Ο Μίκυ και ο Ντόναλντ στην ασιατική ζούγκλα

Όπως λέει ο σοφός λαός (που είναι ο ίδιος λαός που πάει και ψηφίζει, οπότε η σοφία του είναι υπό συζήτηση): μην τάξεις σ'άγιο κερί και σε παιδί παιχνίδι. Κι εσύ μου έταξες να με πας στη Ντίζνεϊλαντ. Έλα που κάμεις ότι δεν το θυμάσαι -εγώ τις παίρνω πολύ σίριουσλι τέτοιες....
υποσχέσεις.  

Η Χου Μι Τσο και η Τσο Μι Χου -μεγάλες φανς της Κλάραμπελ- έχουν καλοκαθήσει στο τρένο με προορισμό το όνειρο κι είναι έτοιμες να ξεφρενιάσουν στα ατράξιονς του πάρκου.

Ειδικά η Τσο Μι Χου που είναι πολύ παιχνιδιάρα, κάμει ένα φοβερό κόλπο που δένει κόμπο τα πόδια της. 

Λίγο πιο πέρα στο ίδιο βαγόνι, ο Μιχούο και η Μιχούα φωτογραφίζονται για να δημοσιεύσουν τις φάτσες τους στο φέιζμπουκ με φόντο το παράθυρο με το περίγραμμα του Μίκυ. Εκείνο που δεν ξεύρει η δύστυχη Μιχούα, είναι ότι οι φίλες της την φωνάζουν πίσω από την πλάτη της, ποντικομούρα. Καθόλου καλός συνειρμός το παράθυρο.

Ναι, το κατάλαβες: δεν είμαστε στη Ντίζνεϊλαντ του Παρισιού. Μήτε του Λος Άντζελες, διότι ως γνωστό, το πτηνό είναι του αλτέρνατιβ και σιγά μη σε πήγαινε βόλτα στο μπανάλ και καρασυνηθισμένο. Στο Χονγκ Κονγκ είμαστε, εν τω μέσω της ζούγκλας.

Όπως ίσως γνωρίζεις, η αυτοδιοικούμενη περιοχή του Χονγκ Κονγκ αποτελείται από το ομώνυμο νησί, τη χερσόνησο Kowloon (που τη λέμε "νιου τέριτορις") και καμιά διακοσαριά ακόμα νησιά. Το μεγαλύτερο εξ αυτών είναι το Lantau, ένας τροπικός παράδεισος, με πυκνή βλάστηση, αψηλές κορφές και απόκρυμνα βράχια. Εκεί βρίσκεται και η Ντίζνεϊλαντ.  

Τη ζέστη κατά τους θερινούς μήνες, να μην στην περιγράψω καλύτερα γιατί θα ιδρώσεις και μόνο στη σκέψη! Το τριανταεξάρι εκεί μοιάζει με σαρανταπεντάρι. Από αυτά που σε πυροβολούν κιόλας. Χτυπάει κόκκινο ο δείκτης δυσφορίας και τον εφωνάζουμε πια, δείκτη απόγνωσης. Τώρα θα μου πεις, ωρέ πτηνό είμαστε σίγουρα στο Χονγκ Κονγκ ή μας δουλεύεις; Διότι το σίνερι μοιάζει με καουμπόικο στην Άγρια Δύση με τον Μπούφαλο Μπιλ. Μην μου ανησυχείς: απλώς βρισκόμαστε στο Main Street, USA. Αμερικανιά εν τω μέσω της ασιατικής ζούγκλας; Ετοιμάσου για κάλτσουραλ μπλέντερ!

Εδώ η αμέριμνη Τσου ποζάρει στον άντρα της, ως αστροναύτισσα. Εκείνος όμως έχει κρυφή ατζέντα: σχεδιάζει να στείλει τη φωτογραφία στην ΝΑΣΑ και να θέσει την Τσου εν αγνοία της, υποψήφια για το πρότζεκτ εποικισμού του Άρη. Ναι, το ταξίδι δεν προβλέπει επιστροφή των συμμετεχόντων.

Κάτσε να σε βάλω και σε κανένα ατράξιον, γιατί αν πιάσω από τώρα τον κόσμο, δεν θα ιδούμε τίποτα και θα μου γκρινιάζεις μετά. Ορίστε, θα μπούμε σε ετούτο το φαντεζί μπίλντινγκ που τιτλοφορείται "Small World"!

Αν έχεις πάει σε κάποια Ντίζνεϊλαντ, το κόνσεπτ θα σου είναι γνώριμο, διότι το Small World είναι από τα πιο φέιμους ατράξιονς. Εσύ πλέεις με μία βάρκα και τριγύρω σου διάφορες μαριονέτες ντυμένες με παραδοσιακές στολές από όλον τον κόσμο, κουνιούνται, χορεύουν και τραγουδάνε ένα σκοπό που σου καρφώνεται στον εγκέφαλο και λιγώνεσαι από την τόση χαρουμενιά!

Ο στόχος είναι να σε πείσουμε ότι όλοι πρέπει να είμαστε αγαπημένοι και μονιασμένοι, γιατί και τι έχουμε να χωρίσουμε βρε αδελφέ; Ανάμεσα στους οριενταλισμούς, τις γόνδολες και τις χαβανέζες, πιάνει το μάτι σου και λίγο Ελλάδα. Αν κοιτάξεις απάνου δεξιά, θα ιδείς κάτι σε κίονα με τον τζομπανάκο και το προβατάκι. Ναι, δατς ιτ!

Υπάρχουν και χειρότερα: η Αμερική εκπροσωπείται από την Καλάμιτι με το μπάντζο. 

Και η Αφρική από το τοτέμ. Που τουλάχιστον είναι χαμογελαστό!

Διότι οφείλω να σου πω ότι χαμόγελα δεν θα πολυδείς σε ετούτο το πάρκο. Όχι δεν φταίει μήτε ο Μίκυ, μήτε ο Ντόναλντ. Απλώς οι κινέζοι (και οι Χονγκογκέζοι) σπάνια γελάνε. Μη σου πω και ποτέ. Μόνο όταν ποζάρουν. Και εκεί μετά δυσκολίας. Που μπαίνω εγώ στο φλιτζάνι να στριφογυριστώ και ενόσω με γυροβολάει και χασκογελάω και καλοπερνώ, κοιτάζω γύρω μου και είναι σα να περιβάλομαι από καταθλιπτικούς στα όρια της αυτοκτονίας.

Ένα άλλο πράμα πολύ ιμπρέσινγκ και φοβιστικό είναι ότι κοιμούνται όλοι στο οπουδήποτε. Περνάω από την κοιμώμενη Ζουρ (από το "αμπαζούρ" -δηλαδής έλεος με το καπέλο!) και λέω άσε πτηνό, σεβάσου την, μην την φωτογραφίσεις. Πάω στα συγκρουόμενα, φωτογραφίζομαι με τον Γκούφι, παίζω λέιζερ με τον Buzz Lightyear, κάθομαι να φάω και ένα παγωτό και εκεί που ξαναπερνάω από το παγκάκι μετά από ώρες, τη βλέπω ακόμα να ροχαλίζει με το παιδί στην ίδια στάση. Ε κυρά μου, τα θέλει ο τέτοιος σου! Smile, you're at ptino's camera! Και τελοσπάντων, γκετ ε ρούμ!

Το ότι βρίσκομαι σε ένα πάρκο γιομάτο ασιάτες έχει τα καλά του και τα κακά του. Το καλό είναι ότι έχω άπειρο υλικό για να σχολιάσω. Το κακό είναι ότι ξεχωρίζω και όλοι με κοιτάνε (χελόου, γιατί είμαι πτηνό) και επομένως καθίσταται ακόμα πιο τσάλεντζιγκ το να πετύχω τη σωστή πόζα. Αλλά με ξεύρεις, δεν πτοούμαι!

