γραφει ο pitsirikos
Το 2011 ήταν μια όμορφη και «χρήσιμη χρονιά». Ήταν η χρονιά που γύρισε τον καθρέφτη πάνω στην ελληνική κοινωνία και της είπε «Αυτή είσαι». Πολλοί άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια και προτιμούν τις αυταπάτες. Ωραία φάση οι αυταπάτες αλλά, αν το παρακάνεις, καταλήγεις στο τρελοκομείο.
Η πραγματικότητα είναι πως το τέλος του 2011 βρίσκει τους Έλληνες ηττημένους. Ένας φυτευτός πρωθυπουργός και τέσσερις βουλευτές του ΛΆΟΣ στην κυβέρνηση. Και η χρεοκοπημένη χώρα να κυβερνάται ουσιαστικά από τις Βρυξέλλες. Και άκρα του τάφου σιωπή.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως έγιναν μεγάλα βήματα για την εξέγερση και την αλληλεγγύη τη χρονιά που πέρασε. Δεν τα είδα. Είδα πολλούς συνειδητοποιημένους και αποφασισμένους ανθρώπους αλλά είδα πολύ περισσότερους να νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους και τη συντεχνία τους.
Στην Ελλάδα μπερδεύουμε τα λόγια με τις πράξεις. Νομίζουμε πως, αν πούμε κάτι, είναι σαν να έχει γίνει. Αν διαβάσεις τα τσιτάτα στα social media, νομίζεις πως στους δρόμους γίνεται επανάσταση. Βγαίνεις στο δρόμο, νέκρα.
Και το Σύνταγμα; Το Σύνταγμα ήταν μια υπέροχη εξαίρεση μέσα στη σκλαβιά που πλακώνει ανθρώπους και συνειδήσεις.
Το Σύνταγμα ήταν ένα δώρο. Για όποιον το ήθελε. Προφανώς, δεν το ήθελαν αρκετοί.
Το Σύνταγμα έγινε αντικείμενο ειρωνείας από κόμματα και συνδικαλιστές –αλλά και από την πλειοψηφία των κομματικοποιημένων πολιτών-, πολεμήθηκε με γνωστούς και άγνωστους τρόπους, και δεν υπάρχει πια. Φάτε τώρα τον Παπαδήμο, τον Άδωνι και τον Βορίδη στη μάπα, και βγάλτε τον σκασμό.
Και όλοι αυτοί που ήταν στο Σύνταγμα τι έγιναν; Οι περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί πως μπορεί στο Σύνταγμα να υπήρχαν και άστεγοι και άνεργοι, αλλά η πλειοψηφία των πολιτών που βρίσκονταν καθημερινά εκεί είχαν και δουλειές και ζωές. Ζητούσαν δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Όχι Πόρσε. Οπότε, επέστρεψαν στις ζωές τους και τις δουλειές τους – τι να κάνεις στο Σύνταγμα, όταν η πλειοψηφία είναι σε αφασία και γουστάρει υποδούλωση, βίζιτες της τηλεόρασης και τούρκικα σίριαλ; Να βγάλεις τον καρκίνο;
«Και γιατί δεν μπήκατε στη Βουλή;» μου είπε ειρωνικά ένας κύριος τον περασμένο Σεπτέμβριο σε κάποιο νησί. «Συγγνώμη, έχετε νιώσει ποτέ ασφυξία; Ξέρετε πως είναι να προσπαθείς να αναπνεύσεις και να μην μπορείς;». «Όχι». Ο κλασσικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας.
Προσωπικά, το Σύνταγμα μου έκανε μεγάλο καλό. Έβγαλα από τη ζωή μου ανθρώπους που έχουν παραιτηθεί και έχουν αποφασίσει πως θα ζήσουν σαν σκλάβοι, αλλά είχα την τύχη να μπουν στη ζωή μου πολλοί ωραίοι άνθρωποι που γνώρισα στο Σύνταγμα και στις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Είμαι κερδισμένος.
Κερδισμένος είμαι και σε πολλά άλλα πράγματα – τα περισσότερα δεν σας αφορούν.
Δεν είναι λίγο να έχεις το πρώτο σε αναγνωσιμότητα ατομικό σάιτ ή μπλογκ στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό για την Ελλάδα – για μένα, πάντως, είναι. Και χαίρομαι που το κατάφερα, γράφοντας μόνο την καρααποψάρα μου, χωρίς να ασχολούμαι πάνω από μια ώρα την ημέρα και –κυρίως- χωρίς να χρειαστεί να κουνήσω (μέχρι σήμερα τουλάχιστον) τον κώλο μου στην τηλεόραση.
Το 2012 σκέφτομαι να εργαστώ –αν και δεν θέλω-, και θα περιμένω υπομονετικά την εξέγερση (οι εκλογές, στην παρούσα κατάσταση, με αφήνουν παγερά αδιάφορο). Αν αποφασίσετε να εξεγερθείτε, βάλτε μια φωνή, και θα έρθω αμέσως. Αν δεν αποφασίσετε να εξεγερθείτε, μη με ενοχλήσετε. Βαρέθηκα την γκρίνια και τις αναλύσεις.
Καλή χρονιά σε όλους και εύχομαι να πάρει ο καθένας ό,τι του αξίζει.
Καλή τύχη!
(Η φωτογραφία με το πανό είναι από το Σύνταγμα. Αν δεν ελευθερωθείς από ιδεοληψίες και κομματικά στρατόπεδα, δεν πρόκειται ποτέ να ζήσεις ελεύθερος. Βέβαια, έχω την βαριά υποψία –σχεδόν βεβαιότητα- πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Δεν το αντέχουν. Γουστάρουν αφεντικά και πατερούληδες να τους λένε τι να κάνουν.)
