Έρχεται επιτέλους η Μέρκελ. Τώρα που φεύγει το καλοκαίρι και οι τουρίστες που φοβούνταν τις διαδηλώσεις έρχεται η Μέρκελ.
Δεν λέω, με γοητεύει καμιά φορά αυτή η
συζήτηση περί κατοχής, περί γερμανοκρατίας και νέου εθνικού ξεσηκωμού
για να διώξουμε την αγάμητη που μας μισεί και μας βασανίζει.
Όχι ότι δεν
υπάρχει μια δόση αλήθειας σε κάποια από όσα λέγονται.
Δεν ξέρω
λεπτομέρειες για την σεξουαλική της ζωή, όμως το γεγονός ότι η Μέρκελ
λειτουργεί σαν εκπρόσωπος του γερμανικού κεφαλαίου και δεν θα δίσταζε να
έρθει σε κόντρα με οποιαδήποτε άλλη χώρα για τα… μάτια του είναι
αδιαμφισβήτητο.
Το γεγονός επίσης ότι η Γερμανία είναι η ισχυρότερη χώρα
εντός της κατ’ όνομα ένωσης των 27 είναι επίσης αληθές.
Εντός της ΕΕ
συγκρούονται διάφορα συμφέροντα με τα γερμανικά να υπερτερούν.
Αυτός ο
αέρας της ισχύος την έχει καταστήσει λίγο πολύ ως τον τελικό ελεγκτή της
Ελλάδας. Άλλωστε η Γερμανία αποφασίζει για το τι θα γίνει στην Ελλάδα
και με ποιο τρόπο. Η Γερμανία αποφασίζει σε τελική ανάλυση, για το αν
κάνει καλά τη δουλειά της η Τρόικα (εσωτερικού και εξωτερικού που λέει
κι ο Αλέξης).
Μέχρι εκεί όμως. Υπάρχουν μηχανισμοί,
θεσμοί και διαδικασίες στις οποίες εθελούσια συμμετέχουμε ως κράτος.
Άλλωστε η Τρόικα είναι η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ στα οποία συμμετέχουμε εδώ
και χρόνια (που δεν το λέει κι ο Αλέξης).
Η εθνική περηφάνια
που χάνουμε από τον τρόπο που μας συμπεριφέρεται η Μέρκελ είναι το
ισοδύναμο της περηφάνιας που έχουμε γιατί είμαστε Ευρωπαίοι, ταξιδεύουμε
χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε συνάλλαγμα, και έχουμε σε κάθε μας
κτίριο εκείνη την μπλε σημαία με τα αστεράκια.
Όμως αυτό που με εξοργίζει τον τελευταίο
καιρό είναι ότι έχουν περάσει τρία χρόνια με μνημόνια, αυτοκτονίες,
απεργίες, λαό στους δρόμους, λαό στους καναπέδες, ναζιστικής απειλής,
χωρίς προηγούμενο φτώχειας και και και…. κι όμως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι
που γουστάρουν να βασανίζουν αυτόν τον λαό. Και δεν είναι Γερμανοί.
Φαίνεται πως με το που χήρεψε η θέση του Πάγκαλου εμφανίστηκαν πολλοί
μνηστήρες. Πολλοί που θα θελήσουν να προκαλέσουν, έτσι ώστε να κερδίσουν
λίγη ακόμα δημοσιότητα. Άλλωστε μια παλιά επικοινωνιακή τακτική λέει:
ας μιλάνε για σένα κι ας σε βρίζουν.
