Τα όπλα πνευματικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης και η λογική της ανάθεσης

ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ  ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ

ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ;

Αναρωτιέται κανείς, άραγε, γιατί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, ενώ βιώνουν έξι χρόνια τώρα, τις οδυνηρές συνέπειες, αυτής της πρωτόφαντης οικονομικής κρίσης, δεν αντιστέκονται μαζικά, σε όλο αυτό το μαύρο σκηνικό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους;

Από Σεπτέμβρη σε Σεπτέμβρη, αναβάλλεται η εξέγερση του πολύπαθου λαού μας και αυτός περί άλλα τυρβάζει.

Φουντώνει με τα ίδια του τα λόγια, εξεγείρεται μπροστά στο χαζοκούτι, στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον, άντε και στην πολυκατοικία του.

 Βγάζει επιφανειακά συμπεράσματα, πείθεται εύκολα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ  (Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης)  και υπόσχεται ότι θα πάρει την εκδίκησή του, στις επόμενες εκλογές, θα τους μαυρίσει όλους, γιατί και πάλι τον κορόιδεψαν οι επιτήδειοι. 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»  ΤΩΝ ΟΛΙΓΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο μέσος πολίτης έχει την ψευδαίσθηση, ότι ζει σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, επειδή υπάρχει στην πλατεία Συντάγματος, ένα κτήριο επιβλητικό- το κτήριο της Βουλής, που εκεί μέσα, οι εκλεγμένοι «εκπρόσωποι» τα τελευταία χρόνια, έχουν πάψει να νομοθετούν, ως όφειλαν και απλά ψηφίζουν κατεπείγουσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καθώς και αδιάβαστα μνημόνια.

Το σύστημα λοιπόν αυτής της «Δημοκρατίας των ολίγων» προσφέρει στους υπηκόους του, ως δώρο, το θεσμό των εκλογών. Από τα χαράματα, στήνονται οι κάλπες σε ολόκληρη τη χώρα, οι πολίτες εκτελούν  το «ιερό» τους καθήκον, για να μην αισθάνονται  ιδιώτες, οι δε πολιτικοί κάνουν ό,τι μπορούν, για να αποσπάσουν την πολύτιμη ψήφο τους, ασκώντας ψυχολογικό (και όχι μόνο)  καταναγκασμό στη συνείδησή τους.

Σε όλη αυτή την επικερδή επιχείρηση, σημαντικότατο ρόλο παίζουν οι άνθρωποι των μέσων μαζικής πλύσης εγκεφάλου, των αγαπημένων τέκνων του πολιτικού συστήματος, που με συγκινητική αυταπάρνηση, προπαγανδίζουν, νυχθημερόν και ακούραστα, τους εντολείς τους, τους υποψήφιους πολιτικούς, που όταν εκλεγούν, με τη σειρά τους θα ανταποδώσουν τη...
«φιλοφρόνηση» και την εξυπηρέτηση.

Εξάλλου όλα στη ζωή είναι «δούναι και λαβείν». Έτσι συνηθίζουν να λένε. Κατά βάθος βέβαια, όλοι γνωρίζουμε, ότι η ψήφος της «σιωπηλής πλειοψηφίας» που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, δεν αντιπροσωπεύει τίποτε άλλο, παρά μόνο την ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, το γνωστό σε όλους μας «ρουσφέτι». Τη δοσοληψία δύο κατεργαραίων, εκ των οποίων, ο ένας, ο ισχυρός, κοινός εκβιαστής,  έχει τις τεράστιες πλάτες του συστήματος των πολυεθνικών ομίλων, των τραπεζών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, ο δε άλλος, ο αδύναμος, ο εκβιαζόμενος έχει μόνο την ψήφο του, για να βρει στο παιδί του καμιά θέση εργασίας, να το βολέψει.

Διόλου συγκρίσιμα, επομένως τα μεγέθη. 

ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ

Έξι χρόνια βρίσκεται η χώρα στο φαύλο κύκλο λιτότητας, ύφεσης, ανεργίας και τώρα ο λαός  αντιλαμβάνεται αιφνιδιαστικά, ότι τα ψέματα τέλειωσαν. Ότι έκλεισε με κρότο εκκωφαντικό η φάκα, στην οποία τον είχαν παγιδεύσει, οι «δικοί του άνθρωποι».

Αυτοί οι γνωστοί «τύποι με τις γραβάτες» που κάθε τέσσερα χρόνια τους έριχνε «δαγκωτή» την ψήφο του, καθώς και οι άλλοι οι πιο «σοβαροί» κι αυτοί με «γραβάτες» που βρίσκονταν ένα βήμα πριν από τους προηγούμενους, οι γνωστοί τραπεζίτες- δανειστές, που πίεζαν φορτικά τον πολίτη, δανείζοντάς τον αφειδώς, προκειμένου να ζει «σαν άνθρωπος» .

Όλοι αυτοί οι πανούργοι «εκπρόσωποι» μας, οι σπουδαγμένοι ψεύτες, μπόρεσαν να εξαπατήσουν έναν ολόκληρο λαό.  

Έναν λαό που δεν διέθετε ούτε λιγότερο μυαλό από δαύτους, ούτε λιγότερα τυπικά προσόντα.

Απλά, δεν είχε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και άφηνε τους διάφορους απατεώνες να τον χειραγωγούν. 

Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Η γνωστή θεωρία, ότι ο άνθρωπος για να αντιδράσει έμπρακτα στην αρπαγή της ζωής του, πρέπει να εξαθλιωθεί οικονομικά, έχει πλέον καταρρεύσει παταγωδώς. Εξάλλου αυτό φαίνεται καθαρά και στην πρόσφατη, αλλά και στην παλαιότερη ιστορία.

Επί παραδείγματι, στην Αϊτή της απόλυτης φτώχειας, θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια, να έχει πραγματοποιηθεί η ανατροπή του συστήματος, καθώς επίσης και σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όπου οι άνθρωποι εκεί, λιμοκτονούν και πεθαίνουν αβοήθητοι από αρρώστιες, που δύνανται να ιαθούν.

 Ένας λαός, για να είναι σε θέση να αλλάξει τη ζωή του και να την πάρει στα χέρια του, θα πρέπει να προετοιμαστεί αρκετά, και πρακτικά και θεωρητικά. Ο ατομισμός και η ιδιοτέλεια δεν έχουν θέση, δεν μας αρκούν μόνο τα όνειρά μας, για το μέλλον της ανθρωπότητας. Χρειάζεται πολιτική στόχευση, οργανωμένος συλλογικός αγώνας, επαναστατική θεωρία και πράξη.

 Κάθε επί μέρους διεκδίκηση, εντάσσεται πλέον, στη συνολική ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, που βιώνουμε , στην Ελλάδα και παγκόσμια. 

Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο καπιταλισμός ζώντας τη θανάσιμη αγωνία του τέλους του, προσπαθεί, ασκώντας βία στον άνθρωπο, να του πάρει πίσω ό,τι εκείνος κέρδισε με αγώνες, για τη βελτίωση της ζωής του. Γενικές Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οχτάωρο, κατώτατος μισθός, αποζημίωση στις απολύσεις, επιδόματα και τόσα άλλα.

Έτσι συμπεριφέρεται, πάντα, ένα κοινωνικό σύστημα, όταν διαισθανθεί, ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει το προσκήνιο της ιστορίας. Γίνεται πιο επιθετικό και πιο επικίνδυνο, παρά τα κακά γεράματά του. Η διεφθαρμένη άρχουσα τάξη, αγκιστρωμένη στην εξουσία, εξαντλεί κάθε λεπτό ζωής που της απομένει, επιτιθέμενη με χτυπήματα κάτω από τη μέση, ενάντια στο λαό. Το κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, όταν ανέλαβε τα ηνία από το προηγούμενο σύστημα της φεουδαρχίας, έγινε ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, καθώς και της διαρκούς υπεραξίας, που παρήγαγε η εργατική δύναμη. 

