Σαν
σήμερα πριν 86 χρόνια (23 Αυγούστου 1927) δολοφονούνται στην ηλεκτρική
καρέκλα από το Κράτος των ΗΠΑ και την πολιτεία της Μασαχουσέτης, οι
Ιταλο-αμερικανοί αναρχικοί Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι.
Κατηγορούμενοι για μια ληστεία μετά φόνου που δεν έκαναν ποτέ,
καταδικασμένοι με χαλκευμένα στοιχεία που δεν έτυχαν επανεξέτασης ούτε
όταν οι πραγματικοί δράστες συνελήφθησαν για άλλη υπόθεση και
ομολόγησαν, οι Σάκο και Βαντσέτι μετατράπηκαν σε σύμβολα διεθνισμού και
ταξικής αλληλεγγύης για μια ....ολόκληρη γενεά. Ποτέ στην ιστορία της
ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης,
όσο στην υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σε κάθε
γωνιά της Γης, επί επτά χρόνια, όσο κράτησε η δίκη και η φυλάκισή τους,
έστηναν ακούραστα επιτροπές υπεράσπισης και πραγματοποίησαν μερικές από
τις μαζικότερες διαδηλώσεις της ιστορίας για να δείξουν την αλληλεγγύη
τους. Η υπόθεση αγκαλιάστηκε από αναρχικούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές
και εργάτες χωρίς πολιτικές ετικέτες. Η κηδεία των Σάκο και Βαντσέτι
υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Βοστόνη.
Οργανωμένοι αναρχικοί, τόσο ο Σάκο όσο και ο Βαντσέτι, δεν δικάστηκαν
και καταδικάστηκαν μόνο ως τέτοιοι. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επίσης
και ως μετανάστες, στο πλαίσιο μιας σκληρής ρατσιστικής πρακτικής που
ανέπτυσσαν τότε οι ΗΠΑ, κάτι το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ειδικά
σήμερα που γίνεται ξανά φανερό πως ο ρατσισμός και η εξολόθρευση των
πιο φτωχών και αδύναμων εργατών, των μεταναστών είναι πάντοτε η πολιτική
του καπιταλισμού στην πορεία του προς το κέρδος. Ο Μπαρτολομέο
Βαντσέτι, κατά τη διάρκεια της αναψηλάφησης της δίκης είπε προς το
δικαστήριο: «Ξόδεψα την πρώτη δίκη για να αποδείξω ότι δεν έκανα φόνο.
Όμως, δεν κατηγορούμαι για αυτό και άργησα να το καταλάβω. Κατηγορούμαι
επειδή είμαι αναρχικός. Και είμαι πράγματι αναρχικός. Κατηγορούμαι γιατί
είμαι Ιταλός. Και είμαι πράγματι Ιταλός».
50 χρόνια μετά τη
δολοφονία των Σάκο και Βαντσέτι, στις 23/8/1977, ο τότε κυβερνήτης της
Μασαχουσέτης Μάικλ Ντουκάκις (γιος μεταναστών ελληνικής καταγωγής ο
ίδιος), αναγνώρισε ότι η πολιτεία χάλκευσε και απέκρυψε στοιχεία στη
δίκη, τους αποκατέστησε επίσημα και κήρυξε την 23η Αυγούστου «Ημέρα
Σάκκο και Βαντσέτι, ενάντια στον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και υπέρ της
ανοχής», καλώντας τους πολίτες της Μασαχουσέτης κάθε τέτοια μέρα «να
αφήνουν για λίγο τη δουλειά τους για να αναλογιστούν τους κινδύνους του
ρατσισμού και των προκαταλήψεων και την ανάγκη της συνδιαλλαγής με κάθε
ιδέα, ακόμα και αυτή που μοιάζει ακραία».
Στο τελευταίο του γράμμα προς το γιο του, από την ηλεκτρική καρέκλα, ο Νικόλα Σάκο έγραψε:
«Γιε μου, να θυμάσαι: μην τα κρατάς όλα για εσένα. Πάντοτε να κάνεις
ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μόνο, για να βοηθάς τους πιο αδύναμους, να
στέκονται πλάι σου.
