Πριν από λίγο καιρό είδαμε τους «αδικημένους» δημοτόμπατσους να ρίχνουν τις μάσκες. Απόρησα όταν άκουσα πως οι περισσότεροι από αυτούς θα μετακινηθούν στην αστυνομία.
Τότε
προς τι η διαμαρτυρία; Μάλλον για τα μάτια του κόσμου. Αυτό, όμως, που
είδαμε και μας είχε διαφύγει είναι το γεγονός πως στις διαμαρτυρίες τους
υπήρχαν πολλές ομοιότητες με ένα άλλο… σινάφι.
Στρατιωτική περιβολή, ξυρισμένο κεφάλι, μπράτσα, πολεμικές τέχνες, πορεία με μηχανές και ελληνικές σημαίες. Σας θυμίζει κάτι; Δεν είναι... όλοι ίδιοι, βεβαίως, αλλά είναι πολλοί που έχουν τα… προσόντα. Αυτοί οι «ταλαντούχοι» φυσικά δεν προορίζονται ούτε για γραφεία ούτε για κλητήρες.
Θα ενισχύσουν τα δυναμικά τμήματα, αυτά που τελευταία έχουν παρασηκώσει χέρι στους πολίτες. Οι άλλοι που θα μείνουν απ’ έξω είναι κάτι μισοριξιές και κάτι γκόμενες που είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και τους διόρισαν στη Δημοτική Αστυνομία χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα. Τι να τα κάνεις τα προσόντα όταν έχεις τέτοιον μπάρμπα;
Ένα άλλο πόστο που θα μπορούσαν να καταλάβουν οι υποψήφιοι ρόμποκοπ κατασκευάζεται στις μέρες μας. Πατάσσεται η φοροδιαφυγή από τους ελεγκτές των μέσων μαζικής μεταφοράς. Τέρμα οι τζαμπατζήδες. Με πυγμή, με τσαμπουκά. Από το 1,40 ευρώ του εισιτηρίου εξαρτάται το μέλλον μας, όχι από τις ρεμούλες των απάτριδων.
Στις μέρες μας αυτό το ζήτημα παίρνει σοβαρές διαστάσεις. Είχαμε και τον πρώτο νεκρό από έλεγχο για εισιτήριο στο τρόλεϊ. Η φτώχια και η εξαθλίωση, όμως, θα ενισχύσουν αυτά τα φαινόμενα. Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι είτε πρέπει να πάνε στη δουλειά τους -την οποία κρατούν με νύχια και με δόντια- είτε να γυρίσουν όλη την Αθήνα για να βρουν κάτι να κάνουν για να ζήσουν.
Και το 1,40 πονάει όταν το καταθέτεις καθημερινώς δύο και τρεις φορές χωρίς να έχεις κάποιο εισόδημα. Χοντρικά μιλάμε για περίπου τριάντα ευρώ τον μήνα το λιγότερο.
Ασχέτως αν κάποιοι δεν παίρνουν μεροκάματο παραπάνω από είκοσι πέντε ευρώ.
Ούτε λόγος, βεβαίως, από την κυβέρνηση να φτηνύνει ένα κοινό αγαθό τόσο απαραίτητο. Αντιθέτως. Περιμένει τη συγκυρία να το ακριβύνει. Επίσης, ούτε λόγος για το πολυπόθητο τέλος, αφού η αβεβαιότητα αποτελεί όπλο ανίκητο στην υπηρεσία αυτών που καταδίκασαν στην εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. Να, λοιπόν, ένα πόστο στο οποίο μπορούν να προσφέρουν στην εξουσία οι καρατέκα πρώην δημοτικοί αστυνομικοί.
Όσοι από αυτούς δεν απορροφηθούν στις ομάδες άμεσης καταστολής, Δίας, Δέλτα κ.λπ. Η μάχη για το εισιτήριο θα είναι σκληρή. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο κόσμος που ακόμα προσπαθεί να παλέψει θα «μασήσει» και σ’ αυτήν την περίπτωση. Μην ξεχνάμε πως ήδη υπάρχει ένας νεκρός. Κάποτε τραγουδούσαμε πως είναι λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί ενός αγώνα.
Σήμερα, δυστυχώς, οι περίπου τρεις χιλιάδες αυτόχειρες δεν αποτέλεσαν λευτεριάς λίπασμα. Διότι χάθηκαν δίχως να δώσουν αγώνα. Και η περίπτωση του νεκρού νεαρού δεν είχε την απήχηση του θανάτου του επίσης νεαρού Γρηγορόπουλου. Σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν σοβαρές εντάσεις στο θέμα των μέσων μεταφοράς. Η απελπισία οπλίζει χέρια και έχει καταστροφικά συνήθως αποτελέσματα.
Αν και εκεί η κρατική καταστολή δείξει την ανάλογη συμπεριφορά -το αντίθετο θα ήταν έκπληξη-, δίνοντας εξουσία σε μπράβους και παρακράτος που όλοι γνωρίζουμε πώς τη διαχειρίζονται, πιστεύω πως θα δοθούν μάχες , διότι το φαινόμενο θα είναι καθημερινό, θα αφορά σε όλους και δεν θα είναι προγραμματισμένη διαδήλωση.
Διότι φανταστείτε να έχετε ραντεβού για μια δουλειά, την οποία περιμένετε με τόση αγωνία, και να «τσακίσει» επειδή δεν είχατε το 1,40 και πέσατε πάνω στον ελεγκτή-δικαστή.
Στρατιωτική περιβολή, ξυρισμένο κεφάλι, μπράτσα, πολεμικές τέχνες, πορεία με μηχανές και ελληνικές σημαίες. Σας θυμίζει κάτι; Δεν είναι... όλοι ίδιοι, βεβαίως, αλλά είναι πολλοί που έχουν τα… προσόντα. Αυτοί οι «ταλαντούχοι» φυσικά δεν προορίζονται ούτε για γραφεία ούτε για κλητήρες.
Θα ενισχύσουν τα δυναμικά τμήματα, αυτά που τελευταία έχουν παρασηκώσει χέρι στους πολίτες. Οι άλλοι που θα μείνουν απ’ έξω είναι κάτι μισοριξιές και κάτι γκόμενες που είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και τους διόρισαν στη Δημοτική Αστυνομία χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα. Τι να τα κάνεις τα προσόντα όταν έχεις τέτοιον μπάρμπα;
Ένα άλλο πόστο που θα μπορούσαν να καταλάβουν οι υποψήφιοι ρόμποκοπ κατασκευάζεται στις μέρες μας. Πατάσσεται η φοροδιαφυγή από τους ελεγκτές των μέσων μαζικής μεταφοράς. Τέρμα οι τζαμπατζήδες. Με πυγμή, με τσαμπουκά. Από το 1,40 ευρώ του εισιτηρίου εξαρτάται το μέλλον μας, όχι από τις ρεμούλες των απάτριδων.
Στις μέρες μας αυτό το ζήτημα παίρνει σοβαρές διαστάσεις. Είχαμε και τον πρώτο νεκρό από έλεγχο για εισιτήριο στο τρόλεϊ. Η φτώχια και η εξαθλίωση, όμως, θα ενισχύσουν αυτά τα φαινόμενα. Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι είτε πρέπει να πάνε στη δουλειά τους -την οποία κρατούν με νύχια και με δόντια- είτε να γυρίσουν όλη την Αθήνα για να βρουν κάτι να κάνουν για να ζήσουν.
Και το 1,40 πονάει όταν το καταθέτεις καθημερινώς δύο και τρεις φορές χωρίς να έχεις κάποιο εισόδημα. Χοντρικά μιλάμε για περίπου τριάντα ευρώ τον μήνα το λιγότερο.
Ασχέτως αν κάποιοι δεν παίρνουν μεροκάματο παραπάνω από είκοσι πέντε ευρώ.
Πολύ θα βόλευε την εξουσία μια κατάσταση πλήρους μαζικής κατάθλιψης. Να σταματήσουμε να προσπαθούμε, να πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε και να καθίσουμε σπίτι να περιμένουμε το τέλος.
Ούτε λόγος, βεβαίως, από την κυβέρνηση να φτηνύνει ένα κοινό αγαθό τόσο απαραίτητο. Αντιθέτως. Περιμένει τη συγκυρία να το ακριβύνει. Επίσης, ούτε λόγος για το πολυπόθητο τέλος, αφού η αβεβαιότητα αποτελεί όπλο ανίκητο στην υπηρεσία αυτών που καταδίκασαν στην εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. Να, λοιπόν, ένα πόστο στο οποίο μπορούν να προσφέρουν στην εξουσία οι καρατέκα πρώην δημοτικοί αστυνομικοί.
Όσοι από αυτούς δεν απορροφηθούν στις ομάδες άμεσης καταστολής, Δίας, Δέλτα κ.λπ. Η μάχη για το εισιτήριο θα είναι σκληρή. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτός ο κόσμος που ακόμα προσπαθεί να παλέψει θα «μασήσει» και σ’ αυτήν την περίπτωση. Μην ξεχνάμε πως ήδη υπάρχει ένας νεκρός. Κάποτε τραγουδούσαμε πως είναι λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί ενός αγώνα.
Σήμερα, δυστυχώς, οι περίπου τρεις χιλιάδες αυτόχειρες δεν αποτέλεσαν λευτεριάς λίπασμα. Διότι χάθηκαν δίχως να δώσουν αγώνα. Και η περίπτωση του νεκρού νεαρού δεν είχε την απήχηση του θανάτου του επίσης νεαρού Γρηγορόπουλου. Σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν σοβαρές εντάσεις στο θέμα των μέσων μεταφοράς. Η απελπισία οπλίζει χέρια και έχει καταστροφικά συνήθως αποτελέσματα.
Αν και εκεί η κρατική καταστολή δείξει την ανάλογη συμπεριφορά -το αντίθετο θα ήταν έκπληξη-, δίνοντας εξουσία σε μπράβους και παρακράτος που όλοι γνωρίζουμε πώς τη διαχειρίζονται, πιστεύω πως θα δοθούν μάχες , διότι το φαινόμενο θα είναι καθημερινό, θα αφορά σε όλους και δεν θα είναι προγραμματισμένη διαδήλωση.
Διότι φανταστείτε να έχετε ραντεβού για μια δουλειά, την οποία περιμένετε με τόση αγωνία, και να «τσακίσει» επειδή δεν είχατε το 1,40 και πέσατε πάνω στον ελεγκτή-δικαστή.
Αν δεν αντιδράσουμε και τότε…
