Το 2011 η "Δωδώνη" είχε κύκλο εργασιών που ανήλθε σε 96,7 εκατομμύρια
ευρώ ενώ τα καθαρά κέρδη διαμορφώθηκαν στα 3,6 εκατομμύρια ευρώ,
φιγουράροντας επιπρόσθετα ως η κορυφαία ...ελληνική εξαγωγική εταιρεία στον
τομέα των τυροκομικών προϊόντων.
Η μεγάλη ληστεία της Αγροτικής τράπεζας, αν θυμηθούμε, έγινε πέρσι τέτοιες μέρες, όταν η δημόσιου συμφέροντος τράπεζα πέρασε, κυριολεκτικά μέσα σε ένα σαββατοκύριακο κι αντί πινακίου φακής, στον ιδιωτικό (sic) τομέα, χωρίς να ανοίξει ούτε ρουθούνι. Μερικές χλιαρές συγκεντρώσεις, εκείνη την εποχή, έξω από τα υποκαταστήματα της Αγροτικής και μετά όλοι ευχαριστημένοι από τον επαναστατικό τους εαυτό, πήγαν για τα καλοκαιρινά τους μπάνια και το θέμα -όπως και τόσα άλλα σπουδαία- πέρασε στη συλλογική λήθη.
Άρχισε όπως ήταν φυσικό, ο διαμοιρασμός των ιματίων τη γριάς Αγροτικής. Τα δημοσιεύματα του περασμένου Οκτωβρίου σημείωναν: στο κοινοπρακτικό σχήμα του ομίλου επενδύσεων SI Capital Partners πέρασε τελικά η γαλακτοβιομηχανία "Δωδώνη" αντί του ποσού των 21 εκατομμυρίων ευρώ. Οι συνεταιριστές, οι οποίοι μέσω επενδυτικού σχήματος συμμετείχαν κι αυτοί στον διαγωνισμό για την απόκτηση της εταιρείας, αποκλείστηκαν. Η απόφαση για την επιλογή ελήφθη έπειτα από τις εισηγήσεις των συμβούλων της υπό εκκαθάριση Αγροτικής Τράπεζας.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά την εκποίηση αντί ευτελούς αντιτίμου, ούτε έξι φορές τα κέρδη της, αν συνυπολογιστούν μαζί με τη κερδοφορία, τα περιουσιακά στοιχεία και η δεσπόζουσα θέση στην τοπική αγορά, οι κτηνοτρόφοι διαμαρτύρονται γιατί είναι απλήρωτοι, με αποτέλεσμα να χρειαστεί και τούτη τη φορά η (δ)ένδεια των δακρυγόνων.
Δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς, διαβάζοντας τη θλιβερή είδηση, έστω και εκ των υστέρων, ποια ήταν τα κριτήρια των συμβούλων ή του εκκαθαριστή για να περάσει μια κερδοφόρος εταιρεία στα χέρια ενός επενδυτή που δεν έχει την ευχέρεια ή τη διάθεση να πληρώνει τα υπεσχημένα σε 7.000 οικογένειες, για το γάλα που παραδίδουν, σχεδόν στο ένα τρίτο της τιμής από αυτήν που εμείς το πληρώνουμε στο ταμείο του μεγαλομπακάλη. Μεγάλη η απόσταση από το χωράφι, στο ράφι.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από ετούτη την κυβέρνηση των Ολετήρων που μας κυβερνά με μπούσουλα το τίποτα.
Αλλά σκέφτεσαι ότι κάπου θα υπάρχει καταχωνιασμένος και κάποιος νόμος που να ρυθμίζει τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες των εκκαθαριστών και των συμβούλων που εκκαθαρίζουν, συμβουλεύουν και υπογράφουν ότι ένας απρόσωπος επενδυτής είναι περισσότερο φερέγγυος στο τιμόνι μιας εταιρείας, απ' ό,τι είναι οι άνθρωποι που έχουν συνδέσει το συλλογικό τους μέλλον με τη βιωσιμότητα αυτής της εκμετάλλευσης.
Έτσι σκεπτόμενος, ελπίζεις ότι θα βρεθεί κανένας εισαγγελέας, να τον ξεθάψει και να τον εφαρμόσει αυτόν τον νόμο, που θα υπάρχει· δεν μπορεί να μην υπάρχει!
Αλλά τι να σου προλάβουν κι αυτοί οι εισαγγελείς.
