Από το συνηθισμένο του τραπέζι στο Café Brasilero στο κέντρο της πόλης, αφήνοντας το κρύο του νότιου χειμώνα έξω από ένα μεγάλο παράθυρο , ο Εντουάρντο Γκαλεάνο επιμένει ότι ”το μεγαλείο της ανθρωπότητας βρίσκεται στα μικρά πράγματα, στα καθημερινά πράγματα, σ’ αυτά που γίνονται κάθε μέρα, σε κάθε τι που κάνουν οι ανώνυμοι άνθρωποι, αγνοώντας ότι το κάνουν”.
Έτσι, οι απαντήσεις του αναμειγνύονται με τα επεισόδια από το τελευταίο του βιβλίο Los hijos de los días,(”Τα παιδιά της ημέρας”, Απρίλιος 2012) του οποίου οι 366 αληθινές ιστορίες, μία για κάθε μέρα του χρόνου, περιέχουν μεγάλες αλήθειες.
Η συνέντευξη στην Paula Vilella
Οι πολιτικοί ηγέτες που διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή κρίση, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη ρητορική της θυσίας του λαού.
Είναι η ίδια με τη ρητορική των αξιωματούχων του στρατού που διατάσσουν τους νεοσύλλεκτους να πεθάνουν .Έχει λιγότερη μυρωδιά πυρίτιδας, αλλά όχι λιγότερη βία.Αυτό είναι ένα συστηματικό σχέδιο ,σε παγκόσμιο επίπεδο, που πετάει δύο αιώνες κατακτήσεων των εργαζομένων στα σκουπίδια και οδηγεί στην οπισθοδρόμηση την ανθρωπότητα ,στο όνομα της εθνικής διάσωσης. Πρόκειται για ένα κόσμο που οργανώνεται για να μας εξειδικεύσει στην εξόντωση των συνανθρώπων. Και τότε θα προχωρήσει στην καταδίκη της βίας των φτωχών, της βίας εκείνων που πεθαίνουν από την πείνα. Η άλλη βία, η αντίστροφη, χειροκροτείται και της απονέμονται μετάλλια.
Είναι αλήθεια ότι η «λιτότητα» είναι η μόνη λύση;
Για ποιον; Οι τραπεζίτες που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή ήταν και παραμένουν οι αρχιληστές των τραπεζών, που ανταμείφθηκαν με εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση. . .
Αυτός είναι ένας απατηλός και βίαιος κόσμος. Η λιτότητα είναι μια παλιά ρητορική στη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε ένα θεατρικό έργο που έκανε πρεμιέρα εδώ και το γνωρίζουμε ήδη.
Τα γνωρίζουμε όλα: τις μεθόδους, τις μαγικές συνταγές, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα. . .
Θεωρείτε ότι η εξαθλίωση των ανθρώπων είναι η μεγαλύτερη βία;
Αν υπήρχε ένας πραγματικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, και όχι αυτός που χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για άλλους στόχους, θα χρειαζόταν να γεμίσουμε με αφίσες όλο τον κόσμο, που θα έλεγαν : “Καταζητούνται : απαγωγείς των χωρών , εξολοθρευτές των μισθών των εργαζομένων, δολοφόνοι των θέσεων εργασίας , διακινητές του φόβου .” Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι γιατί οδηγούν τους ανθρώπους στην παράλυση.
Αυτός είναι ένας κόσμος που μας δαμάζει έτσι ώστε να μην εμπιστευόμαστε το διπλανό μας, έτσι ώστε να βλέπουμε παντού απειλή και ποτέ υπόσχεση. Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα μας βλάψει, γι αυτό πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται η στρατιωτική βιομηχανία , για να χρησιμοποιήσουμε το ποιητικό όνομα που δόθηκε στην βιομηχανία του εγκλήματος .
Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα βίας.
Τώρα, ας γυρίσουμε στην πολιτική της Λατινικής Αμερικής: Οι Μεξικανοί εξακολουθούν να διαμαρτύρονται στους δρόμους για τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών. . .
Η διαφορά σε ψήφους δεν ήταν τόσο μεγάλη και μπορεί να είναι δύσκολο να αποδειχτεί ότι υπήρξε απάτη.
Παρ ‘όλα αυτά, υπήρχε μια άλλη απάτη, μια βαθύτερη και πιο δυσδιάκριτη , απάτη, η οποία κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στη δημοκρατία: οι απάτες που διαπράττονται από τους πολιτικούς, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής τους εκστρατείας υπόσχονται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνουν, όταν αναλάβουν την εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο υπονομεύουν την πίστη των νέων γενεών στη δημοκρατία.
Όσον αφορά την ανατροπή του Φερνάντο Λούγο στην Παραγουάη, είναι δυνατόν να μιλάμε για πραξικόπημα, εφόσον βασίστηκε στους νόμους της χώρας;
Φυσικά, αυτό που συνέβη στην Παραγουάη είναι ένα ξεκάθαρο πραξικόπημα.
Έγινε πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του «προοδευτικού ιερέα” όχι για ό, τι είχε κάνει, αλλά για ό, τι θα μπορούσε να κάνει. Δεν είχε κάνει τίποτα σπουδαίο.Είχε όμως προτείνει μια αγροτική μεταρρύθμιση σε μια χώρα της οποίας ο βαθμός συγκέντρωσης της εξουσίας ,της ιδιοκτησίας της γης, είναι ο υψηλότερος σε όλη τη Λατινική Αμερική, δηλαδή η πιο άδικη ανισότητα .Μερικές φορές, επίσης , είχε πάρει θέσεις -διακηρύσσοντας την εθνική αξιοπρέπεια- ενάντια σε παντοδύναμες πολυεθνικές εταιρίες, όπως η Monsanto και απαγόρευσε την είσοδο ορισμένων μεταλλαγμένων σπόρων. . .
