Στην σημερινή επίθεση του καπιταλισμού, το στοίχημα για τον «εχθρό» δεν είναι να επιβληθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Σε αντίθεση ίσως με τους πολεμίους της, η εξουσία (πολιτική, οικονομική κ.α.) έχει αποδείξει ότι είναι απόλυτα ικανή να αναγνωρίζει τα λάθη της, να βγάζει ιστορικά συμπεράσματα, να ελίσσεται και να προσαρμόζεται.
Από την αρχαιότητα, οι χειρότερες εξουσίες προσπαθούσαν να επιβληθούν με την βία, την τρομοκρατία, τους διωγμούς, τα όπλα απέναντι στους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Όσο και αν αυτές οι δυνάμεις της αντίδρασης και της συντήρησης προσπαθούσαν ουσιαστικά να εμποδίσουν την εξέλιξη της ανθρωπότητας και να διατηρήσουν τα προνόμια τους, οι κοινωνίες εξελίχθηκαν.
Ο νεοφιλελευθερισμός, στην πάλη για την επικράτηση του, έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό με την βίαιη επιβολή του. Όχι βέβαια για λόγους αρχής: οι καπιταλιστές για να βγάλουν κέρδος δεν έχουν κανένα πρόβλημα όχι να σκοτώσουν, αλλά να πουλήσουν και την ίδια τους τη μάνα. Κατάλαβαν όμως ότι η βία είναι ένα μέσο που πρέπει να χρησιμοποιούν με φειδώ και πάντα με ορισμένες προϋποθέσεις: οι κοινωνικές ομάδες που θα υποστούν αυτή την βία πρέπει να έχουν συκοφαντηθεί, διαιρεθεί και απομονωθεί πολιτικά και ιδεολογικά τέτοιο σημείο, ώστε η βία που θα ασκηθεί επάνω τους να είναι δικαιολογημένη από την υπόλοιπη κοινωνία.
Αυτό που αποζητά απεγνωσμένα όμως ο νεοφιλελευθερισμός, είναι όχι η τρομοκρατία ή η επιβολή, αλλά η συνειδησιακή παράδοση του ατόμου σε αυτόν. Για να το πώ καλύτερα, το ιδανικό δεν είναι να σε τρομοκρατήσουν και να σε αναγκάσουν στην υποταγή. Το ιδανικό είναι να δώσεις ο ίδιος την συναίνεση σου, ώστε με την θέληση σου να αποδεχτείς το κλουβί. Να μην αντιδράς όχι γιατί φοβάσαι, αλλά γιατί δεν βρίσκεις λόγο για να αντιδράσεις.
Το μεγάλο ζήτημα (και πρόβλημα) για τους νεοφιλελεύθερους όμως, είναι το πώς θα αναγκάσουν έναν άνθρωπο συνειδητά να αποδεχτεί την σκλαβιά, πως θα παραδοθεί πλήρως, πως θα κάνουν ολόκληρες κοινωνίες όχι μόνο να ξεχάσουν, αλλά να απορρίψουν δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων και να οπισθοχωρήσουν σε παλαιότερες σκοτεινές εποχές με την θέληση τους.
Οι τρόποι είναι δύο: ο πρώτος είναι να σε εξαναγκάσουν στην υποταγή, μέσω της ψυχολογικής τρομοκρατίας. Σχετικό με αυτό είναι και το πολύ γνωστό Δόγμα του Σόκ. Ταυτόχρονα, ένα κάρο άλλων τεχνικών μπαίνουν στην μέση: επίκληση βιβλικών καταστροφών αν δεν κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουν, ψεύτικα διλλήματα, προβολή της ίδιας γνώμης με διαφορετικό περιτύλιγμα κάθε φορά, μονότονη επανάληψη των ίδιων ακριβώς πραγμάτων μέχρι να σου τρυπήσουν το κεφάλι. Είχα αναφερθεί στην τηλετρομοκρατία και παλαιότερα εδώ
Το βασικότερο όπλο όμως όπως προανέφερα είναι η ιδεολογική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή το να μετατρέψει τις μάζες σε συνειδητούς υπηρέτες, που όχι μόνο δεν θα διαμαρτύρονται, αλλά θα συμφωνούν ή στην χειρότερη περίπτωση, θα δέχονται το σύστημα ως «αιώνιο», ως την φυσική τάξη πραγμάτων που δεν αλλάζει. Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη η αποσύνδεση του ατόμου (και της κοινωνίας στην συνέχεια) από την πραγματικότητα. Δηλαδή η ίδια η μετάλλαξη της σκληρής πραγματικότητας σε κάτι άλλο, πιο ευχάριστο, πιο εύπεπτο.
Η καλύτερη απόδειξη για αυτή την θέση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι και τα απανταχού τσιράκια τους, με πρώτους και καλύτερους φυσικά τους δημοσιογράφους. Έτσι, η πραγματικότητα εξαφανίζεται από τον χάρτη και την θέση της παίρνει ένα συνονθύλευμα κενών λέξεων που ως σκοπό έχουν είτε να εξαφανίσουν το έγκλημα, είτε να μπερδέψουν τον αποδέκτη του μηνύματος στο σημείο που θα χάσει την επαφή του με την αλήθεια.
Θέλετε παραδείγματα; Το πιο απλό: ανοίξτε την τηλεόραση σας και παρακολουθείστε μια συζήτηση με «σοβαρούς» αναλυτές. Πουθενά δεν θα ακούσετε την λέξη απόλυση, φτώχεια, ανεργία. Αυτά είναι ξεπερασμένα στην εποχή του τέλους της Ιστορίας. Με κάποιον μαγικό τρόπο, οι έννοιες αυτές έχουν εξαφανιστεί στη σημερινή κοινωνία. Αντίθετα, όλα είναι ωραία, όλα είναι καλά. Η απόλυση λέγεται «μη συναινετική αποχώρηση», σύμφωνα με τον κύριο Τόμσεν. Η ανεργία γίνεται «απασχολησιμότητα». Το ξεπούλημα κάθε τετραγωνικού εκατοστού λέγεται «αξιοποίηση». Η ακραία λιτότητα μετατρέπεται σε «νοικοκύρεμα των οικονομικών». Οι φτωχοί (που φυσικά και δεν υπάρχουν στο ανθρώπινο σύστημα μας) λέγονται «μη προνομιούχοι». Η δικτατορία κρύβεται πίσω από την «εθνική ανάγκη». Οι δολοφονίες αμάχων δεν έγιναν ποτέ, υπάρχουν μόνο «παράπλευρες απώλειες». Η εξαφάνιση ακόμα και αυτής της ελάχιστης κοινωνικής πρόνοιας πλέον γίνεται «εξυγίανση του κράτους». Και πάνω από όλα αυτά, οι υπεύθυνοι, αυτοί που κερδίζουν ενώ λαοί σπρώχνονται στην εξαθλίωση να κρύβονται πίσω από την λέξη «αγορές»: κάτι άπιαστο, κάτι που κανείς δεν μπορεί να δει το πρόσωπο του, κάτι σαν τον Θεό, άυλο και ατέρμονο, στις εντολές του οποίου υπακούμε και η θέληση του καθοδηγεί την μοίρα μας.
Όλα αυτά βέβαια συνδυάζονται και με μπόλικες δόσεις «εθνικής ενότητας», «συμφέροντος της πατρίδας», και «κοινότητας που βρίσκεται σε κίνδυνο». Ακριβώς δηλαδή αυτό που λέει και το ρητό: άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε. Όλοι μεταξύ μας. Πλούσιοι με φτωχούς, εκμεταλλευτές με εκμεταλλευόμενους, κοινωνικά παράσιτα με εργαζόμενους, κυνηγημένοι με κυνηγούς, πεινασμένοι με χορτάτους. Εν τω μεταξύ βέβαια, από όλη αυτή την κατάσταση, οι πλούσιοι, εκμεταλλευτές, κοινωνικά παράσιτα, κυνηγοί και χορτάτοι κερδίζουν. Αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να θαφτεί κάτω από τόνους ψέματος, κάτι που δεν πρέπει να υπάρχει και να φαίνεται. Γιατί, αν φανεί, αυτοί γίνονται ο εχθρός.
Τελευταία μάλιστα, στο λεξιλόγιο των πολιτικοοικονομικών κυρίαρχων καθαρμάτων της χώρας έχουν μπεί και λέξεις όπως η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, ακόμα ακόμα και η αυτοοργάνωση. Μάλλον διέκριναν την δυναμική αυτών των λέξεων στην δημιουργία ενός από τα κάτω κινήματος που φαίνεται ότι είναι απειλή, οπότε τι καλύτερο από το να τις βρωμίσουν, να τις ευτελίσουν, να τις φέρουν στο επίπεδο της φιλανθρωπίας και της «αγάπης προς τον πλησίον»; Να τις στερήσουν από οποιαδήποτε κριτική, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε επαναστατική δυναμική που αυτές οι έννοιες εκ φυσικού τους έχουν, στεκόμενες απέναντι στις επιλογές του συστήματος;
Η αλήθεια, η πραγματικότητα, κοντράρονται καθημερινά με το ψέμα. Η αλήθεια της πείνας, του ποδοπατήματος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ασφυξίας σε μια επιβαλλόμενη δικτατορία, κονταροχτυπιέται με το ψέμα της «ανάπτυξης» και της «προόδου της χώρας». Και αυτές οι αλήθειες βρίσκονται στον καθένα από εμάς. Όταν συναντηθούν, αρχίζουν και γίνονται επικίνδυνες. Πώς το έλεγε ο Όργουελ; Α, ναι: Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική.
http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com
