Καλλιεργώντας βεντέτα με την υπόλοιπη αριστερά και στοχοποιώντας το κίνημα Δεν Πληρώνω, το ΚΚΕ δίνει χρόνο στο κεφάλαιο για ν’ ανασυνταχθεί και οδηγεί μεγάλο μέρος του κόσμου του σε σκληρά διλήμματα. Τον κόσμο δηλαδή που πιστεύει στην κομματική πειθαρχία, αλλά αμφιβάλλει για τις επιλογές της σημερινής ηγεσίας.
Γράφει ο Σπύρος Μαρκέτος
Όλες αυτές οι παρενέργειες, λίγο πολύ αναμενόμενες, θα έλειπαν αν το ΚΚΕ είχε αποφύγει να συγκρουστεί με τους άλλους διαδηλωτές, (στις 20 Οχτώβρη) ή ίσως αν είχε εξηγήσει καθαρά κι εγκαίρως τη στάση του. Καθώς δεν τα έκανε αυτά, απομάκρυνε την υπόλοιπη αριστερά και μεγάλο μέρος των αγανακτισμένων οι οποίοι, πολύ λογικά από τη σκοπιά τους, δεν δέχονταν κανείς άλλος ν’ αποφασίζει για λογαριασμό τους. Γιατί λοιπόν διάλεξε την πορεία που διάλεξε, παρά το προφανές της τίμημα;
Η απλούστερη απάντηση εδώ θα ήταν πως ο Περισσός αφενός φοβάται τα κινήματα ‘από τα κάτω’ που δεν τα ορίζει, και θέλει να τους επιβληθεί, και αφετέρου επιδιώκει ακριβώς την πόλωση με τη λοιπή αριστερά. Χτυπώντας άλλους διαδηλωτές και κρατώντας χωριστά τη βάση του, την πειθαρχεί και την ελέγχει, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό σε καιρούς ρευστούς σαν τους σημερινούς, όπου οι επιλογές της ηγεσίας, όποιες και αν είν’ αυτές, αναπόφευκτα φέρνουν εσωτερικές επικρίσεις. Τον ίδιο στόχο, της οριοθέτησης απέναντι στους γειτονικούς χώρους, υπηρετούν άλλωστε κι επιλογές όπως η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, η καταδίκη του Άρη Βελουχιώτη για την ανυπακοή του στην τότε κομματική ηγεσία, ή η απελπιστική μόνωση των κομματικών αναλύσεων από τις σύγχρονες μαρξιστικές αναζητήσεις.
Μια κάπως πιο σύνθετη απάντηση θα ήταν ότι το ΚΚΕ επιδιώκει να βρεθεί στο ρόλο κριτή για το πού θα γείρει η ευρύτερη αντιπαράθεση. Διακρίνοντας την πορεία της χώρας προς την αργεντινοποίηση, προσπαθεί ν’ αντλήσει όσο μπορεί περισσότερα πλεονεκτήματα από την ενδιάμεση θέση του μεταξύ καθεστώτος και ανοργάνωτων αγανακτισμένων. Στη μια πλευρά προβάλλεται σαν εγγυητής της τάξης, στην άλλη σαν υπερασπιστής των λαϊκών συμφερόντων. Αξιοποιεί το φόβο του κόσμου για την αβεβαιότητα και την αστάθεια, και συνάμα την αγανάκτησή του για την πολιτική των Τροϊκανών. Αν παίξει σωστά τα χαρτιά του, θα συγκεντρώσει έτσι υποστήριξη απ’ όλες τις πλευρές και θ’ ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία. Συμμάχους στην πορεία αυτή δεν ελπίζει ν’ αντλήσει μόνον από τ’ αριστερά: όσο περισσότερο χτυπά την άτακτη αριστερά, τόσο ψηλότερα ανεβαίνει στην υπόληψη της αριθμητικά ισχυρότερης δεξιάς.
Το κρίσιμο ερώτημα ωστόσο είναι, τι θα κάνει το ΚΚΕ μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη εξέγερση, η οποία αναπόφευκτα θα έχει δύσπεπτες όψεις; Ίσως η σημαντική διαφορά της Ελλάδας από την Αργεντινή να μην είναι το ότι αντί για πέσο έχουμε το διεθνές ευρώ, ή το ότι αντί για σόγια και κορν μπηφ παράγουμε λάδι και τουρισμό, αλλά το ότι εκεί δεν είχαν ούτε Μπλακ Μπλοκ ούτε ΚΚΕ. Θα μπορούσε άραγε η συμμετοχή του ΚΚΕ στην ενδοαριστερή σύγκρουση της 20ής Οχτώβρη να παραπέμπει σε μια ευρύτερη σύγκρουσή του με την υπόλοιπη αριστερά, ιδίως με τις πιο μαζικές και λιγότερο σφιχτά οργανωμένες συνιστώσες της, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι αναρχικοί και το κίνημα Δεν Πληρώνω, που επίσης στοχοποιήθηκε στις κομματικές ανακοινώσεις; Θα μπορούσε να προοιωνίζεται τη χρήση κομματικών μηχανισμών για την καταστολή μιας ανοργάνωτης εξέγερσης τύπου Αργεντινής, που η πολιτική της κυβέρνησης κάνει καθημερινά πιο πιθανή;
Μακάρι όλα αυτά να είναι παράλογοι φόβοι. Ωστόσο, τους γεννά ακριβώς η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ την κρίσιμη στιγμή της μεγαλύτερης μαζικής διαμαρτυρίας στην ελληνική ιστορία, που δυστυχώς δεν έγινε ενωτικά, ενώ θα μπορούσε. Μιλώντας για ‘αναρχοφασίστες’ αντί ν’ αντιμετωπίσει πολιτικά τον αναρχικό χώρο, θυμίζει τις κομματικές ηγεσίες του Μεσοπολέμου που, καταγγέλλοντας ‘σοσιαλφασίστες’ και ‘αγροτοφασίστες’, διέσπασαν τα αριστερά κινήματα και άνοιξαν το δρόμο στο Χίτλερ. Καλλιεργώντας βεντέτα με την υπόλοιπη αριστερά και στοχοποιώντας το κίνημα Δεν Πληρώνω, το ΚΚΕ δίνει χρόνο στο κεφάλαιο για ν’ ανασυνταχθεί και οδηγεί μεγάλο μέρος του κόσμου του σε σκληρά διλήμματα. Τον κόσμο δηλαδή που πιστεύει στην κομματική πειθαρχία, αλλά αμφιβάλλει για τις επιλογές της σημερινής ηγεσίας.
Παρήγορο είναι ότι πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες του Κόμματος καταλαβαίνουν πως, αν τυχόν αυτό χρησιμοποιηθεί στους μήνες που μας έρχονται για να σπάσει τη λαϊκή ορμή, για να καταστείλει μια ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση με πρόσχημα τα αναπόφευκτα λάθη της, τότε ο επόμενος στόχος των δυνάμεων της τάξης θα είναι το ίδιο. Ό,τι κάνει το Κόμμα στον κόσμο που κινείται πιο αριστερά ή πιο εξεγερσιακά από αυτό, θα το υποστεί λίγο αργότερα από εκείνους που το παρέσυραν στην καταστολή και στη διάσπαση του λαϊκού κινήματος. Σε πολλές επαναστάσεις το έχουμε δει αυτό το έργο, όπως στην επαναστατημένη Γερμανία του 1920, όπου οι σοσιαλδημοκράτες του Έμπερτ και του Νόσκε τσάκισαν τους κομμουνιστές και άνοιξαν το δρόμο στους φασίστες· ας μην το δούμε ξανά και στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ δεν αντλεί δύναμη μόνον από τους αριθμούς και την οργάνωσή του, αλλά και από το ότι στα μάτια των συντηρητικών φαντάζει σαν το ανάχωμα που θα συγκρατήσει την πιο άγρια αριστερά. Αν όμως αυτή η αριστερά εξουδετερωθεί με δική του ευθύνη, ο κόσμος της θα το μισήσει και οι αστοί θα το σέβονται πολύ λιγότερο. Η αριστερά δεν χρειάζεται άλλους Έμπερτ και Νόσκε.
Μετά τον εγκληματικό εμπρησμό της Μαρφίν το κίνημα είχε επίσης μουδιάσει, αλλά μέσα σε λίγους μήνες ξαναβρήκε την ορμή του. Δυστυχώς όμως οι μήνες που έρχονται θα είναι πιο δύσκολοι από το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2010. Δεν υπάρχουν περιθώρια για γκάφες. Αν τώρα ο κόσμος για οποιονδήποτε λόγο χάσει τη μαχητικότητά του, αν γονατίσει στον αγώνα της επιβίωσης και πειστεί ότι ‘όλοι τους ίδιοι είναι’ –επιχείρημα που αποδίδει παραστατικά η φωτογραφία του ΠΑΜΕ παραταγμένου μπροστά από τα ΜΑΤ στον Άγνωστο Στρατιώτη- αν σιχαθεί την αριστερά των βιτριολικών εμφύλιων και των σταλινικών κατηγορητήριων, τότε δεν θα ξανασηκωθεί εύκολα. Η μαχητική του στάση στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου δείχνει πως είναι έτοιμος για αγώνες, από αυτούς που σπάνια δίνονται. Όλοι και όλες ας βοηθήσουμε να ενωθεί σ’ ένα κοινό μέτωπο με ριζοσπαστικούς στόχους. Αν τον αποξενώσουμε, θα είμαστε άξιοι της ήττας.
zougla
