Εικόνες που θεωρούμε τόσο μακρινές, αλλά εκτυλίσσονται τόσο κοντά μας. Άνθρωποι και κυρίως ηλικιωμένοι, να σκύβουν με όση δύναμη τους έχει απομείνει
στην καρδιά και την ψυχή τους, όσο και αν το σώμα υποφέρει, για να μαζέψουν ακόμα και σκορπισμένα όσπρια σπυρί – σπυρί.
Το μεσημέρι της Τετάρτης ένα πέρασμα στο τέλος της λαϊκής αγοράς αρκεί για να καταλάβουμε ότι όχι μακριά αλλά δίπλα μας φουντώνει η εξαθλίωση. Ο φακός μας κατέγραψε μια γυναίκα να... σκύβει επί ώρα και να μαζεύει σκορπισμένα όσπρια από το έδαφος. Ούτε ντομάτες, ούτε πατάτες, αλλά σπυρί – σπυρί φασόλια. Η εικόνα πραγματικά μας αφήνει άφωνους. Λίγο πιο δίπλα από τους τελευταίους παραγωγούς που έχουν μείνει πίσω να μαζεύουν τους πάγκους τους, η εξαθλίωση. Δεν υπάρχει ντροπή, δεν κλέβουν άλλωστε, δεν κάνουν κάτι κακό, μονάχα αναζητούν κάτι που θα γεμίσει το άδειο τους τραπέζι. Άλλωστε τα λεφτά από τη σύνταξη δεν αρκούν. Τι να πρωτοκάνει κάποιος με 300 – 400 ευρώ σήμερα.
«Κάθε φορά, ένας – δύο, εμφανίζονται να μαζεύουν ότι έχει μείνει από τους πάγκους» μας λέει ένας από τους παραγωγούς, που τις τελευταίες εβδομάδες βλέπει να αυξάνονται οι άνθρωποι αυτοί που θα κάνουν ένα πέρασμα στο τέλος της λαϊκής. Κάποιοι από αυτούς θα νοιώσουν άβολα, κάποιοι άλλοι ίσως και περήφανα να κρατούν στα χέρια τους τα λάφυρα.
Η εξαθλίωση όμως είναι δίπλα μας. Χθες μόνο σε διάστημα πέντε – δέκα λεπτών στο χώρο της λαϊκής αγοράς, είδαμε δύο – τρεις είτε να μαζεύουν, είτε να έχουν γεμίσει κάποια σακούλα με υπολείμματα.
Φαινόμενα που δεν θα πρέπει να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε, να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν. Είναι δίπλα μας και θα πρέπει να μας προβληματίσουν έντονα..
