ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
«Το θέατρο ΑΛΦΑ - κατά τη δική μου
ταπεινή γνώμη - είναι ένας πραγματικά
ιστορικός χώρος.
Όχι βέβαια γιατί βρίσκεται απέναντι
από το Πολυτεχνείο, αλλά γιατί από
το 1971 έως τις δύσκολες μέρες μας έχουν
συντελεστεί μοναδικά καλλιτεχνικά και
θεατρικά γεγονότα.
Πολλοί σαν εμένα θυμόμαστε ένα αληθινό
θέατρο στο κέντρο της Αθήνας, να ανεβάζει
κάθε
χρόνο σημαντικά έργα περιεχομένου
και ρεπερτορίου, καθώς και οιοσδήποτε
θίασος ανέβαζε έργο εκεί.
Στο θέατρο ΑΛΦΑ ερμήνευσαν ορισμένοι
από τους σημαντικότερους Έλληνες
ηθοποιούς, στη σκηνή αυτή υπάρχει ακόμα
η αίγλη και ο απόηχος της σκιάς τους, η
προέκταση του λόγου τους,
καθώς και στα παρασκήνια η βαρύτητα
των ρόλων τους.
Στην Απέναντι Πλευρά, αυτή των
θεατών, δεν κάθεται κάποιος για
να περάσει την ώρα του, και
χαίρομαι που αυτό επικρατεί ακόμη και
σήμερα. Έρχεται κάποιος επειδή γνωρίζει
πολύ καλά τι θα δει, και αν δεν γνωρίζει,
μαθαίνει φεύγοντας ποιο είναι το πραγματικό
Ελληνικό Θέατρο.
Το θέατρο ΑΛΦΑ είναι χώρος τιμής
για έναν ηθοποιό σήμερα. Είναι ...
μεγάλη Τιμή να υπάρχει και να είναι μέρος του συνόλου του συγκεκριμένου θεάτρου ένας Έλληνας ηθοποιός το 2012, γιατί ακριβώς - αν το γνωρίζει - αυτή η σκηνή μπορεί να τον διαπλάσει σαν καλλιτέχνη και έπειτα σαν άνθρωπο.
μεγάλη Τιμή να υπάρχει και να είναι μέρος του συνόλου του συγκεκριμένου θεάτρου ένας Έλληνας ηθοποιός το 2012, γιατί ακριβώς - αν το γνωρίζει - αυτή η σκηνή μπορεί να τον διαπλάσει σαν καλλιτέχνη και έπειτα σαν άνθρωπο.
Ακόμη, του δίνεται η ευκαιρία,
μπαίνοντας σε έναν τέτοιο χώρο, να μάθει
τι διαφοροποίησε αυτό το θέατρο από τόσα
και τόσα της Αθηναϊκής θεατρικής ζωής.
Το θέατρο ΑΛΦΑ είναι αποκύημα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων.
Περνούσαμε κάθε φορά που θέλαμε
να πάμε συγγενικές επισκέψεις – επειδή
η Πατησίων ήταν κομμάτι του "καλού
κόσμου" - και κάθε φορά που αποφασίζαμε
να κάνουμε αγορές από το κέντρο, πάλι
από εκεί περνούσαμε.
Έπειτα, ήταν η καθημερινή βόλτα
μας μετά το σχολείο, που συμπτωματικά
βρισκόταν στη Βαλτετσίου. Κάθε μεσημέρι
συχνάζαμε στην πλατεία και στα
βιβλιοπωλεία κοντά στη Κάνιγγος και την
Πατησίων, πριν κλείσουν. Και στο κοντινό
παρελθόν, ως σπουδαστές καλλιτέχνες,
περνούσαμε πάλι καθημερινά στις γωνίες
της Στουρνάρη, για βόλτα, αγορές, καφέ...Και
ασφαλώς, το «σκάγαμε» από τα βαρετά μαθήματα
της δραματικής σχολής, για να παρακολουθήσουμε
παράσταση και να κάνουμε ένα πιο σοβαρό
μάθημα, μιας και ήταν το ΜΟΝΟ θέατρο που
μας επέτρεπε την είσοδο με ατέλειες, τη
στιγμή που όλοι οι
άλλοι μας έδιωχναν με τον χειρότερο
τρόπο - εμάς, τους "αυριανούς καλλιτέχνες".
Κάπως έτσι, μπαίνοντας στην απόλυτη
καθημερινότητά μας το θέατρο ΑΛΦΑ, μπήκαμε
κι εμείς από πολύ νωρίς ευτυχώς στη θέση
του θεατή.
Το θέατρο ΑΛΦΑ δεν έκλεισε μέχρι
σήμερα, όπως τόσα και τόσα θέατρα,
που ξέρουμε λίγο πολύ τα μεγάλα προβλήματα
που αντιμετώπιζαν σαν χώροι. Διατήρησε
με κάθε τρόπο μια ξεχωριστή ποιότητα.
Η κρίση που διανύουμε έχει ξεκαθαρίσει
πολλά πράγματα στο θέμα των τεχνών και
κυρίως του θεάτρου. Και δεν απορώ καθόλου
γιατί το θέατρο ΑΛΦΑ παραμένει ανοιχτό.
Έχοντας πάντα μια αδιόρατη μελαγχολία
για το μέλλον, με έναν φόβο ταυτόχρονα
μην αποτελέσουν όλα αυτά παρελθόν.
Και επανέρχομαι στη δική μου ταπεινή γνώμη : το θέατρο ΑΛΦΑ είναι μέρος της ιστορίας του Νεοελληνικού Θεάτρου. Είναι ιδεολογία Θεατρική, και τίποτε άλλο…»
(Σκέψεις και θέσεις ενός
