Η κατασκευή τους θα αρχίσει το 1925 από την αμερικάνικη εταιρεία ΟΥΛΕΝ).
Το δημοτικό συμβούλιο σε επανειλημμένες συνεδριάσεις του αναζητούσε λύση του προβλήματος με γνώμονα το συμφέρον των δημοτών.
Άξια μνείας είναι η συνεδρίαση που έγινε την 7η Μαΐου και τα διαμειφθέντα σ’ αυτή δημοσιεύτηκαν την επομένη ημέρα στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ (φύλλο της 8ης /5/ 1901, σελ. 3):
ΔΗΜΟΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ
ΤΑ ΥΔΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΣ
«Μετά την επικύρωσιν των πρακτικών της
προηγούμενης συνεδριάσεως ο κ. Χριστοφής ζητεί παρά του Δημάρχου πίνακα
των μέχρι σήμερον εισπράξεων εκ του Δημοτικού φόρου, διότι διάφοροι
φήμαι κυκλοφορούσιν ότι ο Δήμος πρόκειται να δώση εις ενοικίασιν τον
φόρον διά τον υπόλοιπον χρόνον και ζητεί την γνώμην του Δημάρχου επί
τούτου.
Ο κ. Δήμαρχος λέγει ότι ήκουσε και
ούτος τας φήμας... ταύτας, αλλ’ ουδεμίαν πρότασιν έχει, αλλ’ ότι αι
εισπράξεις αι μέχρι τούδε είναι ικανοποιητικαί.
Αναγιγνώσκονται αι νεώτεραι προτάσεις
του κ. Ηλιοπούλου (σημείωση: μεγάλου γαιοκτήμονα της περιοχής Σταμάτας,
Δροσιάς, Διονύσου) προσφέροντος τα εν Σταμάτα ύδατά του προς δραχ. 60
κατά δράμιον διοχετευθησομένων των υδάτων δι’ ιδίων του εξόδων εις το
υδραγωγείον, και δραχ. 15 κατά δράμιον, εάν ο Δήμος ενεργήση την
διοχέτευσιν και συντήρησιν των ατμομηχανών. Αναγιγνώσκονται αι εκθέσεις
των μηχανικών Δ. Σούτζου και Ι. Κολλινιάτου αποφαινομένων διά διαφόρους
λόγους κατά της διοχετεύσεως των υδάτων τούτων».
Ακολούθως εκτίθεται στο δημοσίευμα η επιχειρηματολογία έξι δημοτικών
συμβούλων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους αντιτάχτηκαν στα σχέδια του
ιδιώτη Ηλιόπουλου με το σκεπτικό ότι η πρότασή του ήταν ασύμφορη για το
Δήμο.Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγα χρόνια αργότερα, μετά το 1928, όταν η ΟΥΛΕΝ είχε ολοκληρώσει τα έργα για την υδροδότηση της Αθήνας, η δαπάνη κάθε οικογένειας για την παροχή νερού ανερχόταν σε 1.500 δραχμές, έναντι των 150 δραχμών που ήταν ως τότε η ετήσια συνδρομή . Επιπρόσθετα για την τοποθέτηση υδρομετρητή οι υδρολήπτες επιβαρύνονταν με το ποσό των 600 – 700 δραχμών, ενώ απαγορευόταν κάθε επιδιόρθωση βλαβών του δικτύου από ιδιώτες υδραυλικούς. Πολλά δημοσιεύματα της εποχής εκείνης αναφέρονταν στους επαχθείς όρους της σύμβασης του ελληνικού Δημοσίου με την αμερικάνικη εταιρεία. (Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος και ο υπότιτλος της στήλης της εφημερίδας ΣΚΡΙΠ, όπου δημοσιεύονταν διαμαρτυρίες Αθηναίων για την καταλήστευσή τους από την ΟΥΛΕΝ: «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ. ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΥΛΕΝ». «Οι άθλοι της αρπακτικής εταιρείας. Πώς ληστεύεται ο ελληνικός λαός»).
Διαβάζοντας τις ειδήσεις αυτές εύκολα ο αναγνώστης βρίσκει αναλογίες σε οικονομικές πρακτικές που εφαρμόζονταν το 1901 και 1928 και εφαρμόζονται και το 2012:
- Το 1901 (οκτώ χρόνια μετά την πτώχευση της Ελλάδας (1893) και τρία μετά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, κάτι ανάλογου της σημερινής Τρόικας) η υδροδότηση μιας περιοχής είχε μετατραπεί σε προνομιακή επένδυση κεφαλαίων.
- Το 2012 (τρία χρόνια μετά την επιβολή των Μνημονίων και των Δανειακών συμβάσεων) κυβερνητικοί παράγοντες- για την «υπέρβαση» της οικονομικής κρίσης και την «ανόρθωση» της ελληνικής Οικονομίας- διακηρύσσουν την αναγκαιότητα πώλησης σε ιδιώτες τόσο της Δ.Ε.Η. όσο και της Ε.Υ.Δ.Α.Π.
Φαίνεται λοιπόν πως η ελληνική κοινωνία με τις εφαρμοζόμενες από τις μνημονιακές κυβερνήσεις πολιτικές «πορεύεται προς το μέλλον με το βήμα του κάβουρα», επανερχόμενη στα «μεγαλεία» των αρχών του 20ου αιώνα.
Παύλος Παπανότης
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός
