Αν είσαι Αμερικάνος που σέβεται τον εαυτό του, η 4η Ιουλίου σημαίνει δύο πράματα για εσένα: μπάρμπεκιου και φάιργουορκς. Α και ευκαιρία να δακρύσεις εμφορούμενος από γνήσια φιλοπατρία για την ευλογημένη ετούτη χώρα που γέννησε τον Ρόναλντ Ρέηγκαν, τον Ντόναλντ Ντακ και τον Ρόναλντ ΜακΝτόναλντ (που συνδυάζει τους δύο προηγούμενους σε μπιγκ μακ μενού). Ακολουθεί σίζοναλ ποστ, εθνοπατριωτικού χαρακτήρα, με σημαίες, ναυτάκια, τυμπανοκρουσίες και το... μάγο Χουντίνι.
Ένα από τα καλύτερα μέρη για να εορτάσεις το φορθ οφ Τζουλάι είναι το Μπόστον Μασατσούτσετς. Πρώτον, διότι εδώ ουσιαστικά ξεκίνησε ο επαναστατικός οίστρος των Αμερικανών κατά των Άγγλων. Δεύτερον, διότι οι βραδινοί εορτασμοί με τα πυροτεχνήματα είναι ονομαστοί και πλήθος κόσμου συρρέει για να παρακολουθήσει. Τρίτον, διότι το Μπόστον Μασατσούτσετς είναι από τις πιο όμορφες πόλεις των ΗΠΑ και αποτελεί ιδανικό σκηνικό για τα φεστίβιτις. Και τέταρτον, διότι εδώ μπορείς να βρεις φανταστικό τσιζκέικ. Όλο το χρόνο, όχι μόνο στο φορθ οφ Τζουλάι. Αλλά μιας και ήρθαμε τώρα, εγώ μια φορά θα το ταράξω.
Στους δρόμους και στις πλατείες, θα ιδείς να κυκλοφορούν διάφοροι τύποι με παραδοσιακές στολές αποίκων και να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί με τους καταχαρούμενους Αμερικάνους που πετάνε τη σκούφια τους για κάτι τέτοια.
Τώρα θα ρωτήξεις, γιατί βρε πτηνό δεν θέλανε οι Αμερικάνοι τους Άγγλους και βάλθηκαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους; Μην τους τσάντισε το μπρίτις άξεντ; Μην τους έγιναν τα νεύρα κρόσσια με την εμμονή στον Σέξπιρ; Μην προέβλεψαν την επερχόμενη εμφάνιση των Spice Girls; Όχι αγαπημένε αναγνώστα: το θέμα ήταν καθαρά οικονομικό. Βλέπεις η Αγγλία είχε επιβάλει διάφορους φόρους στην Αμερική (όπως και σε όλες τις αποικίες της) και ήρθε ο άποικος στο μη-παρέκει του (ωσάν τον Έλληνα φορολογούμενο, καλή ώρα). Γυναίκα, το δίκαννο!
Το 1770, εδώ στη Βοστόνη και συγκεκριμένα μπροστά από ετούτο το μπίλντιγκ (που το λέμε Old State House και το έχουμε ως σύμβολο της πόλης και το φωτογραφίζουμε), έγινε μεγάλο κακό. Όχι συναυλία της Ντόλι Πάρτον, μη-χειρότερα. Πιαστήκανε ντε στα χέρια κάτι Αμερικάνοι έποικοι με μέλη της βρετανικής φρουράς, έπεσε μπουνίδι και στο τέλος οι άγγλοι ανοίξανε πυρ. Πέντε έποικοι σκοτώθηκαν και το συμβάν θεωρείται κεφαλαιώδους σημασίας στην αμερικανική ιστορία (τύπου το μαθαίνουμε από το νηπιαγωγείο), διότι πυροδότησε μία σειρά αντιδράσεων που οδήγησαν στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας το 1776.
Όταν πέφτει ο ήλιος απάνου του, το Old State House με το κόκκινο τουβλάκι του, αστράφτει ανάμεσα στους τριγύρω ουρανοξύστες και υπενθυμίζει ένα αιματοβαμένο παρελθόν που διαμόρφωσε έκτοτε την αμερικανική ταυτότητα.
Αλλά δεν σε έφερα ως εδώ για μαθήματα αμερικανικής ιστορίας (πτηνό κάμει λογοπαίγνιο με την ταινία). Να σουλατσάρουμε ήρθαμε και να απολαύσουμε την πόλη στα γιορτινά της.
Ειδικά για την περίσταση, έχουν καταφθάσει τα στρατά και περιπατούν με τις καλοσιδερωμένες και αστραφτερές στολές τους, μοιράζοντας χαμόγελα! Κορίτσια, ο στόλος!
