Στο κέντρο της κοιλάδας του ποταμού Ρουρ, στο κρατίδιο της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στην ευρύτερη περιοχή του Μπόχουμ, εργάζονται περίπου εκατό Ελληνες ειδικευόμενοι γιατροί και σαράντα διαφόρων ειδικοτήτων.
Μια ζωντανή επιστημονική κοινότητα που αναζήτησε στο εξωτερικό καλύτερη τύχη, αφήνοντας πίσω τη μιζέρια και την απαισιοδοξία, τις ουρές για μια θέση σε νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο, τις γνωστές παρακαμπτήριες του ελληνικού κατεστημένου.
Εξι μικρές ιστορίες ζωής, έξι παράλληλες πορείες που παραδόξως τέμνονται σε ένα σημείο, στο αγαπημένο τους Μπόχουμ.
«Το ταξίδι της ζωής ξεκίνησε από τις Σέρρες», μάς λέει ο Αντώνης Κερασνούδης, ειδικευόμενος νευρολόγος στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef. «Η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε τα ανατρεπτικά φοιτητικά χρόνια στα έδρανα της Ιατρικής του ΑΠΘ. Οταν νιώσαμε με τους συνοδοιπόρους στη σχολή ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να εκπληρώσει τα όνειρά μας, σκορπιστήκαμε στα άκρα της Ευρώπης το 2009. Καταφύγιο των ιατρικών μας ονείρων έγινε η κοιλάδα τού Ρουρ στη Γερμανία, και το πανεπιστημιακό Νοσοκομείο St. Josef του Μπόχουμ. Ο κόπος μας ανταμείφθηκε σε ένα κράτος όπου οι ομάδες αποκτούν πλήρες νόημα και υπάρχει μόνο το "πετύχαμε μαζί" και όχι το "πέτυχα" μόνος. Η εκμάθηση των μυστικών της νευρολογίας και η έρευνα έγινε το ίδιο ελκυστική για εμάς όσο μια ερωτική σχέση...»
«Τα πρώτα μου παιδικά όνειρα τα έκανα στη Λαμία», θα πει η Εφη Ντάσιου, ειδικευόμενη νευρολόγος στο EVK Herne. «Τα φοιτητικά μου χρόνια κύλησαν ξέγνοιαστα στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, στην Ιατρική του ΑΠΘ. Το πτυχίο αποτελούσε εισιτήριο στο προδιαγραφόμενο "ευοίωνο" μέλλον.
Κάπου στην πορεία όμως "χαθήκαμε στη μετάφραση". Η ειδίκευση στο εξωτερικό ήταν λύση ανάγκης ή, όπως αποδείχθηκε, σωτήρια απόφαση. Στη Γερμανία υπηρετώ με ελάχιστες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αυτό που αγαπώ.
Φυγή
»Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι όνειρο αλλά και επιθυμία καρδιάς. Το κατά πόσο αυτή θα ραγίζει επιθυμώντας είναι δυστυχώς στα χέρια άλλων... Τα όνειρα όμως δεν σταματούν ποτέ!»
«Επέστρεψα στη Γερμανία, όπου είχα αρχίσει τις ιατρικές μου σπουδές, από ανάγκη και από επιλογή», εξηγεί ο Βαγγέλης Καρπούζας, ειδικευόμενος παθολόγος στο St. Elizabeth. «Με τις πόρτες να κλείνουν στην Ελλάδα στους περισσότερους, που θέλουν άξια να εισπράξουν το μισθό του ιδρώτα τους, μένει μόνο η φυγή προς τα εμπρός. Οι αντιξοότητες εδώ είναι πολλές, οι απαιτήσεις τεράστιες και σίγουρα οι εφημερίες στο πιο κεντρικό νοσοκομείο τού Μπόχουμ δεν είναι πάντα εύκολες. Οι εμπειρίες πολλές. Δεν είναι όμως η στείρα ποιότητα της εκπαίδευσης η μόνη ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο είναι η δυνατότητα στα ξένα όλοι εμείς οι "εξόριστοι" να δείχνουμε με πράξεις το ποιόν μας ως άνθρωποι, γιατροί· ως Ελληνες».
«Κατάγομαι από τη Νότια Ελλάδα και δουλεύω στο Μπόχουμ της Γερμανίας δύο χρόνια», προσθέτει η Κ.Π., γιατρός στο St. Josef. «Τελειώνοντας την Ιατρική αποφάσισα να ασχοληθώ με τη Νευρολογία σε κλινικό και ερευνητικό επίπεδο.
Στο πλαίσιο ενός μεταπτυχιακού ολοκλήρωσα το δεύτερο έτος στη Γερμανία. Επειτα, λόγω της υψηλής αναμονής των ειδικοτήτων, δούλεψα σε μικρά νοσοκομεία στην άγονη γραμμή. Ηρθα στο Μπόχουμ λόγω της αναμονής, του υψηλού επιπέδου της ιατρικής στη Γερμανία και της δυνατότητας για έρευνα. Αυτά τα δύο χρόνια έχω κερδίσει επαγγελματικά περισσότερα απ' αυτά που θα κέρδιζα στην Ελλάδα. Ελπίζω να μπορέσω στο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να συνεχίσω την καριέρα μου στην πατρίδα».
Η Κοζανίτισσα Γλύκα Τουλουμενίδου, οφθαλμίατρος στο ΚΚΗ Hagen, υπογραμμίζει: «Σπούδασα στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Υστερα από 6 υπέροχα χρόνια και μια σύντομη περίοδο αναζήτησης στην αιώνια φοιτητούπολη, βρέθηκα μία ωραία πρωία μέσα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό τη Γερμανία. Γιατί; Ισως τα 5 χρόνια αναμονής για ειδίκευση να μου είχαν φανεί υπερβολικά, ίσως να ήθελα να βιώσω νέες εμπειρίες. Και τώρα, έχοντας ζήσει και εργαστεί τα τελευταία τρία χρόνια στη Γερμανία, δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την απόφαση που κάποτε χωρίς δεύτερη σκέψη είχα πάρει. Η επιστροφή στην Ελλάδα παραμένει στα μακροπρόθεσμα σχέδιά μου, αλλά δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον».
Γεννημένος στη Γερμανία από Βορειοελλαδίτες γονείς που μετανάστευσαν ως εργάτες, ο Χρήστος Κρόγιας, νευρολόγος, διευθυντής Μονάδας Εγκεφαλικών του πανεπιστημιακού Νοσοκομείου St. Josef θα πει: «Θυμάμαι τους γονείς μου να λένε πως σύντομα θα επιστρέψουμε στην πατρίδα και αυτή η σκέψη τούς έδινε κουράγιο να συνεχίσουν.
Εξειδίκευση
»Μετά τρία χρόνια σε ελληνικό δημοτικό σχολείο, ακολούθησε το γερμανικό. Πέρασα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Μπόχουμ, και έτσι βρέθηκα σε αυτήν την πόλη. Διευθύνω τη μονάδα αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων και το εργαστήριο υπερηχογραφίας, στο οποίο γίνονται διάφορες επιστημονικές μελέτες. Υπάρχει και κάποια συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ παράλληλα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω νέα παιδιά από την Ελλάδα που θέλουν να έρθουν στην κλινική μας να εξειδικευτούν».
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=320391
