Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως η ημέρα υπενθύμισης των θυμάτων του Ναζιστικού Ολοκαυτώματος και των επιζωσασών της δίνης του… Πέραν της ημερολογιακής μνείας της απελευθέρωσης από τα Ρωσικά στρατεύματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου 1945, η συγκεκριμένη ημερομηνία αποτυπώνει ως σημαίνον την ιστορικότητα της ναζιστικής βαναυσότητας απέναντι στην ανθρώπινη φύση.
Επειδή λοιπόν οφείλουμε να μην ξεχνάμε και να μην υποβαθμίζουμε την
πραγματικότητα των γεγονότων αντιγράφουμε αυτούσιο ένα χαρακτηριστικό
περιγραφικό απόσπασμα ιστορικής καταγραφής της εφαρμοστέας από το
ναζιστικό καθεστώς τεχνολογίας πληθυσμιακής διαχείρισης, προς τον σκοπό
του ελέγχου και της επίτευξης φυλετικής καθαρότητας του γερμανικού λαού
με όρους «κανονικοποίησης» από το βιβλίο του Ζήση Παπαδημητρίου «Ο
Ευρωπαϊκός Ρατσισμός’ ενώ για μία εμβάθυνση στις ναζιστικές πρακτικές
βιοπολιτικής εξόντωσης των Ανθρώπων με Αναπηρία συστήνουμε ανεπιφύλακτα
τη μεταανάγνωση του άρθρου του Αντώνη Σκορδίλη «Το Ολοκαύτωμα των Ατόμων με Αναπηρία στα χρόνια του Ναζισμού». «Με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, τον Ιανουάριο του 1933, η «φυλετική υγιεινή» βρέθηκε στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος.
Μάλιστα, πολλές από τις ιδέες που αναπτύσσει ο Hitler στο περιώνυμο βιβλίο του Mein Kampf έχουν τις καταβολές τους στους θεωρητικούς της ευγονικής. Κατά τον Hitler, πρώτιστο καθήκον... του κράτους είναι η εξασφάλιση της «φυλετικής» καθαρότητας του λαού. Για το σκοπό αυτό, το Ναζιστικό Κόμμα (NSDAP) επεξεργάστηκε και ψήφισε, αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας, μια σειρά από νόμους, και συγκεκριμένα: (α) το νόμο «περί αποφυγής απογόνων με κληρονομικές ασθένειες», το 1933· (β) το νόμο «περί επικίνδυνων καθ’ έξιν εγκληματιών», το 1934· (γ) το νόμο περί «ομογενοποίησης του συστήματος υγείας», το 1934· (δ) το νόμο «περί προστασίας του γερμανικού αίματος και της γερμανικής τιμής»· και (ε) το νόμο «περί προστασίας της κληρονομικής υγείας (Erbgesundheit) του γερμανικού λαού», που είναι γνωστός ως νόμος «περί υγιούς γάμου» (Ehegesundheitsgesetz), το 1935. Τόσο ο νόμος του 1933 όσο και αυτός του 1934 απέβλεπαν στην «εξυγίανση» (Sanierung) του γερμανικού λαού μέσω της στείρωσης ατόμων που ήταν «εκ γενετής ηλίθιοι, σχιζοφρενείς, επιληπτικοί, τυφλοί ή κωφοί λόγω κληρονομικότητας, σωματικά παραμορφωμένοι, αλκοολικοί, καθ’ έξιν εγκληματίες κ.λπ.» Αργότερα στη «μαύρη λίστα» θα συμπεριληφθούν οι «τεμπέληδες», οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», οι «ομοφυλόφιλοι», καθώς και τα «φυσικά ή ηθικά εκφυλισμένα» άτομα. Με βάση το νόμο αυτό, ξεκίνησαν οι πρώτες διώξεις εναντίον των Τσιγγάνων, οι οποίοι θεωρούνταν, όπως και οι Εβραίοι, φυλετικά «κατώτεροι». Αρμόδια για την εκδίκαση των υποθέσεων ήταν τα λεγόμενα «Δικαστήρια Εκδίκασης Υποθέσεων Κληρονομικής Υγείας» (Erbgesundheitsgerichte). Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των στειρώσεων από τα μέσα του 1934, όταν άρχισαν να εφαρμόζονται οι δυο αυτοί νόμοι, μέχρι και τη λήξη του πολέμου, το 1945, ανέρχεται σε 300.000 έως 400.000. Εκατό και πλέον χιλιάδες ψυχασθενείς εξοντώθηκαν στα πλαίσια του «Προγράμματος Ευθανασίας», ανάμεσά τους πολλές χιλιάδες παιδιά. Από το 1939 και μετά, και λόγω των απωλειών σε έμψυχο υλικό στα πεδία των μαχών, οι στειρώσεις περιορίστηκαν αισθητά και αφορούσαν πλέον αποκλειστικά και μόνον περιπτώσεις ατόμων ιδιαίτερα υψηλής «αναπαραγωγικής επικινδυνότητας» (Fortpflanzungsgefahr). Από τις στειρώσεις που έγιναν, για παράδειγμα, το 1934 το 52,9% αφορούσε άτομα «μειωμένης νοημοσύνης» (Schwachsinnige) και το 24,4% «σχιζοφρενείς».
Εκτός από τις παραπάνω κοινωνικές ομάδες, η πρακτική της στείρωσης εφαρμόστηκε επίσης στους λεγόμενους «μπάσταρδους της Ρηνανίας» (Rheinlandsbastarde). Πρόκειται για τα παιδιά που γεννήθηκαν από Γερμανίδες και μαύρους στρατιώτες, οι οποίοι υπηρετούσαν στο γαλλικό στρατό κατοχής (σημειωτέον ότι η Ρηνανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τελούσε υπό γαλλική κατοχή). Τα παιδιά αυτά ήταν και τα πρώτα θύματα της «φυλετικής υγιεινής» στη ναζιστική Γερμανία.»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζήση Παπαδημητρίου “Ο Ευρωπαϊκός Ρατσισμός”, σελ. 169-171.
πηγη
