Ή ΠΩΣ ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ …ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ!!!
του ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΕΛΗ,
ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΠΑΤΡΑΣ
Θεωρείται περίπου ως δεδομένη, στην
σύγχρονη «ανεπτυγμένη» οικονομικά
κοινωνία, η προσπάθεια αχαλίνωτης
κερδοσκοπίας εκ μέρους μιας οποιαδήποτε
επιχείρησης, πόσο μάλλον όταν αυτή καλείται
να διαχειριστεί σχεδόν μονοπωλιακά κάποια
αγαθά που χαρακτηρίζονται ως «δημόσια».
Το Κίνημα γνωρίζει πολύ καλά από αυτά,
είτε λέγεται ηλεκτρική ενέργεια, είτε
ελεύθερη μετακίνηση, είτε υγεία κλπ.
Τι γίνεται όμως όταν στην θέση
μίας ιδιωτικής κεφαλαιοκρατικής επιχείρησης
βρίσκεται μία τοπική εταιρεία με
σαφή δημόσιο σκοπό; Όπως θα δούμε, μερικές
φορές αυτές οι «τοπικές» επιχειρήσεις
μπορούν να βάλουν τα γυαλιά και στον πιο
στυγνό καπιταληστή .
Ας πάρουμε για παράδειγμα μία
προαστιακή περιοχή της Πάτρας, γνωστή
κάποτε ως χωριό και κοινότητα, μετέπειτα
αναπτυσσόμενη (με τον γνωστό νοικοκυρεμένο
τρόπο της ελληνικής «ανάπτυξης», δηλαδή
πολεοδομική αναρχία, υποδομική τσαπατσουλιά
και πάει λέγοντας…) κατέληξε να συνενωθεί
με μερικές γειτονικές, αποτελώντας έναν
«καποδιστριακό» δήμο. Οι βασικές υποδομές,
τόσο της παλαιάς κοινότητας, όσο και του
μετέπειτα καποδιστριακού δήμου, δεν ήταν
και οι καλύτερες· χαρακτηριστικό παράδειγμα
η ύδρευση της περιοχής, βασιζόμενη σε
μερικές γεωτρήσεις τυχαίες και χωρίς
μελέτη.
Από αυτές έβγαινε νερό αμφίβολης
ποιότητας, σποραδικά «εξεταζόμενο» ως
προς την καθαρότητά του, φυσικά χωρίς
ποτέ κανείς να ενημερώνει τους χρήστες
του για τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Αυτό το νερό διανεμόταν στα σπίτια μέσω
ενός δικτύου παλαιάς τεχνολογίας και
μεγάλης ηλικίας, φθαρμένου, με συνέπεια
τόσο τις μεγάλες απώλειες, όσο και την
σημαντική αλλοίωση του νερού.
Ούτε λόγος
για αντικατάσταση του δικτύου βεβαίως,
αφού τόσο η κοινότητα όσο και ο δήμος
είχαν...
σημαντικότερες «προτεραιότητες»: τα κάθε είδους φεστιβάλ και τις υπερκοστολογήσεις των δαπανών τους για να μοιράζεται το χρήμα κατά πως έπρεπε…
σημαντικότερες «προτεραιότητες»: τα κάθε είδους φεστιβάλ και τις υπερκοστολογήσεις των δαπανών τους για να μοιράζεται το χρήμα κατά πως έπρεπε…
Όπως διαπίστωναν όσοι έπαιρναν
αυτό το νερό, για να το χρησιμοποιήσει
κανείς έπρεπε να τοποθετήσει απαραιτήτως
φίλτρα στην παροχή του, τα οποία απαιτούσαν
τακτική συντήρηση. Και βεβαίως
όταν μιλάμε για χρήση, εννοούμε την καθημερινή
χρήση του σπιτιού μόνον, αφού για να γίνει
πόσιμο απαιτούνταν άλλου τύπου φίλτρα,
μεγαλύτερου κόστους! Για όλα αυτά είχαν
γίνει ιδιωτικές μετρήσεις σε αξιόπιστα
εργαστήρια, τις οποίες βεβαίως κανείς
δεν λάμβανε υπόψη, αφού όλοι είχαν αποδεχθεί
την μοίρα τους: οι πολίτες ότι δεν μπορούν
να περιμένουν τίποτε περισσότερο και
οι άρχοντες ότι δεν τρέχει τίποτα, αφού
κανείς δεν διαμαρτύρεται, πέραν ολίγων
«γραφικών» τύπων…
Για όλα αυτά βεβαίως θα περίμενε
κανείς η χρέωση να ήταν μικρή (ή
ίσως και μηδενική, με βάση την ποιότητα…),
και κάπως έτσι είχαν τα πράγματα.
Συγκεκριμένα, ένα σπίτι με κήπο
και 7-9 ενοίκους πλήρωνε περίπου €50-60 το
εξάμηνο, ενώ η ύδρευση ήταν απλώς μία
υπηρεσία του δήμου.
Ήλθε όμως ο καιρός και ο καποδιστριακός
δήμος ενώθηκε μαζί με τους υπόλοιπους
και όλοι μαζί με τον δήμο της Πάτρας. Μία
συνέπεια αυτής της ένωσης ήταν και ότι
η ύδρευση των γύρω περιοχών πέρασε στην
περίφημη ΔΕΥΑΠ, την δημοτική επιχείρηση
ύδρευσης και αποχέτευσης της Πάτρας!
Αυτό είχε σαν συνέπεια οι περιοχές αυτές
να ενταχθούν στα τιμολόγια της επιχείρησης
αυτής, πράγμα που σήμαινε τον τετραπλασιασμό
της χρέωσης του νερού! Ναι σωστά καταλάβατε,
ένα σπίτι που πλήρωνε π.χ. €50 για ένα εξάμηνο,
βρέθηκε να πληρώνει €120 και περισσότερα
το τρίμηνο!!!
Θα μπορούσε να πει κανείς όμως
πως, με την υπαγωγή στην νέα μεγάλη
επιχείρηση, άλλαξε προς το καλύτερο βεβαίως
και το παρεχόμενο αγαθό. Αμ δε! Το νερό
που παίρνουν οι πολίτες των παλαιών κοινοτήτων,
είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχαν
και πριν, αφού οι όποιες υποδομές της
ΔΕΥΑΠ δεν φτάνουν καλά-καλά για να δώσουν
νερό της προκοπής στον παλαιό δήμο της
Πάτρας! Μάλιστα δε, σε επίμονη επικοινωνία
μας με τους «υπεύθυνους» της ΔΕΥΑΠ (οι
υπάλληλοι της οποίας θεωρούνται από τους
καλύτερα αμοιβόμενους στον δημόσιο χώρο
της πόλης και είναι φυσικά διορισμένοι
με ρουσφέτια από τους πολιτικούς της
περιοχής…), μας απάντησαν ότι δεν προβλέπεται
στο προβλεπτό μέλλον να γίνει εκσυγχρονισμός
του δικτύου των παλαιών κοινοτήτων και
σύνδεση με τις ούτως ή άλλως ανεπαρκείς
εγκαταστάσεις της ΔΕΥΑΠ. Έτσι λοιπόν
οι πολίτες των πρώην κοινοτήτων θα εξακολουθούν
να παίρνουν νερό τριτοκοσμικής ποιότητας,
από την «μεγάλη ΔΕΥΑΠ», πλην όμως θα χρεώνονται
σαν Παριζιάνοι, ή τουλάχιστον σαν Αθηναίοι!
Και επειδή στους Αθηναίους και τους Θεσσαλονικείς
(οι οποίοι δεν έχουν την «τύχη» να διαθέτουν
δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης, πλην
όμως θα υποστούν και αυτοί εάν δεν αντιδράσουν
τα καλά της «ιδιωτικοποίησης» του νερού)
δεν είναι γνωστά μερικά πράγμα, τα οποία
υφίστανται οι «τυχεροί» επαρχιώτες, μάθετε
και το εξής παράλογο:
Στους λογαριασμούς των ΔΕΥΑ ανά
την Ελλάδα, με βάση έναν απαράδεκτο
νόμο του 1980 (τον 1069), δόθηκε η «ευχέρεια»
σε αυτές τις επιχειρήσεις, να χρεώνουν
ένα «Ειδικό Τέλος Ν.1069/1980», το οποίο
ανέρχεται (ούτε λίγο ούτε πολύ) σε ποσοστό
80% επί της αξίας του νερού! Το ειδικό αυτό
τέλος θεσπίστηκε από το ελληνικό κράτος
σαν «μποναμάς» προς τις νεοϊδρυθείσες
τότε δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης,
με σκοπό την μελλοντική εκτέλεση έργων
για την ανάπτυξή τους. Είναι προφανές
ότι αυτό το τέλος δεν αφορά στις μεγάλες
επιχειρήσεις ύδρευσης, όπως ΕΥΔΑΠ των
Αθηνών και ΕΥΑΘ της Θεσσαλονίκης. Οι εν
λόγω εταιρείες μάλλον βρίσκουν από αλλού
τα κονδύλια για την ανάπτυξή τους, ενώ
οι υπόλοιπες δημοτικές επιχειρήσεις
ύδρευσης της Ελλάδας, πρέπει να χρηματοδοτούνται
προκαταβολικά από τους δημότες τους,
για την τυχόν εκτέλεση έργων ύδρευσης
και αποχέτευσης1.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι όλοι οι
πολίτες της Πάτρας (τουλάχιστον,
γιατί αυτό ισχύει και σε άλλες
πόλεις της χώρας), μετατρέπονται ακούσια
σε μετόχους-επενδυτές των εταιρειών αυτών.
