Ενα
άρθρο-διαμάντι υπό τον τίτλο «Ιερισσός» δημοσιεύθηκε χθες στην
«Εφ.Συν.» υπογεγραμμένο από τον υποψήφιο διδάκτορα Νομικής Σάββα
Ιωακειμίδη. Πρότυπο θα έλεγα για τον επιστημονικό κόσμο που θέλει να
υποστηρίξει επιχειρηματολογώντας με βάση τη νομοθεσία υπέρ του
πανανθρώπινου δικαιώματος στην αντίσταση κατά των αυθαιρεσιών της
εξουσίας....
Εξετάζοντας,
υπό το φως του νόμου, μία μία τις κατηγορίες που έχουν απαγγελθεί κατά
των κατοίκων της Ιερισσού, αποδεικνύει ότι αυτές είναι ανυπόστατες.
Ταυτόχρονα στρέφεται κατά της εισαγγελικής αρχής ως μακαρίας καθεύδουσας
μπροστά στα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα ποινικά αδικήματα κατά κράτησης
παρά το Σύνταγμα και προσβολής ανθρώπινης αξιοπρέπειας (προφυλάκιση
κατοίκων της Ιερισσού, παραβίαση οικογενειακού ασύλου, παράνομη λήψη
DNA).
Ο
συγγραφέας μάς λέει το εξής: αντί να ερευνάται η υπόθεση της εξόρυξης
του χρυσού από τη δικαιοσύνη (το κράτος ουδέν θα εισπράξει από
μεταλλευτικά δικαιώματα ενώ, αντίθετα, η αξία του εξορυχθησόμενου χρυσού
ανέρχεται σε πολλά δισ. ευρώ υπέρ βεβαίως των ξένων εταιρειών),
συμβαίνει λοιπόν το τραγελαφικό να διώκονται με πρωτοφανείς μεθόδους οι
αντιδρώντες κάτοικοι!
Κατηγορούνται
οι κάτοικοι για συγκρότηση και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση (!).
Ομως, δυστυχώς για τους κατήγορους, ελλείπουν η προοπτική διάρκειας στον
χρόνο και η πραγματοπαγής δομή. Η περιστασιακή ένωση γνωστών και φίλων
για τέλεση δολιοφθορών είναι, απλώς, πλημμεληματική συμμορία.
Κατηγορούνται
επίσης για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Είναι αστείο, μας λέει ο
συγγραφέας. Τι εμπόδιζε αυτούς που περιέλουσαν με βενζίνη τον φύλακα να
τον κάψουν; Είναι φανερό, συνεχίζει, ότι δεν υπήρχε ανθρωποκτόνος
πρόθεση, αλλά σκοπός εκφοβισμού και άρα υφίσταται μόνο η πλημμεληματική
πράξη της απειλής.
Αλλά
και η προφυλάκιση ήταν παράνομη τόσο από πλευράς ουσιαστικού δικαίου
όσο και επειδή δεν συνέτρεχαν οι αναγκαίοι δικονομικοί όροι, αφού δεν
ήσαν ύποπτοι φυγής ούτε τέλεσης νέων αδικημάτων, έχουν δε λευκό ποινικό
μητρώο και ανταποκρίνονται προθύμως στις κλήσεις των Αρχών. Οι κάτοικοι,
όποια κατηγορία κι αν τους αποδίδεται, έπραξαν ορθώς για να
αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της εξόρυξης που απειλεί σημαντικά υπέρτερο
έννομο αγαθό, τη ζωή δηλαδή έναντι της «επένδυσης».
Παραθέτω
απόσπασμα του κυρίου Ιωακειμίδη: «Η περίπτωση της Χαλκιδικής πρέπει να
ιδωθεί ως υπόδειγμα για τον τρόπο που πρέπει να αντιδράσει ο ελληνικός
λαός έναντι μιας διαδικασίας γενικευμένης εκποίησης, αληθώς ειπείν
δωρεάς δημοσίας περιουσίας σε ξένους και ντόπια συμφέροντα του
επιχειρηματικού υποκόσμου, με στόχο τη μετατροπή της χώρας σε
προτεκτοράτο στερούμενο δημόσιας υποδομής. Επειδή τόσο η σύναψη όσο και η
εφαρμογή της διεθνούς δανειακής συμβάσεως και των μνημονίων συνιστούν
πράξεις εσχάτης προδοσίας (134 2α” γ” τρόπος τέλεσης Π.Κ.)
ενεργοποιείται το καθήκον των Ελλήνων εις την διά παντός μέσου αντίσταση
(120 παρ. 4Σ)».
Μάλιστα.
Ξεγύμνωμα της εξουσίας και γελοιοποίηση των κατηγοριών προς τους
κατοίκους της Ιερισσού. Γράφει για αυτούς (τους κατοίκους): «Σε μια
περίοδο de facto κατάλυσης του Συντάγματος ευαισθητοποιούν με το
παράδειγμά τους το πανανθρώπινο δικαίωμα στην αντίσταση που αποτελεί μια
από τις βάσεις του πολιτισμού μας, ευρίσκει δε ρητή θεσμική κατοχύρωση
στο ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120 παρ. 4Σ)».
Ξεγύμνωμα.
Ούτε κραυγές, ούτε συνθήματα, ούτε πομπώδεις (ανυπόστατες) καταγγελίες.
Κείμενο στιβαρό, κοινωνικό, επιστημονικό, πατριωτικό, εύτολμο,
ευκρινές, σαφές· ουσιαστικό. Εχουμε ξεχάσει το δικαίωμα στην αντίσταση!
Εχουμε ξεχάσει να αγωνιζόμαστε, να διαβάζουμε, να απορούμε, να
εξετάζουμε, να κρίνουμε… να νιώθουμε άνθρωποι.
