που δεν ξέρω τ΄όνομά σου,
με την περιποιημένη γαλλική κοτσίδα που με περισσή φροντίδα χτένισε η μαμά σου,
με τα πράσινα σοσόνια ασορτί με το μπουφανάκι σου,
τα λυμένα κορδόνια των παπουτσιών σου,
και τις σφιγμένες σου γροθιές που
δεν κράτησαν δυοσμαρίνια.
δεν κράτησαν δυοσμαρίνια.
Mικρή Μαρίνα των Βράχων του κόσμου της φρίκης, της προσφυγιάς και της απανθρωπιάς,
είδες με τα κλειστά σου μάτια τους βυθούς του Ανθρωποφάγου Αιγαίου,
κράτα τα κλειστά και ονειρέψου λεύτερη και παίξε με τον μικρό Ιρανό που πνίγηκε κι αυτός στον Έβρο, σου ψιθυρίζω την ιστορία του στ΄αυτί
και σου υπόσχομαι να αγωνιστώ με τίμημα τη δική μου ζωή
να μην αλυχτίσουν πάνω στο νεκρό σου σώμα ξανά τα Τέρατα.