Και επειδής είμαστε ως γνωστόν πολύ προοδευτικοί εδώ στο Αμέρικα, θα ιδείς και γυναίκες ναυτάκια. Και μαύρες γυναίκες ναυτάκια. Και λέσμπιαν μαύρες γυναίκες ναυτάκια. Που αν είσαι άνθρωπας δημοκρατικός και προγκρέσιβ στο ζώδιο, έτοιμος είσαι να αποστείλεις συγχαρητήρια επιστολή στο Κογκρέσο για την εμπέδωση της ισότητας στη χώρα και το σεβασμό στις λογής λογής διαφορετικότητες. Μην το κάμεις: η Αμερική δεν είναι αυτό που φαίνεται στις δημόσιες πολίτικαλ κορεκτ αφηγήσεις της. Ο ρατσισμός και ο συντηρητισμός υφέρπουν κι ας μην γίνονται εύκολα αντιληπτοί στις ξέξασπρες στολές των ναυτών. Θα σε πάω άλλη φορά βόλτα σε πιο "σκοτεινές" πολιτείες να ιδείς τι εστί βερίκοκο.
Που πάμε; Α ναι! Θα σου δείξω το καλύτερο σημείο για να ιδείς τους βραδινούς εορτασμούς του φορθ οφ Τζουλάι. Περνάμε το κέντρο, περνάμε κάτι κανάλια, λιμανάκια, καρτποστάλ σπιτάκια και....
...ιδού! Ακριβώς εδώ! Δίπλα στο Τσαρλς Ρίβερ! Τον ποταμό που διασχίζει την πόλη και χύνεται στον Ατλαντικό.
Σε ετούτες τις ξύλινες αποβάθρες, που τώρα μοιάζουν ειδυλλιακές, το βράδυ δεν θα βρίσκεις σανίδα να ακουμπήσεις τον τέτοιο σου. Διότι καθώς περνάει η ώρα, θα πλακώσουν τα αμέρικαν φάμιλις από τα γύρω χωριά και τις κωμοπόλεις του Μασατσούτσετς, με τις πτυσσόμενες καρέκλες τους, τα μπαγκάζια τους, τα στρωματάκια τους, τα πικνικ μπάσκετς τους, τις κοκακόλες τους και τις σαντουιτσάρες τους και θα αραδιαστούν στις όχθες του ποταμού να απολαύσουν το θέαμα!
Ετούτη η γέφυρα πάνω από το ποτάμι ενώνει το κέντρο της Βοστόνης με το Κέιμπριτζ. Την απέναντι όχθη δηλαδή όπου βρίσκονται τα ονομαστά Πανεπιστήμια: το ΜΙΤ και το Χάρβαρντ. Περνάς τη γέφυρα και αναβαθμίζεται το σιβί σου!
Αλλά επειδής το πτηνό έχει και μία ευαισθησία στη λεπτομέρεια, οφείλω να σου επισημάνω ότι ετούτη η γέφυρα είναι ιστορική. Διότι από εδώθε έπεσε το 1908 ο Χουντίνι αλυσοδεμένος μέσα σε ένα κουτί-φέρετρο και κατάφερε -με τη γνωστή του βιρτουοζιτέ- να λυθεί και να βγει σώος στην επιφάνεια! Κάτι τέτοια στην Αμερική είναι αξιοθέατα, τους κοτσάρουν ταμπέλες και πηγαίνουν άνθρωποι σαν εμένα και τα φωτογραφίζουν.
Το ποτάμι πάντως είναι πράγματι υπέροχο. Μου αρέσει να κάθομαι στο γρασίδι, κάτω από το λαμπερό καλοκαιρινό ήλιο και να κοιτάζω τα κτήρια απέναντι.
Να πιάνω το κουβεντολόι με τις εξαδέλφες μου -που είναι μεγάλες κουτσομπόλες κι ας κάμουνε τις πάπιες!
Και να χαζεύω τις γόνδολες να περνούν. Μη μου παθαίνεις ταραχή: στην Αμερική είμαστε, και γόνδολες διαθέτουμε, και κανό, και ιστιοφόρα, και μπρίκια, και σκούνες άμα-λάχει! Ιτς ε φρι κάντρι, δεν θα μας πεις εσύ τι πλεούμενο θα πάρουμε.
Ας επιστρέψουμε στο κέντρο. Οι εορτασμοί έχουν ξεκινήσει και μπάντες παιανίζουν διάφορα εμβατήρια τριγύρω από την Quincy Market.
Η οποία είναι μία κάπως vintage αγορά τροφίμων, με διάφορα καλούδια για να φάει η Αμερικάνα να φχαριστηθεί. Μπριζόλες, χάμπουργκερς, χοτ ντοκ, πατάτα τηγανητή. Και μόνο που κοιτάς, παχαίνεις.
Για εσένα που είσαι φανατικά της ελληνικής κουζίνας αλλά δυστυχώς η μανούλα βρίσκεται μισό πλανήτη μακριά και δεν δύναται να σου στείλει το τάπερ, υπάρχει ευτυχώς ο Στήβ.
Με μπακλαβάδες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Ως και κανταΐφι μπορείς να αγοράσεις, για πολύ αλτέρνατιβ εορτασμό της ημέρας.
