Από εχθές ο Ημεροδρόμος του Νίκου Μπογιόπουλου εξαφανίστηκε από τον «Ριζοσπάστη». Αναρωτιέμαι η ΕΣΗΕΑ, συνάδελφοι του τού «δημοκρατικού χώρου» κι όλοι (αν και κάποιοι θα το κάνουνε) όσοι αντέδρασαν (και πολύ σωστά!) όταν είχε παυθεί η Πρωινή Ενημέρωση από την ΕΡΤ, θα μιλήσουν δημόσια και θα μιλήσουν στην ένταση που...Της Ελένης Καρασαββίδου
πρέπει; Ή το έστησα εγώ το περιστατικό «γιατί είμαι αντικομουνίστρια»;
Το θέμα δεν είναι ο Μπογιόπουλος, γιατί έτσι θα το αναγνώσουν αφού συμφέρει η αποπολιτικοποίησή του περιστατικού. Το θέμα είναι να αναρωτηθούμε, όπως όσοι το διέπραξαν (ηγετική ομάδα του ΚΚΕ) δίνουν το δικαίωμα, πόσο ριζοσπάστης είσαι όταν ακολουθείς τις παλιές ολιγαρχικές πρακτικές κλειστών κύκλων που αποφασίζουνε για τη ζωή και την εργασία ανθρώπων;
Τι αξίες (βολικές! «Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος» του Μπρεχτ δεν έχει ένα μονάχα ένα χρώμα, ούτε καν μια τάξη…) έχεις όταν αυτό το καλύπτεις ή το δικαιολογείς με δικαιολογίες κατ' επίφασην σπουδαίες ξεγελώντας πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους, ακριβώς όπως και οι πολιτικοί σου αντίπαλοι τα «ναι» τους;
Σήμερα, που ο έλεγχος πάνω στη συνείδηση των μαζών έχουν ενισχυθεί πέρα από κάθε μέτρο, η προσπάθεια να μεταβάλουμε ριζικά αυτή τη συνείδηση, η άρνηση να την αποδεχθούμε, θεωρείται αντιδραστική. Η κριτική πέφτει πάνω στον καθέναν που συνδυάζει την κριτική του καπιταλισμού με την κριτική του προλεταριάτου, το οποίο όλο και περισσότερο γίνεται μια απλή αντανάκλαση των τάσεων της καπιταλιστικής ανάπτυξης» (ή των όποιων απόλυτων στόχων της θα προσθέταμε. Η Παρέκκλιση του Αντόρνο για να μην το αναλύσουμε περισσότερο κι ας στραβοκοιτάξουν όσοι βολεύονται την εφαρμογή της εδώ).
Τελικά απέναντι σε όλους μας και σε όλα η τελευταία φράση από το «Μάθε παιδί μου γράμματα» (προσαρμοσμένη για να επαναβαπτίζει τις ιδεολογίες στις αξίες και όχι το αντίθετο) αποκτά ιδιαίτερη σημασία: «Την αλήθεια ρε! Την αλήθεια!»
tvxs