Ήταν ένα προληπτικό πραξικόπημα, που έγινε μόνο και μόνο για την περίπτωση αυτού που θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον
Δεν σας εκπλήσσει που συνεχίζουν να γίνονται όλα αυτά σήμερα;
Ο κόσμος σήμερα διαρκώς μας καταπλήσσει.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έμοιαζαν να έχουν εμβολιαστεί κατά των πραξικοπημάτων, τώρα κυβερνώνται από τεχνοκράτες, επιλεγμένους από την Goldman Sachs και άλλες μεγάλες χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, που κανένας δεν έχει ψηφίσει.
Ακόμη και στη γλώσσα αντικατοπτίζεται αυτή η πραγματικότητα: Οι χώρες, οι οποίες υποτίθεται ότι είναι κυρίαρχες και ανεξάρτητες, πρέπει να φέρουν σε πέρας τις εργασίες τους , σαν να ήταν παιδιά επιρρεπή σε ανάρμοστη συμπεριφορά, και οι τεχνοκράτες είναι οι καθηγητές που έρχονται για να τους τραβήξουν το αυτί.
The original interview “Eduardo Galeano: ‘A la basura dos siglos de conquistas’” was published by BBC Mundo on 23 July 2012. Translation by Yoshie Furuhashi.
Ο Eduardo Germán María Hughes Galeano (Μοντεβιδέο, 3 Σεπτεμβρίου 1940), γνωστός ως Εντουάρντο Γκαλεάνο, είναι ένας Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας, και μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας.
http://parallhlografos.wordpress.com Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Τα πιο γνωστά έργα του είναι τα Μνήμες φωτιάς (1986) και Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (1971), που έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Οι δουλειές του υπερβαίνουν τις ορθόδοξες τεχνοτροπίες, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ, το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την πολιτική ανάλυση και την ιστορία. Ο Γκαλεάνο αρνείται ότι είναι ιστορικός: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή». Ο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάη, μέλος μίας οικογένειας με ευρωπαϊκή καταγωγή, που ανήκε στη μεσαία τάξη και ήταν καθολική. Όταν ήταν νέος είχε δουλέψει ως εργάτης εργοστασίου, ελαιοχρωματιστής, ταχυδρόμος, δακτυλογράφος και άλλα.Στα 14 του πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του '60 ως συντάκτης του «Μάρτσα», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με το οποίο συνεργάστηκαν οι Μάριο Βάργκας Γιόσα, Μάριο Μπενεντέτι, Μανουέλ Μαλντονάδο, Ντένις και Ρομπέρτο Φερνάντεθ Ρεταμάρ. Υπήρξε αρχιστυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα» δύο χρόνια. Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το βιβλίο του Οι ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής. Έζησε στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Πηγαίνει στην Ισπανία, όπου γράφει τη διάσημη τριλογία του, Μνήμες Φωτιάς, το 1984. Στις αρχές του 1985, ο Γκαλεάνο επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο Γκαλεάνο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Γράφει ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο κόσμος ψήφισε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Το 2005, ο Γκαλεάνο, μαζί με αριστερούς διαννοούμενους όπως ο Ταρίκ Άλι και ο Αδόλφο Πέρεθ Εσκιβέλ συμμετέχουν στη συμβουλευτική επιτροπή του νεοσύστατου λατινοαμερικανικού καναλιού «Τελεσούρ». Τον Ιανουάριο του 2006, ο Γκαλεάνο, μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεντέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο o Τιάγο ντε Μέγιο, ο Κάρλος Μονσιβάις, ο Πάμπλο Αρμάντο Φερνάντεθ, ο Χόρχε Ενρίκε Αντόουμ, ο Λουίς Ραφαέλ Σάντσεθ, η Μάιρα Μοντέρο, η Άνα Λύδια Βέγκα και ο Πάμπλο Μιλανές, ενώθηκαν για να υπογράψουν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο. Το Φεβρουάριο του 2007, ο Γκαλεάνο υποβάλλεται σε εγχείρηση για καρκίνο του πνεύμονα. Το Νοέμβριο του 2008, μιλώντας για τη νίκη του Ομπάμα λέει: «Ο Λευκός Οίκος θα είναι σύντομα ο οίκος του Ομπάμα, αλλά ο Λευκός Οίκος χτίστηκε από μαύρους σκλάβους. Και θα μου άρεσε και ελπίζω να μην το ξεχάσει ποτέ». Τον Απρίλιο του 2009, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, παραδίδει ένα αντίγραφο του «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» στον αμερικανό πρωθυπουργό Μπαράκ Ομπάμα κατά τη διάρκεια της 5ης Συνόδου Λατινικής Αμερικής, στο Πουέρτο Εσπάνια στη Δημοκρατία Τρινιδάδ και Τομπάγκο. Το Μάιο του 2009, σε μία συνέντευξη: «Όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και μερικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν σπείρει δικτατορίες σε όλο τον κόσμο. Και νιώθουν ότι θα μπορούσαν να διδάξουν τι σημαίνει δημοκρατία». Βιβλία Μεταφρασμένα στα Ελληνικα «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (1971) «Μνήμες φωτιάς» (1982-1986) «Το βιβλίο των εναγκαλισμών» (1989) «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (1995) «Ένας κόσμος ανάποδα» (1998) «Καθρέφτες. Μία σχεδόν παγκόσμια ιστορία» (2008) (απο την Βικιπεδια)
