Σημειώνω
απλώς κάποιες πρώτες σκέψεις σχετικά
με το πολιτικό νόημα όσων συνέβησαν
αυτή την εβδομάδα στον Μπάμπη και σε
μένα, και φυσικά και στη Σαμπρίνα, καθώς
και για τους τρόπους με τους οποίους
αυτά προσλήφθηκαν.
Πρώτα πρώτα, η σύλληψη
και η παραπομπή μας σε δίκη για μια ακόμη
φορά απέδειξαν, όχι απλώς έδειξαν, πως
στην Ελλάδα των Μνημονίων έχουν καταργηθεί
οι... στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες.
Ζούμε σ’ ένα καθεστώς ανελευθερίας και
απαρτχάιντ σε βάρος όλων όσοι είναι ή
απλώς μοιάζουν να είναι πρόσφυγες.
Δεν είναι απλώς ο νόμος,
αλλά και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν
αστυνομία και δικαιοσύνη. Τα αρμόδια
όργανα, δηλαδή οι αστυνομικοί του
αεροδρομίου Θεσσαλονίκης και η εισαγγελέας
δίωξης, άσκησαν δίωξη κακουργηματικού
χαρακτήρα για μια πράξη απλής κοινωνικής
συναναστροφής. Δίωξη η οποία κατέπεσε
βέβαια όταν εκδηλώθηκαν πρώτα ένα κύμα
συμπαράστασης από κόσμο όλων των
αποχρώσεων της αριστεράς, έπειτα πολιτική
στήριξη και τελικά ενδελεχέστερη
δικαστική διερεύνηση. Θα έπεφτε όμως
χωρίς κινητοποίηση; Σίγουρα δεν έχει
καταπέσει σε πολλές άλλες περιπτώσεις
αθώων.
Πρακτικό αποτέλεσμα
του νομοθετικού πλαισίου είναι η ανάπτυξη
του ρατσισμού. Ο ρατσισμός δεν γεννιέται
στο κεφάλι των ανθρώπων επειδή αυτοί
αναλογίζονται κάποιες αφηρημένες ιδέες
και αποφασίζουν πως είναι κατώτερος
όποιος έχει σκούρο δέρμα ή ονομάζει το
θεό Αλλάχ. Συνήθως εγγράφεται στο νου
τους από την καθημερινότητα, παρουσιάζεται
σαν λογική συνεπαγωγή κοινωνικά οικείων
και φυσιολογικών πρακτικών ή αντιλήψεων.
Όπως δείχνει η Σίλβια Φεντερίτσι στο
εκπληκτικό Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα,
ήταν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα
εκείνο το οποίο, καθώς φτιαχνόταν πριν
από πεντακόσια χρόνια, έστησε ‘από τα
πάνω’, με μέσα όπως η δουλεία και το
κυνήγι των μαγισσών, τις ιδιαίτερα
κακοήθεις μορφές ρατσισμού και πατριαρχίας
που κυριαρχούν σήμερα. Ο νόμος σού
απαγορεύει να πλησιάσεις οποιονδήποτε
θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι χωρίς
χαρτιά. Εσύ συμμορφώνεσαι, για να
επιβιώσεις, επειδή ξέρεις πως αντίθετα
από πολλούς άλλους ο συγκεκριμένος
νόμος εφαρμόζεται. Έπειτα το
εξορθολογικεύεις. Αρχίζεις να θεωρείς
αυτή την έλλειψη ελευθερίας σαν κάτι
το φυσιολογικό ή αναπόφευκτο, τήν
αποδέχεσαι και τήν εγκολπώνεσαι. Το
νόμιμο καταλήγει να είναι και ηθικό.
Σχολιάζοντας ένα άρθρο που μας υποστήριξε,
κάποιος βαθειά νυχτωμένος γράφει ότι
«υπάρχει συγκεκριμένο νομοθετικό
πλαίσιο για τους αλλοδαπούς στην χώρα
μας και είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι
οφείλει να σέβεται τον νόμο οποιαδήποτε
ιδιότητα και αν φέρει σαν πολίτης!». Με
άλλα λόγια, αφού ο νόμος επιβάλλει τον
ρατσισμό οφείλουμε κι εμείς να φερόμαστε
σαν ρατσιστές, ώσπου να γίνουμε ρατσιστές
και μέσα μας. Η αριστερά διαφωνεί φυσικά
με αυτή την ιδέα, αλλά τι έχουμε να τής
αντιτάξουμε; Πώς τήν ακυρώνουμε στην
πράξη; Περιμένοντας τις εκλογές;
Αυτό το σχόλιο ήταν
στην πραγματικότητα ένα από τα
μετριοπαθέστερα της αντίπαλης παράταξης.
Οι ιστοσελίδες πολιτικής πορνογραφίας
που ανθούν σε όλα τα μπαλκόνια της δεξιάς
πολυκατοικίας είδαν στη δίωξή μας τη
δίκαιη, αλλά τραγικά ανεπαρκή, τιμωρία
κάποιων κρατικά επιχορηγούμενων
διανοούμενων της ‘αμερικανοκομμουνιστικής
ΑνταρCia’, οι οποίοι αξιοποιούν την
ανήλικη προσφυγική σάρκα για ακατανόμαστα
σεξουαλικά όργια. Οι δημοσκοπήσεις
δείχνουν ότι αξιόλογο ποσοστό του
πληθυσμού, ιδίως του ανδρικού, σκέφτεται
κατ’ αυτό τον τρόπο. Είναι οι ίδιοι που
αποτελούν τη δεξαμενή του φασισμού,
πολύ μεγαλύτερη από το ελάχιστο κομμάτι
που συνδέεται οργανωτικά με τη Χρυσή
Αυγή. Οι ναζί πρώτα πρώτα σ’ αυτούς
απευθύνονται. Εμείς πώς θα τούς εμποδίσουμε
να προσχωρήσουν στο φασιστικό κίνημα
στο οποίο προσβλέπουν, και με το οποίο
τραπεζίτες κι εφοπλιστές ελπίζουν να
μας τσακίσουν;
Ο κόσμος αυτός ζει σε
άλλο διανοητικό σύμπαν από το δικό μας.
Ούτε θέλει ούτε μπορεί ν’ αναλύσει με
ορθολογικό τρόπο την πραγματικότητα,
δεν διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια και
ούτε καν ενδιαφέρεται ν’ ακούσει γι’
αυτά. Αποφεύγοντας έννοιες όπως κοινωνική
τάξη και δικαιοσύνη, ισότητα κι ελευθερία,
ερμηνεύει όλες τις εμπειρίες της
τελευταίας τριετίας με βάση ρατσιστικά
και σεξιστικά στερεότυπα ή συνομωσιολογικά
ιδεολογήματα. Αντιλαμβάνεται τη ζωή με
όρους κοινωνικού δαρβινισμού, κι έχει
κάνει θεμελιώδη του επιλογή τον
κανιβαλισμό· φέρεται λοιπόν με
δουλοπρέπεια στους ισχυρότερους και
προπέτεια στους αδύναμους. Αγνοεί κάθε
ταξική ανάλυση και απορρίπτει την
ανθρωπιστική κληρονομιά του Διαφωτισμού
σαν ακατανόητη και πάντως ασύμβατη με
τα ατομικά του συμφέροντα. Πανικόβλητος
από την κοινωνική του υποβάθμιση αρνείται
κάν να σκεφτεί την ιστορία της Σαμπρίνας,
ιστορία ράτσας και φύλου, πολέμου,
εκμετάλλευσης, προσφυγιάς και υποδούλωσης,
ενώ στην αλληλεγγύη που τής δείξαμε
βλέπει σεξουαλική θήρευση.
Αν δινόταν σ’ όλους
αυτούς τους ελληναράδες η ευκαιρία να
βιάσουν ατιμώρητα μια δεκαεξάχρονη,
δεν θα τήν έχαναν. Όποιος αμφιβάλλει
γι’ αυτή την πικρή αλήθεια ας κοιτάξει
τα σχόλια που κοσμούν τις ιστοσελίδες
τους, και τις ελάχιστες αντιδράσεις που
προκαλούν. Είναι ο νέος τύπος δούλου
που φτιάχνει ο καπιταλιστικός πολιτισμός,
η καπιταλιστική γαιοκουλτούρα όπως τήν
ονόμασε ο Ιμμάνουελ Βαλλερστάιν. Τόν
βλέπουμε ολόγυρά μας. Ένας δούλος
μοχθηρός, ιδιοτελής, ανόητος και
εθελόδουλος. Η ψυχή του αγαλλίασε όταν
ο Κασιδιάρης επιτέθηκε στις βουλευτίνες,
και αποθρασύνθηκε όταν είδε την αριστερά
να μην δίνει απάντηση. Πλάστηκε από το
κράτος και τα κανάλια, τρέφεται με σκατά,
και χάρη στη Χρυσή Αυγή αισθάνεται πλέον
νομιμοποιημένος να εκφράσει όλο το
μίσος και το σκοτάδι που κρατούσε ως
τώρα μέσα του αλλά ήδη μπορεί να
κρυσταλώσει σε πολιτική θέση. Ευτυχώς
παραμένει πολύ μειοψηφικός. Αλλά είναι
επικίνδυνος, ιδίως αν τόν έχει βοηθό το
ίδιο το κράτος.
Οι αισιόδοξοι θα πούνε
πως ακόμη και αυτός ο δούλος θα αντιληφθεί
τα ταξικά του συμφέροντα και θα εξεγερθεί
μια μέρα. Εγώ είμαι αντίθετα με κείνους
που πιστεύουν πως η κυβέρνηση ξέρει
καλά τι κάνει όταν τρομοκρατεί συστηματικά
τον πληθυσμό, και πως ειδικά απέναντι
σ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων ο φόβος
είναι το καλύτερο επιχείρημα. Δεν
πρόκειται ποτέ να έρθουνε μαζί μας, αλλά
πρέπει επειγόντως να πειστούν πως δεν
θα είναι γι’ αυτούς περίπατος η Πορεία
προς τη Ρώμη. Η αριστερά πρέπει να τούς
δείξει πως είναι ισχυρή, πώς ξέρει να
υπερασπίζεται τους αδύναμους όσο και
τον εαυτό της. Όπου τό βλέπουν αυτό
λουφάζουν, όπου δεν τό βλέπουν ξεχύνονται
εναντίον μας. Όσο μάς βλέπουν ν’ αφήνουμε
τους πρόσφυγες στη μοίρα τους, ξεθαρρεύουν
και γίνονται ακόμη πιο επιθετικοί. Θα
αλλάξουμε τους απαράδεκτους σημερινούς
όρους της δημόσιας συζήτησης περί
μεταναστών μόνον όταν οργανωθούμε και
κινητοποιηθούμε μαζικά, δείξουμε
αλληλεγγύη στην καθημερινότητα, και
αποδείξουμε πως κανένα χτύπημα εναντίον
τους δεν θα μένει αναπάντητο. Ο φασισμός
αντιμετωπίζεται με αντίσταση, όχι με
‘λάικ’ στο φέησμπουκ.
Πηγή: η
Λέσχη