ΤΑ ΟΠΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ  ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ

Ο καπιταλισμός, προκειμένου  να επιβάλλει τις ορέξεις του για αέναα κέρδη, έπρεπε να επιβληθεί και ιδεολογικά πάνω στο μυαλό του εξουσιαζόμενου πολίτη. Το πρώτο και κύριο εργαλείο, που χρησιμοποίησε για αυτό, ήταν η «παιδεία».

Μια παιδεία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εχόντων και των κατεχόντων, που ενστάλαζε στα παιδιά κατευθυνόμενη και στρεβλή «γνώση».  Οι μηχανισμοί του στρατού, της αστυνομίας, της εκκλησίας, των εργασιακών δομών, της εκφυλισμένης συνδικαλιστικής και κομματικής γραφειοκρατίας, των ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την ιδεολογία των εκμεταλλευτών μας.

Καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό, στρέφοντας την μία κατηγορία εργαζόμενων ενάντια στην άλλη (ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια σε δημόσιους, πτυχιούχοι ενάντια σε μη, χειρώνακτες ενάντια σε πνευματικά εργαζόμενους, παλιούς ενάντια σε νέους, εργαζόμενους ενάντια σε άνεργους, ντόπιους ενάντια σε μετανάστες κλπ). 

Επιτυγχάνουν έτσι την διάσπαση και τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους. 

Δημιουργούν, με το διαίρει και βασίλευε, την εντύπωση ότι ο εχθρός βρίσκεται δίπλα μας και όχι από επάνω μας.

Η άρχουσα τάξη στο καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε ένα ιδεολογικό πλέγμα στον πολίτη, ότι δήθεν δεν μπορούσε ο ίδιος να επιλύει τα προβλήματα της ζωής του και ως εκ τούτου θα έπρεπε να αναθέτει τις λύσεις τους στους επαγγελματίες του είδους, ήτοι στο βουλευτή, στον υπουργό και στο δήμαρχο. Σε αυτούς ανέθετε τις πρωτοβουλίες, αυτοί «καθάριζαν» για πάρτη του. 

Η καταστροφική αυτή νοοτροπία της ανάθεσης, της εκπροσώπησης των πολιτών από κάποιους άλλους "ικανότερους", αποτελεί ευθεία προσβολή και υποτίμηση της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. 

ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΑ

Όλοι οι άνθρωποι  είμαστε ίσοι, μεταξύ ίσων. Το ατομικό συμφέρον εντάσσεται μέσα στο συνολικό συμφέρον των συνανθρώπων μας. Δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί αλλιώς. Αγωνιζόμαστε όχι απλά για τον άνθρωπο, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είμαστε εχθρικοί στα τεχνητά τείχη που υψώνουν τα ισχυρά συμφέροντα, ανάμεσα στους λαούς των χωρών. Δεν έχουμε να χωρίσουμε απολύτως τίποτα μεταξύ μας. Πρέπει να ενωθούμε και να οργανωθούμε.  

Είμαστε το 99%  της κοινωνίας, εμείς παράγουμε όλο τον πλούτο και τον νέμονται οι ολίγοι, που παρασιτούν στο σώμα μας. 

Αυτοί θέλουνε να μας ρίξουν πίσω σε εργασιακό και πολιτιστικό μεσαίωνα.

 Εμείς ονειρευόμαστε να γυρίσουμε τη σελίδα της ιστορίας που βγάζει σε φωτεινές, χαρούμενες μέρες, όπου ο άνθρωπος, θα ζει σε αρμονία με τη φύση. 

Ελεύθερος. 

Μ. Λεκάκου

Categories: