απεργία διαρκείας. Στο μυαλό μου, είναι ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Καταρχάς,γιατί έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία αδίστακτων που είναι διατεθειμένη να πατήσει - κυριολεκτικά - επί πτωμάτων και δεύτερον, επειδή η υποχώρησή της στις πιέσεις ενός κλάδου θα άνοιγε την όρεξη για διεκδίκηση και στους υπόλοιπους εργαζόμενους που υποφέρουν,πράγμα καταστροφικό για τα σχέδια τους που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψουν.Ο Σαμαράς το είχε δηλώσει ξεκάθαρα ήδη από το Μάιο, όταν υπήρχε η απειλή της απεργίας μας στις εξετάσεις: "Προτιμώ να πέσω από το να ικανοποιήσω οποιοδήποτε αίτημά τους".
Δύο είναι οι εκδοχές, λοιπόν: ή θα ρίξουμε την κυβέρνηση ή όλα τα μέτρα θα περάσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα μας ξεχωριστά και για την παιδεία συνολικότερα. Δυστυχώς, τρίτη εκδοχή δε διαφαίνεται.
Και το ερώτημα είναι: μπορούμε μόνοι μας; Μου είναι πολύ δύσκολο αυτήν τη στιγμή να επιχειρήσω ενέσεις αισιοδοξίας, που και η ίδια δε διαθέτω, νιώθω όμως ότι είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης να "επιχειρήσουμε το αδύνατο, να κατορθώσουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει, αλλιώς θα χαθούμε"...
Μερικές προτάσεις, λοιπόν:
1) Ο αγιασμός να γίνει σε κλειστά σχολεία. Να είμαστε, όμως, όλοι απ' έξω, σε μικρές διαδηλώσεις, ενημερώνοντας γονείς και μαθητές και καλώντας τους σε κοινό αγώνα. Να έχει ανακοινωθεί ότι όλοι οι πολιτικοί της συγκυβέρνησης είναι πρόσωπα ανεπιθύμητα και κανείς να μην τολμήσει να πατήσει το πόδι του σε σχολείο. Κι όσοι το κάνουν,να φύγουν κακήν κακώς.
2) Απεργιακές φρουρές. Φτάνει πια με την κοροιδία να βαφτίζεται "δικαίωμα στη δουλειά" η απεργοσπασία, ειδικά σε τέτοιες συνθήκες που συνάδελφοι-αύριο εγώ κι εσύ-πετιούνται στο δρόμο, που κλείνουν σπίτια, που έχουμε νεκρούς.
3) Παράλληλα, και επειδή όλοι ξέρουμε ποια είναι η οικονομική μας κατάσταση, να δημιουργηθεί άμεσα απεργιακό ταμείο. Μεγάλες συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες, απεύθυνση στις μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες και σε όλα τα σωματεία για οικονομική μας στήριξη, σε χώρους δουλειάς, εξορμήσεις στις γειτονιές. Η αλληλεγγύη θα μας εκπλήξει!
4) Να συζητηθεί η σκέψη οι απολυμένοι των τεχνικών ειδικοτήτων να είναι οι μόνοι που να μπορούν να μπουν στα σχολεία και χρησιμοποιώντας το σχολικό εξοπλισμό να διδάσκουν κανονικά στους μαθητές στις καταργηθείσες ειδικότητες. Είναι ένας τρόπος έμπρακτου ανοίγματος στην κοινωνία, σε γονείς και μαθητές, και ας πάρει η κυβέρνηση την ευθύνη να στείλει τα ΜΑΤ να πετάξουν έξω από τα σχολεία καθηγητές και μαθητές που κάνουν τα μάθημά τους.
5) Καταλήψεις στις διευθύνσεις, έστω σε κάποιες κεντρικές, στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, πραγματικές, όμως και όχι πια συμβολικές.
6) Αξιοποίηση της κατειλημμένης ΕΡΤ. Διεκδίκηση χρόνου σε εκπομπές που θα αναδεικνύουν τον αγώνα μας και, σε συνεργασία με τις λαικές συνελεύσεις, μετάδοση αυτών των εκπομπών στις πλατείες των γειτονιών.
7) Όλοι ξέρουμε το ρόλο της ΓΣΕΕ. Το να συνεχίζουμε να τον καταγγέλουμε απλά είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Πρέπει να την πιέσουμε -όχι με ανακοινώσεις, αλλά, για παράδειγμα με μια πορεία χιλιάδων κάτω από τα γραφεία της - να πάρει θέση κηρύσσοντας απεργία, για ένα θέμα, όπως είναι αυτό της παιδείας, που αφορά όλο το λαό.
8) Να μπει μια ημερομηνία όπου θα καλείται πανελλαδική πορεία και περικύκλωση της βουλής. Στην πορεία αυτή να καλούμε τους γονείς, τους μαθητές και όλον τον λαό.
Οι μορφές πάλης μας πρέπει να είναι αναβαθμισμένες, όπως αναβαθμισμένη είναι και η επίθεση που δεχόμαστε. Και επιτέλους, ας ξεφύγουμε λίγο από τη διαρκή γκρίνια του "δε γίνεται τίποτα και ο κόσμος κοιμάται κι εμένα μου είπε ένας συνάδελφος ότι δε θα απεργήσει γιατί δε θα καταφέρουμε τίποτα", που μόνο την ηττοπάθεια και τη μιζέρια ανακυκλώνουν. Αυτά τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, αυτοί πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν, ας αφιερώσουμε όλη μας τη φαιά ουσία για να οργανώσουμε πιο αποτελεσματικά τον αγώνα αυτών που θέλουμε να αγωνιστούμε και ας προετοιμαζόμαστε για ενα δύσκολο και μακρύ φθινόπωρο...