Οι πιο αδύναμοι που φωνάζουν για βοήθεια, οι
ταπεινωμένοι, τα θύματα, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου και οι
φίλοι μου, οι σύντροφοί μας που αγωνίζονται. Ναι, και καμιά φορά
πέφτουν. Πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο σύντροφός του ο Μπαρτολομέο
έπεσαν.
Αγωνίστηκαν και έπεσαν χτες για την κατάκτηση της χαράς. Για την ελευθερία όλων.
Στον αγώνα γιε μου, εκεί θα νιώσεις την αγάπη. Και στον αγώνα θα αγαπηθείς»
Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι έγραψε:
«Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά, η ζωή μου θα είχε μείνει μια ασήμαντη
αποτυχημένη ζωή. Τώρα πλέον ξέρουμε πως δεν αποτύχαμε: αυτή ήταν η
πορεία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ στη ζωή μας δεν ελπίζαμε ότι θα
μπορέσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την
κατανόηση των ανθρώπων, όσα κάναμε τώρα κατά λάθος. Τα λόγια μας, η ζωές
μας, ο πόνος μας, δεν υπήρξαν για το τίποτα. Η αφαίρεση των ζωών μας,
της ζωής ενός καλού παπουτσή και ενός τίμιου ψαρά, οι τελευταίες μας
στιγμές, μας ανήκουν. Η αγωνία αυτή είναι ο θρίαμβός μας. »
Η
μνήμη του Νικόλα Σάκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέτι, παραμένει ζωντανή
στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και τον ρατσισμό. Η οργάνωσή
τους, στον αναρχικό και τον συνδικαλιστικό χώρο, αποτελεί φάρο οργάνωσης
για τους μετανάστες σε όλον τον κόσμο. Το παγκόσμιο κίνημα ταξικής
αλληλεγγύης που ξεσήκωσαν, αποτελεί φάρο για όλους μας.
Η
θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη, όταν θα ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς
τάξεις, χωρίς φυλετικές, εθνικές ή άλλες ρατσιστικές διακρίσεις.
-Νικόλα Σάκο
-Παρών!
-Μπαρτολομέο Βαντσέτι
-Παρών!
Για πάντα!
(από ανάρτηση του Γιάννη Ανδρουλιδάκη στο fb)
Σαν
σήμερα πριν 86 χρόνια (23 Αυγούστου 1927) δολοφονούνται στην ηλεκτρική
καρέκλα από το Κράτος των ΗΠΑ και την πολιτεία της Μασαχουσέτης, οι
Ιταλο-αμερικανοί αναρχικοί Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι. Κατηγορούμενοι για μια ληστεία μετά φόνου που δεν έκαναν ποτέ, καταδικασμένοι με χαλκευμένα στοιχεία που δεν έτυχαν επανεξέτασης ούτε όταν οι πραγματικοί δράστες συνελήφθησαν για άλλη υπόθεση και ομολόγησαν, οι Σάκο και Βαντσέτι μετατράπηκαν σε σύμβολα διεθνισμού και ταξικής αλληλεγγύης για μια ....ολόκληρη γενεά. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είχε υπάρξει ένα τέτοιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης, όσο στην υπόθεση Σάκο και Βαντσέτι. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σε κάθε γωνιά της Γης, επί επτά χρόνια, όσο κράτησε η δίκη και η φυλάκισή τους, έστηναν ακούραστα επιτροπές υπεράσπισης και πραγματοποίησαν μερικές από τις μαζικότερες διαδηλώσεις της ιστορίας για να δείξουν την αλληλεγγύη τους. Η υπόθεση αγκαλιάστηκε από αναρχικούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και εργάτες χωρίς πολιτικές ετικέτες. Η κηδεία των Σάκο και Βαντσέτι υπήρξε η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γνωρίσει η Βοστόνη.
