Του συγγραφέα Δημήτρη Παπαχρήστου
Η πενία τέχνας κατεργάζεται. ΄Η θα αγριέψουμε, θα θυμώσουμε, θα οργιστούμε και θα τα βάλουμε με τους πάντες και θα οδηγηθούμε σε έναν αλληλοσκοτωμό, πράγμα που βολεύει τους διαχειριστές της ζωής μας
και δίνει μαύρα ποσοστά στη Χρυσαυγή, ή θα...
εξεγερθούμε και θα ψάξουμε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης χωρίς να επιτρέψουμε στην απογοήτευση να μας κάνει να παραιτηθούμε από το δικαίωμα στη ζωή.
Το να επαναλάβουμε τη φιλοσοφική ρήση «όσο λιγότερες ανάγκες έχουμε τόσο πλουσιότεροι γινόμαστε», υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε πως αποδεχόμαστε τα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλουν.
Το μέτρο της αυτάρκειας και της αυτενέργειας πρέπει να βρούμε και να στραφούμε εναντίον του υπερκαταναλωτισμού και να αρνηθούμε τις κατασκευασμένες τεχνηέντως «ανάγκες». Η κρίση μπορεί να γεννήσει και θετικές αντιδράσεις, δηλαδή να περιορίσουμε το έχειν. Που κατέχεται από τη νέα θεότητα της υλοφροσύνης. Τότε εμείς θα βρούμε τους εαυτούς μας κι αυτοί θα βγούνε χαμένοι.
Μπορούμε να βρούμε τους τρόπους αν λειτουργήσουμε ανθρώπινα. Οι διπλανοί μας είμαστε εμείς. Όλα για όλους, τίποτα για μας, αφού θα φτάσουμε στο επαναστατικό σημείο να μοιραζόμαστε ισότιμα και σύμφωνα με τις ανάγκες μας τον πλούτο που παράγουμε. Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις που επικαλούνται, αλλά και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνονται για να κερδίσουν αυτοί που την εκμεταλλεύονται κι όχι γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και να ζήσουν το σπίτι τους, την οικογένειά τους.
Ο ευρωσκεπτικισμός πλέον έχει αντικατασταθεί από την άρνηση. Η πλειονότητα δεν πιστεύει πως μπορούν να μας σώσουν οι τροϊκανοί δανειστές μας και τα μέτρα που μας επιβάλλουν δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση και είναι φανερό πως υποθηκεύουν το μέλλον της πατρίδας μας και των παιδιών μας.
Διεξάγεται καθημερινώς ένας ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος. Μπορούμε να βρούμε τρόπους αντίστασης και να βιώσουμε την επανάσταση της καθημερινής ζωής, αρκεί να απαρνηθούμε ή να σπάσουμε τα δεσμά που μας κάνουν μίζερη τη ζωή και να ξαναβρούμε το γέλιο και την αγάπη που μας κλέψανε.
Η αλληλεγγύη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, σε εποχές δύσκολες πραγματώνεται. Υπάρχουν κινήσεις στις γειτονιές της ανάγκης, υπάρχουν συλλογικότητες, γεννιούνται και αναπτύσσονται πρωτοβουλίες, όχι μόνο για να συμπαρασταθούν ή να απαλύνουν την πείνα και τον πόνο των συνανθρώπων μας, αλλά για να διαμορφώσουν το αύριο που το έχουμε ανάγκη και ενυπάρχει στο σήμερα που το βιώνουμε κάτω από το άγχος και τον φόβο αν θα πληρώσουμε τις δόσεις μας και τους λογαριασμούς μας.
εξεγερθούμε και θα ψάξουμε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης χωρίς να επιτρέψουμε στην απογοήτευση να μας κάνει να παραιτηθούμε από το δικαίωμα στη ζωή.
Το να επαναλάβουμε τη φιλοσοφική ρήση «όσο λιγότερες ανάγκες έχουμε τόσο πλουσιότεροι γινόμαστε», υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε πως αποδεχόμαστε τα μέτρα λιτότητας που μας επιβάλλουν.
Το μέτρο της αυτάρκειας και της αυτενέργειας πρέπει να βρούμε και να στραφούμε εναντίον του υπερκαταναλωτισμού και να αρνηθούμε τις κατασκευασμένες τεχνηέντως «ανάγκες». Η κρίση μπορεί να γεννήσει και θετικές αντιδράσεις, δηλαδή να περιορίσουμε το έχειν. Που κατέχεται από τη νέα θεότητα της υλοφροσύνης. Τότε εμείς θα βρούμε τους εαυτούς μας κι αυτοί θα βγούνε χαμένοι.
Μπορούμε να βρούμε τους τρόπους αν λειτουργήσουμε ανθρώπινα. Οι διπλανοί μας είμαστε εμείς. Όλα για όλους, τίποτα για μας, αφού θα φτάσουμε στο επαναστατικό σημείο να μοιραζόμαστε ισότιμα και σύμφωνα με τις ανάγκες μας τον πλούτο που παράγουμε. Η ανάπτυξη και οι επενδύσεις που επικαλούνται, αλλά και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας γίνονται για να κερδίσουν αυτοί που την εκμεταλλεύονται κι όχι γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη να δουλέψουν και να ζήσουν το σπίτι τους, την οικογένειά τους.
Ο ευρωσκεπτικισμός πλέον έχει αντικατασταθεί από την άρνηση. Η πλειονότητα δεν πιστεύει πως μπορούν να μας σώσουν οι τροϊκανοί δανειστές μας και τα μέτρα που μας επιβάλλουν δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση και είναι φανερό πως υποθηκεύουν το μέλλον της πατρίδας μας και των παιδιών μας.
Διεξάγεται καθημερινώς ένας ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος. Μπορούμε να βρούμε τρόπους αντίστασης και να βιώσουμε την επανάσταση της καθημερινής ζωής, αρκεί να απαρνηθούμε ή να σπάσουμε τα δεσμά που μας κάνουν μίζερη τη ζωή και να ξαναβρούμε το γέλιο και την αγάπη που μας κλέψανε.
Η αλληλεγγύη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, σε εποχές δύσκολες πραγματώνεται. Υπάρχουν κινήσεις στις γειτονιές της ανάγκης, υπάρχουν συλλογικότητες, γεννιούνται και αναπτύσσονται πρωτοβουλίες, όχι μόνο για να συμπαρασταθούν ή να απαλύνουν την πείνα και τον πόνο των συνανθρώπων μας, αλλά για να διαμορφώσουν το αύριο που το έχουμε ανάγκη και ενυπάρχει στο σήμερα που το βιώνουμε κάτω από το άγχος και τον φόβο αν θα πληρώσουμε τις δόσεις μας και τους λογαριασμούς μας.
http://www.ethnos.gr
