Αδύνατη
αποδείχθηκε η ήττα του προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι και των
Αδελφών Μουσουλμάνων στις κάλπες. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις
επικρατούσαν πανηγυρικά τόσο επί των νοσταλγών του Χόσνι Μουμπάρακ όσο
και επί των αστικών δυνάμεων της χώρας.
Βαθύτατο αίσθημα αδικίας πνίγει και την αιγυπτιακή Αριστερά για την πολιτική «αχαριστία» του αιγυπτιακού λαού,
καθώς ενώ πρωταγωνίστησαν οι αριστεροί στην εξέγερση που ανέτρεψε το...
απολυταρχικό καθεστώς Μουμπάρακ, οι ψηφοφόροι δεν την τίμησαν με την
προτίμησή τους.
Ανίκανα αποδείχθηκαν σε πρώτη φάση και τα δυναμικά στηρίγματα του προηγούμενου καθεστώτος στον στρατό και στη δικαιοσύνη
να αναχαιτίσουν την ορμητική δημοκρατική επέλαση των Αδελφών
Μουσουλμάνων μέσα στο πλαίσιο της έστω και κατ' επίφαση δημοκρατικής
νομιμότητας. Με προκλητικό τρόπο δημιουργούσαν συνεχώς εμπόδια
απαράδεκτα για ευνομούμενη χώρα οι δικαστές της Αιγύπτου, αλλά ο Μόρσι
και οι δικοί του κατόρθωναν να τα υπερβαίνουν λόγω της στήριξής τους στη
λαϊκή πλειοψηφία.
Είδαν κι απόειδαν, λοιπόν, όλοι αυτοί και με οργανωτή και επικεφαλής τον αιγυπτιακό στρατό, η ηγεσία του οποίου είναι πλήρως διαβρωμένη πολιτικά και οργανωτικά από εκατοντάδες πράκτορες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, προχώρησαν τελικά στη λύση της ανατροπής του νόμιμου προέδρου και της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας με στρατιωτικό πραξικόπημα. Επικεφαλής των πραξικοπηματιών εμφανίστηκε τυπικά ο υπουργός Αμυνας και αρχηγός Στρατού, στρατηγός Αμπντούλ Φατάχ αλ-Σισί.
Ακριβώς όπως και κατά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου 1967, επικεφαλής της χούντας διορίστηκε ένας ανώτατος δικαστικός.
Στην Ελλάδα ήταν τότε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος
Κόλλιας, στην Αίγυπτο χθες ήταν ο πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου
Αντλί Μανσούρ, ο οποίος ηγήθηκε των αλλεπάλληλων πραξικοπηματικών
προσπαθειών να χρησιμοποιηθούν απαράδεκτες δικαστικές αποφάσεις για να
ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.
Μαζί με τον
αρχιπραξικοπηματία στρατηγό εμφανίστηκε αμέσως, ευθύς εξαρχής ο
πασίγνωστος ανά την υφήλιο πυρηνικός ελεγκτής Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι,
τον οποίον οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν με κάθε μέσον να
τον επιβάλουν ως πρόεδρο της Αιγύπτου, αλλά οι ψηφοφόροι τον...
«έφτυσαν» στις κάλπες ακριβώς επειδή γνώριζαν τους στενούς δεσμούς του
με την Ουάσιγκτον. Μαζί με τον επικεφαλής του πραξικοπήματος
εμφανίστηκε στην κρατική τηλεόραση και ο προκαθήμενος της κοπτικής
εκκλησίας, πράγμα που προοιωνίζεται νέο γύρο θρησκευτικών σφαγών, αν
οι μουσουλμάνοι κατορθώσουν να επανακάμψουν στην εξουσία. Πέρα, όμως,
από τα αιγυπτιακά ανδρείκελα που θα συμπεριλάβει στη χούντα ο στρατός,
οι πραγματικοί θριαμβευτές μέσω αυτού του πραξικοπήματος είναι οι
Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ξαναπαίρνουν στα χέρια τους τον
πλήρη έλεγχο της Αιγύπτου.
Αυτόν τον έλεγχο τον
είχαν χάσει σε μεγάλο βαθμό η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ όταν η εξουσία
πέρασε μέσα από τις εκλογές στον Μόρσι και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους,
αν και διατηρούσαν σχεδόν άθικτη την επιρροή τους στον στρατό και στη
δικαιοσύνη της Αιγύπτου. Το κύρος της Αιγύπτου στον αραβικό κόσμο είναι
εξαιρετικά μεγάλο, πέρα από το γεγονός ότι είναι η κατά πολύ μεγαλύτερη
αραβική χώρα με περίπου 85 εκατομμύρια κατοίκους. Η επιτυχία επομένως
των Αμερικανών και των Ισραηλινών είναι τεράστια.
Η χούντα που θα
εγκαταστήσουν στο Κάιρο και η εν συνεχεία πολιτική κυβέρνηση των
πρακτόρων των αμερικανοϊσραηλινών συμφερόντων που θα την αντικαταστήσει
μέσα από νόθες εκλογές σαν κι αυτές που ετοίμαζε ο δικτάτορας
Παπαδόπουλος το 1973, σηματοδοτεί έναν σημαντικότατο σταθμό για την
αλλαγή της κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Οι εξελίξεις αυτές συνιστούν
ισχυρότατο πλήγμα και για την παλαιστινιακή αντίσταση, ενισχύοντας
αποφασιστικά τις παλαιστινιακές πολιτικές δυνάμεις που πρεσβεύουν την
υποταγή στο Ισραήλ. Με το Ιράκ υπόδουλο και διαλυμένο, τη Συρία έτοιμη
να πέσει στα νύχια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, την Αίγυπτο και πάλι στα
χέρια της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ και τις αμερικανόφιλες δυνάμεις να
έχουν επικρατήσει στις προεδρικές εκλογές του Ιράν, το μέλλον του
αραβικού κόσμου διαγράφεται ζοφερό. Παράλληλα, ο κόσμος ολόκληρος
απειλείται με το πέρασμα όλου του ενεργειακού πλούτου της Μέσης Ανατολής
υπό τον έλεγχο των Αμερικανών, όπως πριν από μισό και πλέον αιώνα, κατά
τη δεκαετία του 1950...
Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013
