του Παναγιώτη Σωτήρη,
Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί είναι άρθρο που δημοσιεύτηκε
στην Εφημερίδα των Συντακτών, από την
αρχισυντάκτρια πολιτιστικού της εφημερίδας Β. Γεωργακοπούλου και αναφέρεται στα
πρόσφατα γεγονότα της αστυνομικής εισβολής στην ΑΣΟΕΕ.
Το συγκεκριμένο άρθρο αναπαράγει όλη τη ρητορική
που αναπαράχθηκε και στα τηλεοπτικά κανάλια τις τελευταίες μέρες σύμφωνα με την
οποία ορθά η αστυνομία εισέβαλε στην ΑΣΟΕΕ, εφόσον μέσα σε έναν Πανεπιστημιακό
χώρο «αποθηκεύονταν» προϊόντα «παραεμπορίου» καθώς και μπουκάλια, με τα τελευταία
να ταυτίζονται αυτόματα με εκρηκτικούς μηχανισμούς.
Η εικόνα είναι γνωστή και έχει άλλωστε ... αναπαραχθεί
μέχρι ναυτίας: στα πανεπιστήμια γίνονται κατ’ επανάληψη παραβατικές πρακτικές,
τα κτίριά τους λειτουργούν ως ορμητήρια βίαιων ομάδων και εσχάτως στεγάζουν και
παράνομες δραστηριότητες. Η συντάκτης μάλιστα του άρθρου σε αντιδιαστολή
επικροτεί πρόσφατη δήλωση του προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ Σταυρακάκη, ο οποίος ... σε
προσωπική του δήλωση καλούσε τα κόμματα να αποκηρύξουν τέτοιες ομάδες. Το άρθρο
τελειώνει με τη συντάκτρια να συγκρίνει την τωρινή κατάσταση με την εποχή της «αποχουντοποίησης»,
όταν κατά τη γνώμη της ακόμη και οι πιο ακραίες πρακτικές της Αριστεράς δεν συγκρίνονταν
με την τωρινή κατάσταση. Θεωρεί μάλιστα ότι οι τότε «αγριότητες» είναι «χαριτωμένες
γραφικότητες» σε σχέση με τα τωρινά.
Όπως συμβαίνει πάντα με άρθρα συνειδητής
προπαγανδιστικής παρέμβασης, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια. Ας ξεκινήσουμε από
την ίδια τη φιλολογία περί «παραεμπορίου». Τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη
αγορανομική παράβαση – που σε κλίμακα δεν έχει καμιά σχέση με τις φορολογικές
παραβάσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ επώνυμων επιχειρηματιών – έχει αναχθεί
σε ιδιώνυμο αδίκημα, έστω και εάν πρόκειται για πρακτική που κατεξοχήν παραπέμπει
σε κοινωνίες σε συνθήκη φτωχοποίησης και σίγουρα δεν ευθύνεται για την κρίση
του εμπορίου (για την οποία ευθύνεται κατεξοχήν η οικονομική κρίση και η μείωση
της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών κατά ακόμη και 50%). Αφήνουμε κατά μέρος ότι
όλα αυτά έχουν έναν έντονα ρατσιστικό χαρακτήρα: στους φτωχούς μετανάστες μικροπωλητές
αστυνομικές επεμβάσεις, στους καναλάρχες και τους εργολάβους «ειδικοί
διακανονισμοί».
Έπειτα στην ΑΣΟΕΕ είχαμε ένα παράδειγμα αστυνομικού
– και δικαστικού… - σουρεαλισμού. Η Αστυνομία δήλωσε ότι έκανε επιχείρηση κατά
του «παραεμπορίου» φέρνοντας ειδικές αστυνομικές δυνάμεις για… αγορανομική παράβαση,
εισέβαλε παρουσία εισαγγελέα σε πανεπιστημιακό χώρο και πήγε κατευθείαν στα
γραφεία που χρησιμοποιούν οι φοιτητικές παρατάξεις της Αριστεράς και ο αναρχικός
χώρος. Αυτό τώρα ποια σχέση έχει με το «παραεμπόριο»;
Και εκεί έρχονται τα περιβόητα ευρήματα. Αντικείμενα
που υπάρχουν στα περισσότερα σπίτια όπως άδεια μπουκάλια και ξύλα παρουσιάστηκαν
ως πειστήρια ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα βίας. Όσο για τις περιβόητες μάσκες,
είναι γνωστό ότι αποτελούν αυτονόητη προστασία απέναντι στην επικίνδυνη και
παρατεταμένη χρήση χημικών από την αστυνομία. Παράλληλα, κατασχέθηκε και ένας κινηματικός
ραδιοσταθμός, προφανώς και αυτός ως «παράνομη δραστηριότητα». Βέβαια αντίστοιχη
ευαισθησία δεν έχει υπάρξει για τους όντως παράνομους καναλάρχες και τον τρόπο
που χειρίζονται ένα δημόσιο αγαθό όπως είναι οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες.
Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε όχι με την καταπολέμηση
της «ανομίας», αλλά με επιχείρηση τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος και έμπρακτης
υλοποίησης της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Εάν η αστυνομία μπορεί
ετσιθελικά να παραβιάζει φοιτητικά γραφεία και πανεπιστημιακές αίθουσες, τι πρέπει
να περιμένουμε μετά, την εισβολή διμοιρίας των ΜΑΤ σε ώρα φοιτητικής συνέλευσης;
Ακόμη πιο ανατριχιαστική γίνεται η εξέλιξη εάν
αναλογιστούμε ότι λίγες μέρες πριν είχαμε την εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη
Villa Amalias, έναν από τους πιο ιστορικούς κατειλημμένους
κινηματικούς χώρους, με μεγάλη δράση ιδίως στο αντιφασιστικό κίνημα. Μια ματιά
να ρίξει κανείς στο χάρτη της Αθήνας θα διαπιστώσει ότι οι δύο αστυνομικές
επιχειρήσεις στην Villa Amalias και στην ΑΣΟΕΕ εκτός όλων των άλλων
είναι και ευθεία εξυπηρέτηση της «εδαφικής» στρατηγικής της νεοναζιστικής Χρυσής
Αυγής να αποκτήσει τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής. Η αστυνομία να λειτουργεί
ως συλλογικός μπράβος μιας ναζιστικής συμμορίας: αυτό φαίνεται ότι δεν αποτελεί
πρόβλημα για τη συντάκτρια του άρθρου.
Η προσβλητική αναφορά της συντάκτριας σε «πανάσχετες
ομάδες», εννοώντας προφανώς τις συλλογικότητες της φοιτητικής Αριστεράς και του
ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος, αποτυπώνει συνειδητή αποσιώπηση του γεγονότος
ότι αυτές οι συλλογικότητες ήταν που πρωταγωνίστησαν σε μεγάλα φοιτητικά κινήματα
και υπερασπίστηκαν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία (ακριβώς για να μην χρειάζονται
οι φοιτητές στην Ελλάδα να πληρώνουν τα πανάκριβα δίδακτρα που φαντάζομαι ότι
πληρώνει η συγκεκριμένη συντάκτρια για το γιό της που – κατά δήλωση της ιδίας
στο συγκεκριμένο άρθρο – σπουδάζει στην Αγγλία…).
Όσο για τους ύμνους στον κ. Σταυρακάκη, αυτό είναι
το μόνο λογικά συνεκτικό στοιχείο του άρθρου. Όταν ταυτίζεσαι με την ρητορική
της ανομίας, λογικό είναι να εξυμνείς κάποιον που στη θητεία του ως προέδρου
δεν έκανε απολύτως τίποτα για την υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου, αλλά
λειτούργησε ουκ ολίγες φορές ως αυτόκλητος εισαγγελέας και καταδότης
στοχοποιώντας ακόμη και συναδέλφους του πανεπιστημιακούς.
Είναι προφανές ότι σήμερα το πολιτικό αλλά και
δημοσιογραφικό κατεστημένο έχει βάλει ως στόχο να ξεμπερδεύει ποινικά και
κατασταλτικά με το αγωνιστικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης και να επιβάλlει τη «θωρακισμένη
μεταδημοκρατία» των νομοθετικών πραξικοπημάτων, της διαρκούς «έκτακτης ανάγκης»,
της καταστολής. Σε αυτό το φόντο θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Ας ελπίσουμε,
όμως, ότι δεν θα τα διαβάζουμε σε εγχειρήματα που δηλώνουν συνεταιριστικά,
δημοκρατικά και σε ανοιχτή σχέση με την κοινωνία και όχι τη διαπλοκή.
πηγη: Αριστερό Βήμα