Οι οροφές όλων των δημόσιων κτηρίων είναι βεβαίως στολισμένες με τη
γνωστή γιρλάντα. Την οποία φέρουν και πολλές προσόψεις κατοικιών.
Γενικά, οφείλω να σου πω ότι στην Αμερική παίζει πολύ σημαία. Όχι μόνο
για το Φόρθ οφ Τζουλάι. Γενικά. Την αναρτούμε, να τη βλέπουμε και να τη
χαιρόμαστε.
Στο πλαίσιο του ενθουσιώδους πατριωτισμού, οι Αμερικάνοι κάμουν διάφορα
πράματα που στην Ελλάδα θα τα έβρισκες αστεία ή ακροδεξιών αποχρώσεων.
Για παράδειγμα, όταν παίζει ο εθνικός ύμνος, στέκονται όλοι όρθιοι με το
χέρι στην καρδιά και τραγουδούν. Όταν βλέπουν εν ενεργεία ναύτη,
στρατιώτη, παλαίμαχο ή τραυματία πολέμου, λιγώνονται!
Σου μιλώ για παράκρουση. "Our Heroes" και "Our Heroes", όλη την ώρα! Σιγά κυρά μου, στολή φοράει, δεν είναι και ο Ζούπερμαν.
Είδα κυρίες να σταματάνε στο δρόμο ναυτάκια και να τους ρωτάνε με θαυμασμό που ξεχείλιζε από τα μάτια τους, για τις εμπειρίες τους από το στρατό. Και έχετε πάει στο Ιράκ; Και πόσο θα μείνετε εδώ στο Μπόστον Μασατσούτσετς; Πόσοι είσαστε καλέ απάνου στ'αεροπλανοφόρο; Σε ποιο λιμάνι θα πιάσει στη συνέχεια το καράβι σας; Έτοιμη η κιουρία να κρυφτεί στη σωστική λέμβο, να σκάσει μύτη μεσοπέλαγα και να τραγουδήσει με νάζι το "τράβα μπρος, κι όσα έρθουν κι όσα πάνε, τράβα μπρος και του κεφαλιού σου κάνε".
Διάφορες ζαβές, παρακαλούνε τα ναυτάκια να ποζάρουν για αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί τους. Εδώ, οι τρεις αδελφές Νταίζη, Ντόλυ και Ντία σε τρυφερό ενστανανέ με το στόλο. Βάζεις στη φωτογραφία τον Τάσο Χαλκιά και τη Μπέσση Μάλφα και έχεις επεισόδιο από την αλήστου μνήμης σειρά "Θα σε δω στο πλοίο".
Και επειδής με ξεύρεις τι κακοπροαίρετος είμαι, οφείλω να παρατηρήσω ότι πολλοί από τους ναύτες έχουν σωματότυπο που ενδείκνυται μόνο για βίρτσουαλ ναυμαχία σε κάνα πλέιστέισον. Με πίτσα και στον καναπέ.
Έπιασα την πολυλογία και ξεχάστηκα. Ο κόσμος άρχισε να συρρέει προς τον ποταμό. Σε λίγο πέφτει ο ήλιος και θα αρχίσουν οι συναυλίες.
Κάτσε να σου πάρω ένα μπαλόνι να κρατάς, να γελάμε μαζί σου.
Και φχαριστημένος να'σαι αναγνώστα, που δεν σου πήρα ακτίνες να στις φορέσω στο κεφάλι να κυκλοφορείς ωσάν το Άγαλμα της Ελευθερίας, σαν τις κυρίες.
Η νύχτα έπεσε, ο κόσμος πολύς, το πάρτι έχει ξεκινήσει. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πόσο πολύ φχαριστιούνται οι Αμερικάνοι κάτι που ίσως σε εμάς να φαινόταν ανάξιο προσοχής ή σημασίας. Από τα μεγάφωνα ακούγονται διάφορα εθνοπατριωτικά (ύμνοι, εμβατήρια και τέτοια) αναμεμιγμένα με ποπ μουσική και τριτοτέταρτους αρτίστες που παρευλαύνουν από τη σκηνή (η Μπιγιονσέ δεν ευκαιρούσε).
Η οποία σκηνή είναι όντως εντυπωσιακή. Με τη γιγάντια σημαία της, με τις μπάντες της, με τα χορευτικά της και τις γιγαντο-οθόνες της. Σα να παρακολουθείς συναυλία της Μαντάνα.
Πλησιάζει εννιά και ο κόσμος πια αδημονεί. Έχουν ντερλικώσει τα χοτ ντογκ τους, έχουν ρουφήξει τις κοκακόλες τους, έχουν ανεμίσει με χαρά τις σημαιούλες τους και περιμένουν το μεγάλο υπερθέαμα. Και ένα και δύο και τρία....
...Μπουμ! Χάπι Φόρθ οφ Τζουλάι.
(και με τις υγείες σας)