Η Μι Τσάου και η Κι τσάου ντυμένες μάνγκα βγήκε για σεργιάνι.

Η μικρή Νου Γκα Τίνα είδε από μακριά τον παγωτατζή.

Και η Σαχρίρα (πολύ μακρινή εξαδέλφη της Σακίρα) στέλνει ένα μήνυμα για να κλείσει ραντεβού με τη μανικιουρίστα της, όταν γυρίσει με το καλό στο Μπρουνέι να περάσει ένα βερνίκι τα νύχια της. Εντωμεταξύ, το μωρό είδε κι απόειδε στο καροτσάκι-θερμοκήπιο και σηκώθηκε κι έφυγε. Το λες "βλαστάρι" αλλά όταν πετάξει ντομάτες, αρχίζεις κι ανησυχείς.

Οι χαρούμενες φανς των ταινιών Ντίζνεϊ περιμένουν να φωτογραφηθούν με τις αγαπημένες τους ηρωϊδες: την Μινι Μάους, την Τίνγκερ Μπελ και την Τζέσι. Δεξιά, ο Μπλακ Πιτ.

Κι αν το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, η Σουρινάμ έχυσε μερικά χρώματα απάνου της και βγήκε να διδάξει το βοτρ μποτέ στο πάρκο. 

Τολμηρή θα έλεγες και την απόφαση του Λαλάκη να φορέσει τη Μίνυ Μάους στο απόλυτο ροζ. 

Μετά από αλλεπάλληλες γύρες με το ρολερκόστερ, η Σάι Κο είπε να ξαποστάσει σ'ένα παγκάκι, μπας και σταματήσουν να γυρίζουν οι κοκοφοίνικες τριγύρω της. Το ότι δεν κάθεται άλλος στο παγκάκι, συνδέεται με τα παπούτσια της.

Της μοδός στο Χονγκ Κονγκ είναι να φορούν οι άνθρωποι ανά δύο ή ανά τρεις, την ίδια μπλούζα και να κυκλοφορούν στους δρόμους. Και δεν σου μιλώ μονάχα για δίδυμα αδέλφια (που είναι από μόνο του σκέαρι), αλλά και για ερωτευμένα ζευγάρια και οικογένειες ολόκληρες με μπαμπά-μαμά-παιδί και γιαγιά. Και επειδής στην πρώτη ματιά, σου φαίνονται και όλες οι φάτσες ίδιες, σκιάζεσαι με όλη αυτήν τη φωτοτυπία.

Αλλά ας επανέλθω στην περιήγηση: αυτή η πλευρά του πάρκου είναι αφιερωμένη στο Toy Story. Με τρενάκια, σφυριά, νεροπίστολα και λοιπές σκανδαλιές.

Εδώ θα βρεις και ένα ακόμα χωριό Φαρ Ουέστ!

Με ακόμα περισσότερες ευκαιρίες για τρυφερά ενσταντανέ.

Ένα πράμα που απολαμβάνω πάντα στις Ντίζνεϊλαντς είναι οι παραστάσεις. Αν αντέχεις την ατελείωτη αναμονή και τις θεόμουρλες ουρές, μπορείς να παρακολουθήσεις ένα σκασμό μιούζικαλς. Και μάλιστα "φρι", δεδομένου ότι περιλαμβάνονται στο ολ-ινκλούσιβ ντέιλι τίκετ εισόδου.

