Έχει βγάλει πλαγκτόν ο Θερμαϊκός αυτές τις μέρες. Μία πράσινη φλοκάτη έχει απλωθεί κατά μήκος της προκυμαίας και επιπλέει σιωπηλά δίπλα σε όσους βολτάρουν και απολαμβάνουν το πρώιμο καλοκαιράκι. Έτσι όπως κινείται αργά, ακολουθώντας τον παφλασμό της θάλασσας, μοιάζει με εξωγήινο πλάσμα.
Λες και...
ήρθε από το υπερπέραν για να παρατηρήσει την πόλη και τους ανθρώπους της.
Έχουν πληθύνει τελευταία οι ψαράδες στην προκυμαία. Τους παρατηρώ με ενδιαφέρον. Μου αρέσει η μακαριότητα που κρύβει μέσα του το ψάρεμα. Όχι τ'αγκίστρια και τα καλάμια! Αλλά η εικόνα του ανθρώπου που κάθεται σε μία όχθη και περιμένει.
Όταν ήμουν πολύ μικρός, τριών ή τεσσάρων ετών, ο παππούς μου με είχε πάρει μαζί του στο ψάρεμα. Με κάθισε δίπλα του στο μώλο, έριξε το καλάμι του και θυμάμαι ότι έβγαλε μέσα από τη θάλασσα ένα μεγάλο ψάρι που σπαρταρούσε. Μου το έδειξε περιχαρής κι εγώ έμπηξα τα κλάματα. Δεν ήξευρε ο κακομοίρης τι να με κάμει και πως να με συνεφέρει.
Ένα ζευγάρι προχωρά σφιχταγκαλιασμένο. Δεν ξεύρω αν η Θεσσαλονίκη είναι για κάποιον περίεργο λόγο πιο "ερωτική" από άλλες πόλεις. Ξεύρω όμως ότι η ερωτική διάθεση αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο για τη μιζέρια και το σουξουμούξου που μας κατατρέχει. Αγάπα, μην γκρινιάζεις.
Τα όμορφα τ'αρώματα, στα μικρά τα μπουκαλάκια. Έτσι δεν λένε; Έτσι είναι. Αν το καλοφιλοσοφήσεις, η ζωή δεν σου χαρίζει πολλές μεγάλες χαρές. Δηλαδής πόσες φορές κερδίζεις το τζόκερ; Πόσο πιθανό να σου κάμει πρόταση γάμου η Κλόντια Σίφερ ή ο Τζορτζ Κλούνι; Πόσο συχνά να βγάλει καινούργιο δίσκο ο Σώτης Βολάνης; Γι'αυτό και θα πρέπει να αρκεστεί κανείς στις μικρές χαρές. Και να τις επιδιώξει. Μία βραδιά για φαγητό με καλή παρέα. Μία εκδρομή το σουκού. Ένα γρήγορο μπάνιο στη θάλασσα μετά τη δουλειά. Ένας κόκος ρύζι που γράφει απάνου του, τ'όνομά σου.
Λίγα μέτρα από το Λευκό Πύργο, ξεκινάει η Αργώ. Ουχί για την Κολχίδα, μήτε για να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας! Τουρίστικ ατράξιον είναι, στο πολύ αρχαιοπρεπές. Μπαίνει μέσα ο αλλοδαπός (ή ο αλέγκρος ημεδαπός), ρουφάει το φραπέ του και αρμενίζει το σκάφος για κάνα μισάωρο δίπλα στην προκυμαία ίσαμε το Κίτσεν Μπαρ. Αρχικά, όταν το πρωτοβλέπεις, λες "έλεος"! Ύστερα που το σκέφτεσαι πιο ψύχραιμα, ως και μπαίνεις να κάμεις το τουρ. Όλοι έχουμε το δικαίωμα στο χαρούμενο κιτς. Βίκινγκ στο Όσλο, αργοναύτης στη Θεσσαλονίκη.
Το δειλινό έρχεται και βάφει με καστανά χρώματα τις αποβάθρες, τα ντεκ, τους ανθρώπους, το Μέγαρο Μουσικής. Εσύ και η παρέα σου, να συζητάτε για λογής λογής θέματα. Για την κρίση, τα επαγγελματικά, την απόφαση του εξάδελφου Παναγιωτάκη να μετεγκατασταθεί στα εξωτερικά, τα συναισθηματικά αδιέξοδα, την εμμονή της Τασούλας με το Θανάση, τις νέες εμφανίσεις της Στανίση με το Μαζωνάκη στην Πύλη Αξιού. Είδες η διαφήμιση των Τζάμπο; Η νονά, η νονά!
Είναι θαυμάσιο πράγμα η συντροφιά. Είναι απόλαυση να μπορείς να μοιραστείς. Όχι το δειλινό, αλλά τη ζωή σου. Μ'ανθρώπους που εκτιμάς και που νοιάζεσαι.
Κι άλλο τόσο θαυμάσιο είναι να μπορείς να είσαι και μόνος σου. Να απολαμβάνεις την εσωτερικότητά σου. Να είσαι αυτάρκης. Να μην εξαρτιέσαι από τους άλλους, να μην μένεις χατηρικά σε ανόητες σχέσεις.
Και να σιωπάς. Να μπορείς να απολαμβάνεις και τις παύσεις. Ακόμα κι αν ξοπίσω σου βρίσκεται μία ολόκερη πόλη γιομάτη θορύβους και ντιστράξιονς και φωνές και τσιρίδες. Εσύ να κοιτάζεις τη θάλασσα και να ηρεμείς την ψυχούλα σου. Ναός σου, ο κόσμος και όριά σου, οι ορίζοντες.
Ο ήλιος αποχαιρετάει το Θερμαϊκό. Οι άνθρωποι χάνουν τα χρώματά τους και γίνονται φιγούρες.
Μία γυναίκα στέκεται ακίνητη στην άκρη της προβλήτας. Η μαύρη μορφή της σκίζει την εικόνα. Είναι σχεδόν τρομαχτική.
Το πράσινο πλαγκτόν την πλησιάζει από παντού. Το εξωγήινο πλάσμα λύνει μαζί της, τις τελευταίες του απορίες. Τι αναζητούν όλοι ετούτοι που στρέφουν τα νώτα τους στην πόλη και τα θέλγητρά της; Γιατί αποστρέφονται τα φώτα, τις καφετέριες, τις πολυκατοικίες κι αφήνουν το βλέμμα τους να περιπλανάται στη θάλασσα; Τον εαυτό τους αναζητούν. Τη λευτεριά τους από τα όποια τους δεσμά της καθημερινότητας. Είναι ο Θερμαϊκός, παρηγοριά.
ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ
