Ο Άγιος Βασίλης είναι μια παγκόσμια μορφή.
Προσωπικά τον συμπαθώ πολύ. Θες το ότι είναι μπαμπάτσικος; Θες το ότι έχει τρανταχτό γέλιο; Θες το ότι φοράει και γαμώ τις στολές;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μια συμπάθεια μου τη βγάζει.
Φέτος όμως λέω να του φερθώ λίγο διαφορετικά.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί του, αλλά να, είναι η ιδέα του αυτή που θέλω να πατάξω.
Ο Άγιος Βασίλης, βλέπετε, φέρνει δώρα.
Ως εκ τούτου, πολλοί τον περιμένουν ωσάν Σωτήρα, να έρθει να αναπληρώσει τις όποιες τρύπες είχε η χρονιά που πέρασε ή ανυπομονούν να τους καλύψει τα κενά που προδιαγράφονται μπροστά.
Γι’αυτό λοιπόν εγώ φέτος τον Άγιο Βασίλη θα τον δηλητηριάσω.
Γιατί αν κατάλαβα κάτι φέτος,είναι πως δεν πρέπει να περιμένω από κανέναν άγιο βασίλη να μου φέρει αυτά που θέλω.
Φέτος έμαθα να διεκδικώ εγώ, με τη δική μου φωνή, με τις δικές μου πράξεις.
Δε λέω, ήταν δύσκολη χρονιά. Και αυτή που έρχεται πιθανότατα θα είναι ακόμα πιο σκληρή.
Αλλά πολύ γουστάρω που έμαθα επιτέλους να υψώνω ανάστημα.
Και όχι μόνο με βερμπαλισμούς κι ευχές, αλλά εκεί, στο δρόμο.
Ακόμα πιο πολύ χαίρομαι που χιλιάδες άλλοι έμαθαν μαζί μου. Ναι, ήταν μια διδακτική χρονιά.
Καλά βέβαια, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική.
Χρόνια τώρα έχει σαπίσει η κατάσταση. Απλά τώρα που το σύστημα πνέει τα λοίσθια είναι πιο εύκολο να γίνει κατανοητός ο πόλεμος.
Εντάξει, ναι, στενοχωριέμαι για τις απώλειες. Όχι μόνο για αυτές που βλέπω τριγύρω μου, αλλά και για τις χιλιάδες άλλες που δε θα μάθω ποτέ. Απώλειες εργασίας, απώλειες αξιοπρέπειας, απώλειες σπιτιών, απώλειες ελπίδας, απώλειες ζωών…
Τώρα όμως ξέρω για τι παλεύω. Κι αυτό κι αν είναι σημαντικό…
Άλλωστε, το πρώτο βήμα για να κερδίσεις έναν πόλεμο είναι να ξέρεις ποιον πολεμάς.
Κι εδώ ο εχθρός -που χρόνια πάλευε να κρυφτεί πίσω από παραπετάσματα φιλελευθερισμού και εκσυγχρονιστικές κορώνες- ορθώνει πλέον ξεκάθαρα τα στήθη του απέναντί μας.
Ο Βασιλιάς είναι γυμνός ,Άγιε μου Βασίλη. Και το καλύτερο είναι πως ούτε ο ίδιος πλέον έχει λύση για το πώς να προχωρήσει. Κι αυτό τον τρομάζει, αυτό τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο, πιο αδίστακτο, πιο αιμοβόρο.
Αλλά κάνει κι εμάς πιο αποφασισμένους.
Ρε άγιε, δεν έχω κάτι μαζί σου, σου το είπα: είναι η ιδέα.
Και το ότι είσαι κι εσύ προϊόν του Καπιταλισμού.
Μπορεί να έχεις τις καλύτερες προθέσεις, δε λέω, αλλά και πάλι την απόφασή μου την έχω πάρει.
Θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Όσο μπορώ και για όσο μπορώ.
Όχι μόνο για την ήδη ξεφτισμένη μου αξιοπρέπεια, αλλά περισσότερο για αυτή τη ρημάδα την Ανάγκη που πρέπει να γίνει Ιστορία.
Αντίο ρε άγιε.
ΥΓ: Τα μπισκοτάκια που σαβούρωσες είχαν δηλητήριο. Το αντίδοτο το είχα βάλει στο ποτήρι με το γάλα, αλλά το έδωσα πριν κοιμηθώ σε έναν άστεγο που κουρνιάζει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Σόρι.
παραλληλογραφος
