Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη...
Το φάντασμα της εξαθλίωσης.
Και για τη χώρα μας τι να πούμε;
Ογδόντα χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται σήμερα στην Αθήνα. Ένα εκατομμύριο άνεργοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πεντακόσιες είκοσι κλίνες δημόσιων νοσοκομείων παραδίδονται στα χέρια ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα. Υποκαταστήματα των ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΙΚΑ, ΚΕΠ, ΔΟΥ, καταργούνται ή υπολειτουργούν αφήνοντας περιοχές ολόκληρες χωρίς τις υπηρεσίες τους.
Η δωρεάν παιδεία καταργείται, βιβλία δεν υπάρχουν, δάσκαλοι δεν υπάρχουν, πετρέλαιο για τα σχολεία δεν υπάρχει, αλλά και για τα νοικοκυριά ισχύει το ίδιο, με την εξίσωση της τιμής πετρελαίου θέρμανσης-κίνησης.
Μισθοί, συντάξεις πετσοκόβονται. Ιατρικές εξετάσεις κόβονται και όσες παραμένουν παύουν να είναι δωρεάν.
Φόροι, φόροι, φόροι!
Και εμείς;
Τόσοι παράλληλοι κόσμοι!
Οι βολεμένοι που φοβούνται για το ξεβόλεμά τους και υπογείως σέρνονται προκειμένου να διασώσουν τα προνόμιά τους.
Οι πιστοί των συνωμωσιών που ακράδαντα πιστεύουν ότι όλοι οι ξένοι θέλουν να μας τσακίσουν γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός.
Οι τύποι που τους φταίει το ΠΑΣΟΚ και η νοητική υστέρηση του Γιωργάκη.
Οι πασοκτζήδες που πιστεύουν ότι φταίει ο χοντρός γιατί έτρωγε σουβλάκια.
Οι πιστοί του Σαμαρά που επικαλούνται την καλή του προαίρεση, βασιζόμενοι στα παραμύθια της γιαγιάς του.
Οι χουντονοσταλγοί που πιστεύουν πως το περιστέρι που άραξε στο κεφάλι του Καρατζαφέρη ήταν το άγιο πνεύμα, και με τις οδηγίες του αυτός και ο συρφετός του θα μας σώσουν.
Η αριστερά που όπου δυο συζητάει και όπου τρεις διασπάται.
Και κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται ένας κόσμος που παλεύει, που φωνάζει, αλλά και που συχνά θεωρητικολογεί.
Βρισκόμαστε στη μέση ενός ωκεανού! Είμαστε σ' έναν εφιάλτη.
Ξυπνήστε!
Δεν είναι ηλίθιοι, είναι ιδεολόγοι. Αυτό πιστεύουν. Στο κεφάλαιο, στις ελεύθερες αγορές, στην ιδιωτικοποίηση, στο ξεπούλημα των πάντων για το κέρδος.
Είναι εχθροί μας, ταξικοί εχθροί.
Δεν κόπτονται για εμάς αλλά για την τάξη τους, τα προνόμιά τους, τα κέρδη τους, την εξουσία τους.
Τα δικά τους παιδιά δεν θα πεινάσουν. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΙΚΑ δύο και τρεις μήνες για να δουν έναν γιατρό. Δεν θα ξεπαγιάζουν σε άθλιες σχολικές αίθουσες. Δεν θα μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά. Δεν θα νοσηλευτούν σε άθλια νοσοκομεία. Δεν θα υπηρετήσουν τη «μαμά» πατρίδα. Δεν θα γίνουν φθηνοί εργάτες με μισθούς πείνας. Δεν θα κυνηγηθούν στους δρόμους από τα σκυλιά τους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΟΑΕΔ για ένα εξευτελιστικό επίδομα ανεργίας. Δεν θα σκοτωθούν στα γιαπιά, στα εργοτάξια, στα καράβια και στα εργοστάσια λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Δεν θα τους πάρουν τα σπίτια τους οι τράπεζες. Δεν θα τους κόψουν το ρεύμα γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν. Δεν, δεν, δεν...
Τίποτα από όλα αυτά που εμείς ζούμε δεν θα τους αγγίξει.
Χωρίς εμάς, όλοι αυτοί δεν υπάρχουν!
Χωρίς τη δουλειά μας, τους φόρους μας, τις μικροκαταθέσεις μας, δεν υπάρχουν.
Εμείς τους συντηρούμε, εμείς τους στηρίζουμε.
Τέρμα πια!
Δεν πληρώνουμε τίποτα. Ούτε διόδια, ούτε εισιτήρια, ούτε φόρους, εισφορές, πεντάευρα στο νοσοκομείο.
Όχι άλλο πια!
Οργανωνόμαστε στις γειτονιές. Μιλάμε με τον κόσμο. Κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη μαζικά και οργανωμένα.
Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε;
Αν δεν το κάνουμε εμείς, μην αναρωτηθείτε ποιοι;
Περιμένουν οι δήθεν Μ.Κ.Ο. Περιμένει η εκκλησία. Περιμένει και η Χρυσή Αυγή.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί και έχει ...δράκο!
Ο δράκος είναι η επιστροφή ενός ολόκληρου λαού στον μεσαίωνα.
Ο φασισμός δεν έρχεται ξαφνικά από το πουθενά. Καλλιεργείται στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Εξαγοράζεται η ανάγκη των ανθρώπων για πρόσβαση σε δουλειά, τροφή, υγεία και τόσα άλλα.
Πώς να ξεχάσω τα δέματα με τρόφιμα που μοίραζαν πάσχα και χριστούγεννα οι δήμαρχοι της χούντας, με πολιτικά κριτήρια;
Πώς να ξεχάσω τους παπάδες που μοίραζαν μεταχειρισμένα ρούχα μόνο σε «αγνούς» έλληνες πατριώτες;
Πώς να ξεχάσω τα σκυλιά της εξουσίας που κυνηγούσαν εξαθλιωμένους ανθρώπους που φτάναν στο βουνό να στήσουν μια παράγκα;
Δεν θα ξεχάσω, όμως, και όλους εκείνους που με προσωπική εργασία, μαζικά και αλληλέγγυα, φτιάχναν τους δρόμους στο βουνό και τις παράγκες, με την απειλή της σύλληψης να κρέμεται από πάνω τους. Τους γιατρούς που εξέταζαν δωρεά τον κόσμο και εμβολίαζαν τα παιδιά.
Αυτή η αλληλεγγύη μάς έφερε πιο κοντά, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να παλέψουμε όλοι μαζί. Έσπαζε η μοναξιά και η απογοήτευση.
Αυτό χρειαζόμαστε και σήμερα. Ακόμη πιο πολύ.
Κανείς μόνος του έρμαιο στα χέρια της εξουσίας και των κάθε λογής «σωτήρων».
Αλληλεγγύη τώρα!
Α. Β. - Πέραμα
http://efimeridadrasi.blogspot.com/2011/11/blog-post_11.html