Η λίστα αυτών των ανθρώπων είναι λίγο
μικρότερη από εκείνη που η Λαγκάρντ έδωσε στον Βενιζέλο και ο Βενιζέλος,
ως διακριτικός και ντόμπρος, δεν κοίταξε καν. Στην κορυφή της λίγδας,
συγγνώμη της λίστας, ο Γρηγόρης ο Ψαριανός. Χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο,
μάλλον επειδή είναι καλλιτέχνης της πολιτικής, έσκυψε να φιλήσει το
δαχτυλίδι της υψηλής καλεσμένης της συγκυβέρνησής του βαφτίζοντας
κλέφτη, λαμόγιο ή τρελό όποιον τολμήσει να διαδηλώσει την Τρίτη. Για τον
Γρηγόρη τα έχουμε ξαναπεί. Αυτό που είναι εξοργιστικό είναι ότι
«Ψαριανοί» υπάρχουν πολλοί γύρω μας. Είναι οι κλασικοί τσάμπα-μάγκες.
Αυτοί που πουλούσαν πατριωτισμό και
αντι-Μερκελισμό. Αυτοί που την έβριζαν σε διαδικτυακούς τοίχους και
εκτόνωναν το μίσος τους γι’ αυτήν σε φλογερά σχόλια στο youtube. Αυτοί
που πολιτεύθηκαν με εναντίον της συνθήματα. Αυτοί που ως παπαγαλάκια
κάποια στιγμή θέλησαν να της χρεώσουν όλα τα δεινά για να προστατεύσουν
τους εγχώριους φίλους και τα αφεντικά τους. Δύσκολη η δουλειά του
παπαγάλου.
Το πρόβλημα με δαύτους είναι ο κυνισμός
τους. Δεν τηρούν ούτε τους κανόνες του πολέμου. Το ξέρουμε ότι είναι
εχθροί του λαού. Μόνο που αυτοί συμπεριφέρονται σαν δεσμοφύλακες στο
Γκουαντάναμο. Δεν τους αρκεί η νίκη, θέλουν την ηθική σου εξόντωση.
Σκυλεύουν το κουφάρι του κοιμισμένου και έτοιμου να δεχθεί τα πάντα
λαού, φτύνουν στον τάφο του, κατουράνε στις πληγές του. Η στάση τους
ξεφεύγει από την δικαιοδοσία της πολιτικής επιστήμης, της φιλοσοφίας ή
της οικονομίας. Πρέπει να μελετηθούν από την ψυχολογία. Και πρέπει να
αντιμετωπίζονται πλέον ως άτομα με σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Μια
κοινωνικά ευάλωτη ομάδα που πρέπει να την φροντίσουμε και να την αγαπάμε
παρά τα προβλήματά της.
Μην ξεχνάτε, οι «Ψαριανοί» είναι φίλοι μας…
ΥΓ. Σε μια χώρα που συλλαμβάνονται
πιτσιρικάδες που κάνουν χαβαλέ στο διαδίκτυο και φασίστες ανενόχλητοι
διαφημίζουν τα εγκλήματά τους, σε μια χώρα που η κυβέρνηση βαφτίζει
«άκρα» τους απλήρωτους διαμαρτυρόμενους εργαζόμενους, σε μια χώρα που
μετά από 100 προσαγωγές, ξύλο και συλλήψεις ο εκπρόσωπος τύπου του
Αριστερού κόμματος που θέλει να κυβερνήσει μιλάει για «χαλαρή στάση» της
αστυνομίας, σε μια χώρα που το φλασάκι με τη λίστα χάνεται όπως
αναπτήρας σε κάμπινγκ, σε μια χώρα που άρχισαν και οι ΠΑΣΟΚοι να
αυτοκτονούν, σε μια χώρα που μπάτσοι μπαίνουν στο σχολείο για να
χτυπήσουν μαθητές, σε μια χώρα που η ύφεση είναι το μόνο πράγμα που πάει
καλά, σε μια χώρα που ανοίγουν μόνο μαγαζιά που αγοράζουν χρυσό, σε μια
χώρα χρεοκοπημένη και διαλυμένη υπάρχει ακόμα ελπίδα για απαγκίστρωση: Η
ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να εγκρίνει το πακέτο μέτρων το οποίο ακόμα δεν έχει «κλειδώσει»!
