Ο Μάλκολμ Χ ανέφερε σε έναν λόγο του ότι την εποχή της δουλείας των μαύρων στις ΗΠΑ, υπήρχαν δύο ειδών σκλάβων: υπήρχε, έλεγε, ο νέγρος του σπιτιού και ο νέγρος του χωραφιού.
Ο νέγρος του σπιτιού πάντα αγαπούσε το αφεντικό του. Ζούσε στο σπίτι των αφεντικών του, έτρωγε το ίδιο φαγητό με αυτόν, ντυνόταν με τα ίδια ρούχα. Μιλούσε με τον ίδιο τρόπο όπως τα αφεντικά του. Όταν το αφεντικό του ήταν άρρωστος, ο νέγρος του σπιτιού ανησυχούσε και ρωτούσε το αφεντικό του: αφεντικό, είμαστε άρρωστοι σήμερα; Όταν το σπίτι του αφεντικού του έπαιρνε φωτιά, έτρεχε αμέσως να την σβήσει. Έβαζε την ζωή του ιδιοκτήτη του πάνω από την δική του.
Ο νέγρος του χωραφιού ζούσε σε καλύβα. Φορούσε κουρέλια, έτρωγε πολύ κακό φαγητό και ένοιωθε το μαστίγιο στην πλάτη του. Όταν το αφεντικό του αρρώσταινε, ο νέγρος του χωραφιού προσευχόταν για να πεθάνει... Όταν το σπίτι του ιδιοκτήτη του έπιανε φωτιά, παρακαλούσε να φυσήξει αέρας. Και όταν κάποιος από αυτούς τους κακομοίρηδες μιλούσε ενάντια στην σκλαβιά του, τα αφεντικά τους δεν τον σκότωναν. Έστελναν κάποιον νέγρο του σπιτιού να τον λασπολογήσει και να διαστρεβλώσει τα λεγόμενα του.
Βέβαια, είναι λάθος να συγκριθεί η τότε εποχή με την σημερινή. Σκλαβοι δεν είμαστε, όχι ακόμα τουλάχιστον. Είναι όμως μια πολύ καλή περιγραφή της (κατά τα άλλα αγαπητής) κοινωνικής τάξης του λακέ. Μιλάμε για μια κατηγορία ανθρώπων που στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας γνώρισε τρομακτική άνθηση, και αυτές τις μέρες για άλλη μια φορά βαδίζει τα μονοπάτια της γλίτσας και του βούρκου. Πρόκειται για τα κατακάθια μιας κοινωνίας: τους ανθρώπους που «ανεβαίνουν» πατώντας πάνω σε πτώματα. Αυτούς που, κατά βάθος, υπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι στηρίζουν την εξαφάνιση των δικαιωμάτων των πολλών. Η μορφή τους αλλάζει ανά τους καιρούς, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: σκλάβοι, που προσπαθούν να γίνουν «ανώτεροι» σκλάβοι, ακόμα και αυτό σημαίνει να μαστιγώνουν τους υπόλοιπους. Στο σήμερα λοιπόν, η προσωποποίηση αυτής της τάξης είναι οι ΜΑΤατζίδες, οι ασφαλίτες, οι παρακρατικοί, οι δημοσιογράφοι κτλ.
Η διαφορά ημών των απλών σκλάβων με αυτούς που κρατάνε το μαστίγιο του αφέντη τους, είναι ότι δεν έχουν καμία ηθική. Δεν έχουν συνείδηση, όπως έχουμε εμείς. Κάνουν ότι τους λένε, γιατί αυτό εξασφαλίζει την διαβίωση τους, δηλαδή το χρυσό κλουβί τους. Αγαπούν τα αφεντικά τους, γιατί έχουν καταλάβει βαθιά πόσο προσκολλημένοι είναι σε αυτούς. Όσο τα αφεντικά τους είναι στην εξουσία και αυτοί κάνουν ότι τους λένε, θα ζουν μέσα στα πλούτη. Δεν τους υπηρετούν απλά, ούτε πρόκειται να αλλάξουν πλευρά για λόγους ηθικής. Είναι απόλυτα εξαρτημένοι γιατί έτσι εξασφαλίζεται η ίδια η επιβίωση τους.