Αυτό για να μην πιστεύουν αφελώς μερικοί,
ότι μόνον ο Μπόμπολας εισπράττει διόδια
για έργα που ΘΑ γίνουν… Εδώ δημοτικές
επιχειρήσεις, δηλαδή επιχειρήσεις της
γειτονιάς μας, κάνουν το ίδιο για 30 χρόνια
τουλάχιστον, χωρίς κανένας «ευαίσθητος»
και «φιλολαϊκός» δήμαρχος ή τοπικός παράγοντας
να αντιδράσει και να καταργήσει στην
πράξη αυτήν την απαράδεκτη και ληστρική
επιβάρυνση των πολιτών. Σκεφτείτε ότι
έχουμε ένα χαράτσι 80% της αξίας του νερού,
που σημαίνει ότι εάν υπολογίσει κανείς
και τον ΦΠΑ επάνω στο νερό (άκουσον άκουσον,
ΦΠΑ επάνω στο νεράκι που ο Θεός ρίχνει
ελεύθερα επάνω μας…), τότε έχουμε διπλασιασμό
του κόστους για κάθε νοικοκυριό και για
κάθε φουκαριάρη επαγγελματία…
Ας μην θεωρούμε λοιπόν ότι «κοράκια»
υπάρχουν μόνον σε πολυεθνικές και
μεγαλοβιομηχάνους. Ο διάβολος κρύβεται
στις λεπτομέρειες και μερικές φορές παραμονεύει
στην διπλανή μας πόρτα. Οι πολίτες της
Πάτρας όμως αντέδρασαν και με παρεμβάσεις
σε υπερκείμενες αρχές (Συνήγορο του Πολίτη
κλπ) κατάφεραν να απαγκιστρώσουν τους
κατοίκους των παλαιών κοινοτήτων της
Πάτρας, από το εξοντωτικό τιμολόγιο της
ΔΕΥΑΠ. Όταν μάλιστα ήλθε η σύσταση των
αρχών αυτών, οι μέχρι τότε «υπερόπτες»
προϊστάμενοι της επιχείρησης (δίκην των
υπευθύνων των διοδίων) που αρνούνταν
κάθε συζήτηση, λες και ήταν ιδιοκτησία
τους η επιχείρηση, έγιναν ευγενικοί και
άρχισαν να κλαίγονται για τις περικοπές
στις απολαβές τους και να μας λένε ότι
και αυτοί έχουν προβλήματα, όπως όλος
ο λαός.
Αμ δε! Όποιος θέλει να είναι
με τον λαό, κύριοι της ΔΕΥΑΠ και
της κάθε ΔΕΥΑ, πρέπει να σκέφτεται
τα προβλήματα του λαού και όχι
να το παίζει εξουσία, εκεί που νομίζει
ότι έχει την δύναμη. Κανέναν οίκτο
δεν έχουμε απέναντί σας, όσο ανέχεστε
το άγριο χαράτσωμα των πολιτών,
με τα ληστρικά τιμολόγιά σας και τα
κροκοδείλια δάκρυά σας δεν θα πιάνουν
τόπο. Όσο για τον λαό έχει ήδη βρει την
λύση:
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ
ΔΕΥΑ.
ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ
ΦΥΣΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΤΕ ΤΟ
ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΔΩΡΕΑΝ, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ
ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΗ!
Άνω Οβρυά
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΔΡΑΚΟΥΛΕΛΗΣ,
ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΠΑΤΡΑΣ
1 'Αρθρον 11 του Ν.1069/1980: Ειδικόν τέλος δια την μελέτην, κατασκευήν και επέκτασιν έργων υδρεύσεως και αποχετεύσεως
1. Επιβάλλεται υπέρ
των κατά τας διατάξεις του
παρόντος νόμου συσταθησομένων επιχειρήσεων,
προς τον σκοπόν μελέτης, κατασκευής
ή επεκτάσεως έργων υδρεύσεως και αποχετεύσεως
και δια μίαν δεκαετίαν από τής 1ης
Ιανουαρίου του επομένου της συστάσεώς
των έτους πρόσθετον ειδικόν τέλος υπολογιζόμενον
εις ποσοστόν 80% επί της αξίας
του καταναλισκομένου ύδατος, το αυτό
τέλος επιβάλλεται και εν περιπτώσει επεκτάσεως
της Επιχειρήσεως. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Κατά
το άρθρο 43 παρ. 3 του Ν. 2065/1992 (Α 113): «Παρατείνεται
για μια δεκαετία από την κατά περίπτωση
λήξη του ο χρόνος επιβολής του προσθέτου
ειδικού τέλους, που προβλέπεται από την
παράγραφο 1 του άρθρου 11 του ν. 1069/1980 (ΦΕΚ
191 Α')». ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Κατά
το άρθρο 26 παρ. 3 του Ν. 3013/2002 (Α 102): «Παρατείνεται
για μία δεκαετία από την, κατά περίπτωση
λήξη του ο χρόνος επιβολής του πρόσθετου
ειδικού τέλους 80% υπέρ των Δ.Ε.Υ.Α. , που
προβλέπεται από την παράγραφο 1 του άρθρου
11 του ν. 1069/80 (ΦΕΚ 191 Α’».
2. Το κατά την προηγουμένην
παράγραφον τέλος βεβαιούται και εισπράττεται
υπό της επιχειρήσεως κατά τα ορισθησόμενα
υπό του κανονισμού λειτουργίας και διαχειρίσεως
αυτής.
