«Τραβήξατε ψηλά, πολύ ψηλά, δύσκολο πια να χαμηλώσετε…». Οι τελευταίες νότες που ακούστηκαν από τα μεγάφωνα, λίγο πριν από το γκρέμισμα της καγκελόπορτας του Πολυτεχνείου από το άρμα μάχης της λαομίσητης χούντας το ΄73. Πάντα μας θέλανε οι κρατούντες, χωρίς φωνή, χωρίς ηθικό ανάστημα, χωρίς όνειρα. Ανθρωπάκια ασήμαντα μας θέλανε, υπάκουα και φοβισμένα. Από τα διατάγματα της χούντας, στα μνημόνια χωρίς τέλος. Από το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του δικτάτορα Παπαδόπουλου το ’67, στη δοτή κυβέρνηση της συμπαιγνίας του τραπεζίτη Παπαδήμου. Της κυβέρνησης της «τριμερούς επιτροπής των πολυεθνικών εταιριών». Η εθνοσωτήρια μαύρη χούντα των συνταγματαρχών μας έσωζε από τον κόκκινο κίνδυνο. Στις μέρες μας η εθνοσωτήρια κυβέρνηση των τραπεζών, μας σώζει χωρίς να της το ζητήσουμε προκειμένου να μη μας πετάξει η μαμά Ευρώπη από τη «στοργική της αγκαλιά» και έτσι να καταστραφούμε.
Σήμερα, η χούντα των καιρών μας είναι η ολιγαρχία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η δικτατορία των αγορών. Η ανίατη αρρώστια που μας παίρνει τη ζωή και πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια. Ουρές ανέργων, ουρές συσσιτίων, επιστροφή στον άγριο εργασιακό μεσαίωνα. Αυτοί που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, αυτοί θέλουν με θράσος να ανακηρυχτούν σωτήρες μας. Και όταν οι πολυεθνικές δεν μπορούν πλέον να μας κυβερνήσουν με την κατ’ επίφαση κοινοβουλευτική δημοκρατία, τότε επιστρατεύουν άλλα ανήθικα κόλπα από τα σεντούκια τους, Βγάζουν στο προσκήνιο, κυβερνητικά υβρίδια, με αρχηγούς τα παιδιά τους, τους τραπεζίτες. Σύγχρονες χούντες. Το πιο αγαπημένο σύνθημα, ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρο και πιο ζωντανό.
Η επέτειος του πολυτεχνείου δεν μπορεί να έχει άλλο νόημα παρά της εξέγερσης και της ανατροπής του καπιταλισμού, ενός συστήματος απάνθρωπου που έχει σαν ιδεολογία το νόμο της ζούγκλας. Οι νέοι βγαίνουν και πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας, αγκαλιά με την παλιά φρουρά των αγωνιστών. Στους δρόμους και στις πλατείες της Ελλάδας και όλου του κόσμου, η μία πρωτεύουσα παίρνει τη σκυτάλη της εξέγερσης από την άλλη. Από την Αθήνα μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ολόκληρος ο πλανήτης τα ίδια προβλήματα, τα ίδια όνειρα. Ο ίδιος εχθρός, η δικτατορία του κεφάλαιου, η σύγχρονη πανούκλα του νεοφιλελευθερισμού που θέλει να θερίσει τις ζωές μας. Δεν θα το επιτρέψουμε. Κατά τη διάρκεια της Χούντας του ’67 η νεολαία μπήκε μπροστάρης στον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού. Αυτό γινόταν πάντα στην ιστορία. Η νεολαία είχε τις φυσικές και ηθικές δυνάμεις να βγαίνει πάντα στην πρώτη γραμμή, με τον αυθορμητισμό, τη δροσιά και το ψηλό της φρόνημα. Δεν κουβαλούσε στις πλάτες της τις ήττες και τη φθορά της παλαιότερης γενιάς. Άνοιγε δρόμο και έγραφε την ιστορία.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αντίδραση της κοινωνίας στην αρπαγή και το σφετερισμό της ελευθερίας. Ήταν μεγαλειώδης στιγμή, ανεξάρτητα αν κάποιοι αργότερα πρόδωσαν και εξαργύρωσαν τους αγώνες τους. Συμβαίνει συνήθως αυτό αλλά δεν είναι το κυρίαρχο. Οι περισσότεροι αγωνιστές του Πολυτεχνείου δεν έβαλαν το χέρι τους στο μέλι, δεν διεφθάρησαν, είναι άγνωστοι. Είναι αυτοί που είναι έτοιμοι να ξαναπαλέψουν για τα ιδανικά τους. Οι νέοι κάνουν τα δικά τους «Πολυτεχνεία» σε αυτή την ταραγμένη ιστορική περίοδο. Όπως το Δεκέμβρη του 2008, τις φοιτητικές καταλήψεις του 2006 και 2007, τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην Πλατεία Συντάγματος και όλης της Ελλάδας. Οι ίδιες διαχρονικές αξίες με το 1973. Η αντίσταση στην εξουσία, το ιδανικό της ελευθερίας, ο συλλογικός αγώνας για μια ανθρώπινη κοινωνία.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
Μαρία Παπά, μέλος κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ - www.oxidiodia.gr και www.denplironodenplirono.com