Καλά το κατάλαβες, εδώ τραγουδάμε όλοι μαζί το Χακούνα Ματάτα! Ιμπρέσιβ κοστούμια, ταλαντούχοι χορευτές, ζούπερ φωτισμοί, παιδάκια να σκούζουν, κάμερες να καταγράφουν, κόσμος να χειροκροτεί! Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ένας Έλληνας (και δη πτηνός) βρισκόμουν ανάμεσα σε κινέζους σε ένα τροπικό νησί στο αυτοδιοικούμενο Χονγκ Κονγκ και παρακολουθούσαμε μία παράσταση αμερικάνικης παραγωγής σε μουσική του άγγλου Έλτον Τζον. Σα να λέμε πιο μουλτιέθνικ εμπειρία και από σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ -και πολύ μεγαλύτερης σοβαρότητας.

Για το τέλος, σου έχω το παρέιντ! Την πιο χαρούμενη στιγμή για κάθε Ντίζνεϊλαντ που σέβεται τον εαυτό της.

Όπου βγαίνουν απάνου σε άρματα, οι αγαπημένοι σου ήρωες και σου κάμουν χαριτωμενιές, χορεύοντας σε ολ-τάιμ κλάσικ σκοπούς από τις ταινίες του Ντίζνεϊ.

Ο κόσμος χαιρετάει, παίζει και διασκεδάζει με την ψυχή του.

Εντάξει, βασικά καταγράφει στις μηχανές, στα κινητά και στα τάμπλετς του. Είπαμε δεν είναι πολύ του κεφιού οι κινέζοι. Είναι όμως πολύ της τεχνολογίας.

Τα άρματα είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα και οι χορευτές κάμουν ό,τι μπορούν για να σε διασκεδάσουν.

"Αχ μελισσούλα, μελισσάκι, πήγες σ' άλλο λουλουδάκι...

...ποιος να ξέρει που κοιμάσαι, σε ποιαν αγκαλίτσα να'σαι!" Δεν είναι Ντίζνεϊ. Είναι Μπίγαλης.

Μπροστά σου παρελαύνουν οι ήρωες του Toy Story...

...εντυπωσιακές κινεζο-μπαρόκ κιουρίες μετά των συνοδών τους...

...κύκνος (όχι τα ντοματάκια, αλλά το πουλερικό) με καβάλα τη Χιονάτη, τη Σταχτοπούτα και τις λοιπές πριγκίπισσες...

...η παρέα του Λάιον Κινγκ...

...ο Ρεξ...

...οι χουβανέζες...

...κάτι άλλοι ζουλούδες...

...μία τουλίπα...

...κάτι άλλες μουχρίτσες...

...και στο τέλος όλο το παρτέρι!

Η μικρή Τσί Σα χαιρετάει με νόημα τη Νταίζη Ντακ. 

Μετά από κάμποσες ώρες περπατήματος, στριμωξίδι στα ατράξιονς και μπόλικο αμέρικαν-στάιλ εντερτέινμεντ, οι αντοχές αρχίζουν να πέφτουν. 

"Αγάπη μου, δες ετούτο εδώ μπροστά! Είναι ρίαλ πτηνό ή το έχουνε ντύσει έτσι; Καλέ, από ποια ταινία είσαι εσύ; Από τους Πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης;"

Η Ντίζνεϊλαντ του Χονγκ Κονγκ είναι μία σπουδαία εμπειρία. Είναι μικρότερη από τις αντίστοιχες αμερικάνικες και λιγότερο χαριτωμένη από τη Ντίζνεϊλαντ του Παρισιού. Εντούτοις μαθαίνεις πράματα για το πώς διασκεδάζουν και συμπεριφέρονται οι χονγκογκέζοι. Αγέλαστοι, αγχωτικοί, εξαρτημένοι από τα γκάτζετς τους σε κάθε βήμα, απόλυτα υποταγμένοι στα αισθητικά και καταναλωτικά πρότυπα που τους ταϊζουν οι δυτικές εταιρίες. Θέλουν να ψωνίζουν, να τρώνε και να φωτογραφίζονται. Δατς εντερτέινμεντ.

ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ

Categories: