Το περιεχόμενο της νέας δανειακής σύμβασης αποδεικνύει τη συστημική βία της τρέχουσας προσπάθειας να αλλάξουν άρδην οι κοινωνικοί όροι μέσα στην ελληνική κοινωνία, την προσπάθεια “αλλαγής καθεστώτος” σε όλα τα επίπεδα. Αποτελεί πραγματική κήρυξη πολέμου στην κοινωνία.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι περιλαμβάνει:
Πρωτοφανή μείωση του βασικού μισθού κατά 22% (που σημαίνει ανάλογη μείωση των αποδοχών όλων όσοι εργάζονται με βάση την ΕΓΣΣΕ) με παράλληλη ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας (-32%). Αυτό σημαίνει ότι τα καθαρά ποσά που θα παίρνουν θα είναι πλέον 480 και 430 ευρώ αντίστοιχα.
Κατάργηση πρακτικά των συλλογικών συμβάσεων. Όλες οι συμβάσεις λήγουν υποχρεωτικά μετά από ένα χρόνο. Ήδη πολλές συμβάσεις έχουν ήδη λήξει (περίπου 80). Σε όλες έχουν λήξει ή λήγουν οι εργαζόμενοι θα περάσουν στο βασικό κλαδικό.. Η κατάργηση της μετενέργειας επηρεάζει και τις ατομικές συμβάσεις, άρα πάμε σε τεράστια μείωση των αποδοχών των ήδη απασχολουμένων (ακόμη και -50%). Η νέα ρύθμιση για τη προσφυγή στη διαιτησία θα σημαίνει ουσιαστικά ότι δεν μπορέσουν να υπάρξουν νέες συμβάσεις σε πάρα πολλούς κλάδους. Αυτό θα δώσει και ώθηση για επιχειρησιακές συμβάσεις που θα ενσωματώνουν τις νέες μειώσεις. Επιπλέον, και όπου ή για όσο ισχύουν οι συμβάσεις θα προβλεφθεί πάγωμα των “ωριμάνσεων”, δηλαδή των τριετιών.
Μείωση των συντάξεων πολύ μεγάλη. Ανεξάρτητα από τους λεονταρισμούς Σαμαρά ως προς την περικοπή των επικουρικών, είναι σαφές ότι ήδη έχουν συνομολογηθεί πολύ σημαντικές μειώσεις στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, που δεν θα σημάνουν μόνο εξαθλίωση των χαμηλοσυνταξιούχων, αλλά και τεράστια μείωση όσων είχαν στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συντάξεις, στοιχείο που θα περιορίσει σημαντικά και τις δυνατότητες διαγενεακής αλληλεγγύης.
Μείωση των κοινωνικών επιδομάτων συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος ανεργίας.
Κατάργηση των κανονισμών εργασίας που εξασφάλιζαν τη μόνιμη και αξιοπρεπή εργασία στις ΔΕΚΟ. Αυτό συνεπάγεται και τσάκισμα της συνδικαλιστικής ραχοκοκαλιάς του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος.
Νέο κύμα μειώσεων προσωπικού στο δημόσιο. Αυτό αφορά τόσο τη ριζική μείωση των όποιων νέων διορισμών, την πολύ σημαντική νέα μείωση του αριθμού των συμβασιούχων, τις νέες εφεδρείες και τις απολύσεις μέσα από την κατάργηση – συγχώνευση οργανισμών.
Νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών που θα αρχίσουν να σημαίνουν αδυναμία λειτουργίας κρίσιμων υποδομών παιδείας και υγείας.
Όλα τα μέτρα θα υπόκεινται σε τακτικούς μηχανισμούς αναθεώρησης, πράγμα που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες επιθέσεις το επόμενο διάστημα, νέους κύκλους μέτρων. Δεν είναι ο τελευταίος γύρος μέτρων.
Παράλληλα, οι όροι του PSI παρότι θα σημαίνουν τεράστια οικονομική ενίσχυση στις τράπεζες, εντούτοις αυτή θα δοθεί με όρους προνομιακούς για τις τράπεζες, εφόσον θα διατηρηθεί ο έλεγχος και η διοίκηση των ιδιωτών.
Στη νέα λυσσαλέα επίθεση απέναντι στην κοινωνία και την εργατιά, πρέπει να απαντήσουμε δυναμικά. Δεν πρόκειται για άλλη μία “μητέρα των μαχών”, αλλά για την ίδια την αξιοπρέπεια και την επιβίσωσή μας. Αυτά τα μέτρα δε θα είναι τα τελευταία (έχει προαναγγελθεί πως θα έρθουν νέα τον Ιούνιο). Αν σκύψουμε τώρα το κεφάλι, ο αστικός σχηματισμός και η νεοαποικιοκρατική τάση του ευρωπαϊκού Κέντρου (Γερμανία) θα πάρει το μήνυμα για να συνεχίσει να καρατομεί το λαό.
Το ερώτημα πλέον που τίθεται είναι σαφές: ή εμείς ή αυτοί.
Δεν μας παίρνει άλλο για μοιρολατρία και ηττοπάθεια. Όλοι στον αγώνα, όλοι στη Γενική Απεργία 10-11 Φλεβάρη, όλοι στο Σύνταγμα την Κυριακή (ημέρα ψήφισης των νέων μέτρων), όλοι μαζί να δημιουργήσουμε ασφυκτική πίεση για το καθεστώς μέχρι να πέσει και να πάρει πίσω τη νέα δανειακή σύμβαση-δολοφονία των λαϊκών μαζών.
ΌΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ! Βοήθα τον εαυτό σου
βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!
Bertolt Brecht, “Το τραγούδι της απεργίας” (1929-1930)
parallilografos
