φτάνει μέχρι και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Γεωγραφικά όρια δεν έχει όμως ούτε η αγωνιστικότητα και το αίσθημα αξιοπρέπειας κάποιων ανθρώπων που διεκδικούν μία δικαιότερη και πιο ανθρωποκεντρική κοινωνία.
Το περιστατικό που θα σας διηγηθώ εκτυλίχθηκε στο πανέμορφο νησί της Σαμοθράκης το Σάββατο 30 Ιουλίου γύρω στις 12.30 τα μεσάνυχτα.
Στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Χώρα, πάνω από εκατό άτομα ανέμεναν καρτερικά να περάσει το τελευταίο ΚΤΕΛ με προορισμό ένα άλλο χωριό, τα Θέρμα. Το λεωφορείο είχε σημειώσει ήδη πολύ μεγάλη καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα. Ανάμεσα σε αυτά τα εκατό και πλέον άτομα, για κακή τύχη των παραγόντων των ΚΤΕΛ, βρίσκονταν και κάποια μέλη των επιτροπών αγώνα δεν πληρώνω. Μετά από περίπου σαράντα λεπτά αναμονής και αφού ο κόσμος (νεολαία ως επί το πλείστον) σιγόβραζε από αγανάκτηση, το ΚΤΕΛ επιτέλους κατέφτασε. Τα καθίσματα του λεωφορείου εξυπηρετούσαν περίπου 50 άτομα ενώ τα υπόλοιπα 50 και πλέον άτομα θα έπρεπε να κομποστοποιηθούν όρθια στον διάδρομο μεταξύ των καθισμάτων.
Η κατάσταση ήταν αφόρητη όμως κανείς δε εξέφραζε μεγαλόφωνα την αγανάκτησή του. Ξαφνικά ένας επιβάτης που «έτυχε» να είναι και μέλος των επιτροπών αγώνα «δεν πληρώνω» άρχισε να συζητάει με τους διπλανούς του επιβάτες ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε στα χιλιοπληρωμένα μέσα μαζικής μεταφοράς πολλώ δε μάλλον υπό τέτοιες άθλιες συνθήκες. Η επιχειρηματολογία συνεχίστηκε με την άποψη ότι οι μεταφορές αποτελούν κοινωνικό αγαθό από την χρήση του οποίου δεν θα πρέπει να αποκλείεται κανένας βάσει της δυνατότητάς του να πληρώσει. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκμετάλλευση των ΚΤΕΛ στα περισσότερα εάν όχι σε όλα τα ελληνικά νησιά έχει εκχωρηθεί σε ιδιωτικές εταιρίες.
Για κανένα δεκάλεπτο και ενώ το λεωφορείο προσέγγιζε το χωριό των Θερμών όπου ήταν και ο προορισμός του, γινόταν ζύμωση μεταξύ των επιβατών για το ενδεχόμενο μαζικής ανυπακοής στην καταβολή του αντιτίμου, το οποίο θα καταβαλλόταν με την έξοδο από το ΚΤΕΛ. Η στιγμή της κρίσης είχε φτάσει. Το ΚΤΕΛ στάθμευε για να αποβιβαστούν οι επιβάτες. Τότε τα μέλη του κινήματος δεν πληρώνω προσπερνώντας τους ορθίους επιβάτες στον διάδρομο του λεωφορείου άρχιζαν να φωνάζουν, «Δεν πληρώνουμε, μην πληρώσει κανείς, τα λεωφορεία ανήκουν στο λαό, είναι κοινωνικά αγαθά και πρέπει να είναι δωρεάν.. Η αντίδραση αυτή τους περισσότερους τους ενθουσίασε, κάποιους άλλους τους αιφνιδίασε.. Φτάνοντας προς την πόρτα εξόδου του λεωφορείου, τα μέλη του κινήματος, είπαν στον οδηγό ότι κακώς εισπράττει αντίτιμο πόσο μάλλον υπό τέτοιες ζωώδεις συνθήκες μετακίνησης. Η προτροπή για μη πληρωμή αντιτίμου έπιασε τόπο καθώς σχεδόν όλοι οι επιβάτες αποβιβάστηκαν χωρίς να πληρώσουν, επευφημώντας την δράση αυτήν.
Η αυθόρμητη αυτή δράση κατοχυρώνεται ως μία ακόμη νίκη του κινήματός μας, ως τη «νίκη της Σαμοθράκης». Δείχνει περίτρανα ότι η ανυπακοή πρέπει να εφαρμόζεται σε καθημερινή βάση, στην παραμικρή πτυχή της ζωής μας ακόμη και στις διακοπές μας. Μόνο έτσι θα ξανααισθανθούμε άνθρωποι και θα αρχίσουμε να ξαναπαίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας.
