Δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές στη φύση. Το λέει η Κβαντική. Το λέει και η
Θεωρία του Χάους. Ίσως γι'αυτό, την αγαπώ αυτήν την πόλη. Για τις ...
καμπύλες της.
Στις κεντρικές της πλατείες. Στην Αριστοτέλους με τις καμάρες. Στο Ολύμπιον.
Στις προσόψεις των κτηρίων της Λεωφόρου Νίκης. Στα στρογγυλεμένα μπαλκόνια που αγναντεύουνε το Θερμαϊκό.
Στις εκκλησιές του κέντρου. Που στέκουν καμαρωτές ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, με τη γνώριμη κλίση.
Και στις αψίδες της Αγίας Σοφίας.
Και στο Ναό των Τριών Ιεραρχών, στη Βούλγαρη.
Ε ναι. Στον Λευκό τον Πύργο. Που καμπυλώνει τις επάλξεις του. Και στα ατάκτως αραδιασμένα παραθύρια του.
Φυσικά και στη Ροτόντα -το υπέροχο μαυσωλείο του Γαλέριου.
Στέκομαι στη μέση της στρογγυλής της αγκαλιάς, υψώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τη θολωτή οροφή να στιφογυρνάει από πάνου μου.
Τις καμπύλες ετούτης της πόλης, τις αναζητώ παντού. Στα περίτεχνα
μωσαϊκά της. Που κρύβονται στις σκάλες των παλιών πολυκατοικιών του
κέντρου.
Αλλά και στα μπαλκόνια των νεόχτιστων οικοδομών στις παραπέρα γειτονιές. Στην Τούμπα.
Και στην Καλαμαριά.
Στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφω πάντα σε μία πατρίδα. Κάθε φορά που την αφήνω
ξωπίσω μου, ξεύρω ότι θα την ξαναβρώ μπροστά μου. Κι αν κάτσω και
σχηματίσω στο χαρτί την ιδική μου πορεία, από το χθες μου στ' αύριο, θα
το ιδείς κι εσύ ξεκάθαρα για ποιο πράμα σου μιλάω: όχι ευθεία, αλλά
καμπύλη. Έτσι είναι η ζωή μου.
Άλλωστε στη φύση, δεν υπάρχουνε ευθείες.