Οργανωμένοι αναρχικοί, τόσο ο Σάκο όσο και ο Βαντσέτι, δεν δικάστηκαν και καταδικάστηκαν μόνο ως τέτοιοι. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν επίσης και ως μετανάστες, στο πλαίσιο μιας σκληρής ρατσιστικής πρακτικής που ανέπτυσσαν τότε οι ΗΠΑ, κάτι το οποίο δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ειδικά σήμερα που γίνεται ξανά φανερό πως ο ρατσισμός και η εξολόθρευση των πιο φτωχών και αδύναμων εργατών, των μεταναστών είναι πάντοτε η πολιτική του καπιταλισμού στην πορεία του προς το κέρδος. Ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι, κατά τη διάρκεια της αναψηλάφησης της δίκης είπε προς το δικαστήριο: «Ξόδεψα την πρώτη δίκη για να αποδείξω ότι δεν έκανα φόνο. Όμως, δεν κατηγορούμαι για αυτό και άργησα να το καταλάβω. Κατηγορούμαι επειδή είμαι αναρχικός. Και είμαι πράγματι αναρχικός. Κατηγορούμαι γιατί είμαι Ιταλός. Και είμαι πράγματι Ιταλός».
50 χρόνια μετά τη δολοφονία των Σάκο και Βαντσέτι, στις 23/8/1977, ο τότε κυβερνήτης της Μασαχουσέτης Μάικλ Ντουκάκις (γιος μεταναστών ελληνικής καταγωγής ο ίδιος), αναγνώρισε ότι η πολιτεία χάλκευσε και απέκρυψε στοιχεία στη δίκη, τους αποκατέστησε επίσημα και κήρυξε την 23η Αυγούστου «Ημέρα Σάκκο και Βαντσέτι, ενάντια στον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και υπέρ της ανοχής», καλώντας τους πολίτες της Μασαχουσέτης κάθε τέτοια μέρα «να αφήνουν για λίγο τη δουλειά τους για να αναλογιστούν τους κινδύνους του ρατσισμού και των προκαταλήψεων και την ανάγκη της συνδιαλλαγής με κάθε ιδέα, ακόμα και αυτή που μοιάζει ακραία».
Στο τελευταίο του γράμμα προς το γιο του, από την ηλεκτρική καρέκλα, ο Νικόλα Σάκο έγραψε:
«Γιε μου, να θυμάσαι: μην τα κρατάς όλα για εσένα. Πάντοτε να κάνεις ένα βήμα πίσω, ένα βήμα μόνο, για να βοηθάς τους πιο αδύναμους, να στέκονται πλάι σου.
Οι πιο αδύναμοι που φωνάζουν για βοήθεια, οι ταπεινωμένοι, τα θύματα, αυτοί είναι οι φίλοι σου. Οι φίλοι σου και οι φίλοι μου, οι σύντροφοί μας που αγωνίζονται. Ναι, και καμιά φορά πέφτουν. Πέφτουν, όπως ο πατέρας σου και ο σύντροφός του ο Μπαρτολομέο έπεσαν.
Αγωνίστηκαν και έπεσαν χτες για την κατάκτηση της χαράς. Για την ελευθερία όλων.
Στον αγώνα γιε μου, εκεί θα νιώσεις την αγάπη. Και στον αγώνα θα αγαπηθείς»
Στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, ο Μπαρτολομέο Βαντσέτι έγραψε:
«Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά, η ζωή μου θα είχε μείνει μια ασήμαντη αποτυχημένη ζωή. Τώρα πλέον ξέρουμε πως δεν αποτύχαμε: αυτή ήταν η πορεία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ στη ζωή μας δεν ελπίζαμε ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση των ανθρώπων, όσα κάναμε τώρα κατά λάθος. Τα λόγια μας, η ζωές μας, ο πόνος μας, δεν υπήρξαν για το τίποτα. Η αφαίρεση των ζωών μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή και ενός τίμιου ψαρά, οι τελευταίες μας στιγμές, μας ανήκουν. Η αγωνία αυτή είναι ο θρίαμβός μας. »
Η μνήμη του Νικόλα Σάκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέτι, παραμένει ζωντανή στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και τον ρατσισμό. Η οργάνωσή τους, στον αναρχικό και τον συνδικαλιστικό χώρο, αποτελεί φάρο οργάνωσης για τους μετανάστες σε όλον τον κόσμο. Το παγκόσμιο κίνημα ταξικής αλληλεγγύης που ξεσήκωσαν, αποτελεί φάρο για όλους μας.
Η θυσία τους δεν θα έχει πάει χαμένη, όταν θα ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς φυλετικές, εθνικές ή άλλες ρατσιστικές διακρίσεις.
-Νικόλα Σάκο
-Παρών!
-Μπαρτολομέο Βαντσέτι
-Παρών!
Για πάντα!