Εμείς οι υπόλοιποι, θα ασχοληθούμε πάλι απόψε με το καταραμένο φίδι ή στην καλύτερη περίπτωση, με τα νέα ευρήματα των δημο(σ)κόπων...
Η μεγάλη ληστεία της Αγροτικής τράπεζας, αν θυμηθούμε, έγινε πέρσι τέτοιες μέρες, όταν η δημόσιου συμφέροντος τράπεζα πέρασε, κυριολεκτικά μέσα σε ένα σαββατοκύριακο κι αντί πινακίου φακής, στον ιδιωτικό (sic) τομέα, χωρίς να ανοίξει ούτε ρουθούνι. Μερικές χλιαρές συγκεντρώσεις, εκείνη την εποχή, έξω από τα υποκαταστήματα της Αγροτικής και μετά όλοι ευχαριστημένοι από τον επαναστατικό τους εαυτό, πήγαν για τα καλοκαιρινά τους μπάνια και το θέμα -όπως και τόσα άλλα σπουδαία- πέρασε στη συλλογική λήθη.
Άρχισε όπως ήταν φυσικό, ο διαμοιρασμός των ιματίων τη γριάς Αγροτικής. Τα δημοσιεύματα του περασμένου Οκτωβρίου σημείωναν: στο κοινοπρακτικό σχήμα του ομίλου επενδύσεων SI Capital Partners πέρασε τελικά η γαλακτοβιομηχανία "Δωδώνη" αντί του ποσού των 21 εκατομμυρίων ευρώ. Οι συνεταιριστές, οι οποίοι μέσω επενδυτικού σχήματος συμμετείχαν κι αυτοί στον διαγωνισμό για την απόκτηση της εταιρείας, αποκλείστηκαν. Η απόφαση για την επιλογή ελήφθη έπειτα από τις εισηγήσεις των συμβούλων της υπό εκκαθάριση Αγροτικής Τράπεζας.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά την εκποίηση αντί ευτελούς αντιτίμου, ούτε έξι φορές τα κέρδη της, αν συνυπολογιστούν μαζί με τη κερδοφορία, τα περιουσιακά στοιχεία και η δεσπόζουσα θέση στην τοπική αγορά, οι κτηνοτρόφοι διαμαρτύρονται γιατί είναι απλήρωτοι, με αποτέλεσμα να χρειαστεί και τούτη τη φορά η (δ)ένδεια των δακρυγόνων.
Δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς, διαβάζοντας τη θλιβερή είδηση, έστω και εκ των υστέρων, ποια ήταν τα κριτήρια των συμβούλων ή του εκκαθαριστή για να περάσει μια κερδοφόρος εταιρεία στα χέρια ενός επενδυτή που δεν έχει την ευχέρεια ή τη διάθεση να πληρώνει τα υπεσχημένα σε 7.000 οικογένειες, για το γάλα που παραδίδουν, σχεδόν στο ένα τρίτο της τιμής από αυτήν που εμείς το πληρώνουμε στο ταμείο του μεγαλομπακάλη. Μεγάλη η απόσταση από το χωράφι, στο ράφι.
Και η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από ετούτη την κυβέρνηση των Ολετήρων που μας κυβερνά με μπούσουλα το τίποτα.
Αλλά σκέφτεσαι ότι κάπου θα υπάρχει καταχωνιασμένος και κάποιος νόμος που να ρυθμίζει τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες των εκκαθαριστών και των συμβούλων που εκκαθαρίζουν, συμβουλεύουν και υπογράφουν ότι ένας απρόσωπος επενδυτής είναι περισσότερο φερέγγυος στο τιμόνι μιας εταιρείας, απ' ό,τι είναι οι άνθρωποι που έχουν συνδέσει το συλλογικό τους μέλλον με τη βιωσιμότητα αυτής της εκμετάλλευσης.
Έτσι σκεπτόμενος, ελπίζεις ότι θα βρεθεί κανένας εισαγγελέας, να τον ξεθάψει και να τον εφαρμόσει αυτόν τον νόμο, που θα υπάρχει· δεν μπορεί να μην υπάρχει!
Αλλά τι να σου προλάβουν κι αυτοί οι εισαγγελείς.
Εμείς οι υπόλοιποι, θα ασχοληθούμε πάλι απόψε με το καταραμένο φίδι ή στην καλύτερη περίπτωση, με τα νέα ευρήματα των δημο(σ)κόπων...
Alexandros Raskolnick