Εδώ και μέρες βλέπω επικλήσεις, απειλές, παρακάλια και ελπίδες για τα ΜΑΤ, ότι θα γίνει κάποιο θαύμα και όλοι μαζί ταυτόχρονα θα γυρίσουν, θα ενωθούν με τον λαό και θα κάνουν ντού στην Βουλή. Θα ήταν το ιδανικό σενάριο, αλλά δεν μπορεί να γίνει. Οι δημοσιογράφοι (αναφέρομαι στους μεγαλοδημοσιογράφους προφανώς, όχι σε όλους) δεν πρόκειται να πουν την αλήθεια. Και τα δύο, τα διαπιστώσαμε την Κυριακή που μας πέρασε.
Τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ είναι διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος. Και οι δύο, κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά: καταστολή. Η διαφορά τους είναι ότι οι δημοσιογράφοι, είναι η πρώτη γραμμή άμυνας του καθεστώτος. Κρατούν τον κόσμο στα σπίτια του με οποιονδήποτε τρόπο. Κάποιοι ξεφεύγουν από την προπαγάνδα τους, και τότε τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να τον φιμώσουν αρχικά, και στην συνέχεια να τον σπιλώσουν και να τον αποκόψουν από την υπόλοιπη κοινωνία. Στις περιπτώσεις που αυτό αποτύχει, την δουλειά τελειώνουν τα ΜΑΤ.
Έτσι, την Κυριακή η τρομοκρατία των ΜΑΤ ήταν ανάλογη της τηλετρομοκρατίας. Είναι από αυτές τις μέρες, που το καθεστώς κάνει το μεγάλο λάθος, να τραβήξει την μάσκα από το προσωπό του για να μην πέσει. Την Κυριακή πραγματικά δεν κρατήθηκαν ούτε τα προσχήματα, τόσο στον δρόμο όσο και στις τηλεοράσεις. Ανάλογη όμως ήταν και η απάντηση της κοινωνίας, με το να κατεβαίνει μαζικά και να απαντάει στον δρόμο. Αυτό δείχνει διαθέσεις σε μια κοινωνία. Το ότι όμως δεν κατέβηκε με τον ίδιο τρόπο και την Δευτέρα και την Τρίτη, δείχνει ότι δεν είναι ακόμα έτοιμος για μια εξέγερση και την ευθεία αντιπαράθεση με το κράτος που αυτή συνεπάγεται. Η Κυριακή ήταν ίσως μια ψυχική ανάταση για όλους, μια μέρα που η κοινωνία έδειξε την γροθιά της. Το ζήτημα είναι όμως αυτή η γροθιά μια μέρα να μην απειλεί απλά, αλλά να βρεί τον στόχο της και να ρίξει κάτω τον αντίπαλο. Και ο αντίπαλος, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι αυτός που κρατάει το μαστίγιο, αλλά αυτός που του τον διατάζει να μαστιγώσει.
Το πρόβλημα για τους κακομοίρηδες λακέδες, είναι ότι, αν και αυτοί αγαπούν τα αφεντικά τους, τα αφεντικά τους δεν τους γουστάρουν. Βασικά, τους αντιμετωπίζουν σαν απλά μηχανήματα, που όταν οι καιροί το απαιτήσουν, τα αντικαθιστούν. Καλό είναι λοιπόν τα αγαπητά τσιράκια, να θυμούνται ότι θα έρθει η στιγμή που δεν θα είναι πλέον χρήσιμοι. Και τότε θα κάνει με αυτούς το σύστημα ακριβώς ότι κάνει και με τους υπόλοιπους από εμάς όταν πλέον γινόμαστε ασύμφοροι για εκμετάλλευση. Και καλό είναι για εμάς θα θυμόμαστε ότι, σε αυτή την χώρα, οι λακέδες και τα τσιράκια άλλαξαν πολλές φορές, όταν πλέον δεν είχαν αξία χρήσης για τους αφέντες τους. Η πραγματική εξουσία όμως, βρίσκεται ακόμα στα ίδια χέρια, η οποία πάση θυσία, προσπαθεί να κρατήσει τους νέγρους στο χωράφι.
http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com
