Λαβαμε το παρακατω μηνυμα:
"Μετά από έξι μήνες κλεισούρα στο σπίτι, εγώ ο άντρας μου και τα δύο μικρά μας παιδιά αποφασίσαμε χθες την Κυριακή να πάμε κοντινή εκδρομή στη Χαλκίδα.
Εγώ υποαπασχολούμαι και ο άνδρας μου απειλείται πλέον σοβαρά με απόλυση στην εταιρεία που δουλεύει. Καταλαβαίνετε την ανασφάλεια μας.
Ευτυχώς που ζουν οι γονείς μας και μας ενισχύουν που και που.
Ο καιρός ήταν καλός και η φύση μας καλούσε, θυμηθήκαμε τον παλιό καλό καιρό.
Καθώς πλησιάζαμε στα διόδια Αφιδνών γύρω στις 1:00 μμ , είδαμε από μακριά τις γνώριμες πια κίτρινες σημαίες σας να ανεμίζουν.
Χαρήκαμε βέβαια διπλά γιατί από τη μια θα γλιτώναμε τα 2,10 € των διοδίων και από την άλλη είπαμε με τον άνδρα μου ότι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα αντέχουν να αγωνίζονται. Έχουνε τα κότσια φαίνεται. Ειδικά μετά από αυτό το νόμο που έβγαλε ο Ρέππας, είχαμε φοβηθεί ότι θα κάνετε πίσω, κι όμως διαψευστήκαμε ευχάριστα.
Σας χαιρετίσαμε για να σας ενθαρρύνουμε περνώντας ελεύθερα από τα διόδια κορνάροντας δυνατά.
Είναι και αυτό μια έμπρακτη συμπαράσταση στον αγώνα που δίνετε για εμάς. Ακόμα και τα παιδιά μας ενθουσιάστηκαν και χοροπηδούσαν στο αυτοκίνητο.
Ήταν μόνο το θέμα των διοδίων που μας έσπρωξε να εκδηλωθούμε με τόσο ενθουσιασμό; Όχι βέβαια.
Γιατί αν το πάρουμε συμφεροντολογικά δεν πιστεύω να ξαναταξιδέψουμε μέχρι το καλοκαίρι.
Το Πάσχα φέτος θα το βγάλουμε στο διαμέρισμα. Θα κοιτάξουμε τα προς το ζειν. Δεν αντέχουμε τα περιττά έξοδα. Και δεν θα έπαιρνα το θάρρος να σας τα γράψω όλα αυτά αν δε συνέβαινε να σας δω και πάλι την ίδια μέρα Κυριακή στις 6:30μμ στο ίδιο μέρος, στα διόδια των Αφιδνών.
Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Αναρωτηθήκαμε αυτοί οι άνθρωποι δεν πάνε ποτέ στα σπίτια τους;
Αισθανθήκαμε λίγο ένοχοι που άλλοι αγωνίζονται και άλλοι επωφελούνται.
Είμαστε όμως πνιγμένοι στα προβλήματα για την επιβίωση, πιστέψτε μας.
Η ζωή μας καταρρέει αιφνιδιαστικά και πρέπει γρήγορα να βρούμε τρόπους για να κρατηθούμε όρθιοι.
Είμαστε μαζί σας έστω και νοερά στον αγώνα που ακούραστα δίνετε. Να ‘στε καλά."
Γιάννα Κ.
εκπαιδευτικός
